عشق شادی ست، عشق آزادی ست عشق آغاز آدمیزادی ست عشق آتش به سینه داشتن است دم همّت بر او گماشتن است عشق شوری زخود فزاینده ست زایش کهکشان زاینده ست تپش نبض باغ در دانه ست در شب پیله، رقص پروانه ست .. جنبشی در نهفت پرده‌ی جان در بن جان زندگی پنهان زندگی چیست؟ عشق ورزیدن زندگی را به عشق بخشیدن زنده است آن که عشق می‌ورزد دل و جانش به عشق می‌ارزد .. آدمیزاده را چراغی گیر روشنایی پرستِ شعله پذیر خویشتن سوزی انجمن افروز شب‌نشینی هم آشیانه روز آتش این چراغ سحرآمیز عشق ِآتش نشین آتش خیز آدمی بی زلال این آتش مشتِ خاکی ست پر کدورت و غش تنگ و تاری اسیر آب و گل است صنمی سنگ چشم و سنگ دل است صنما گر بدیّ و گر نیکی تو شبی، بی چراغ و تاریکی آتشی در تو می‌زند خورشید کنده ات باز شعله‌ای نکشید؟ چون درخت آمدی، ذغال مرو میوه‌ای، پخته باش، کال مرو میوه چون پخته گشت و آتشگون می‌زند شهد پختگی بیرون سیب و به نیست میوهٔ این دار میوه‌اش آتش است آخر ِکار خشک و تر هر چه در جهان باشد مایه‌ی سوختن در آن باشد سوختن در هوای نور شدن سبک از حبس خویش دور شدن کوه هم آتش گداخته بود بر فراز و فرود تاخته بود آتشی بود آسمان آهنگ دم سرد که کرد او را سنگ ؟ ثقل و سردی سرشت خارا نیست نور در جسم خویش زندانی‌ ست سنگ از این سرگذشت دلتنگ است فکر پرواز در دل سنگ است مگرش کوره در گذار آرد آن روانِ روانه باز آرد سنگ بر سنگ چون بسایی تنگ بجهد آتش از میان دو سنگ برق چشمی‌ست در شب دیدار خنده‌‌ای جسته از لبان دو یار خنده نور است کز رخ شاداب می‌تراود چو ماهتاب از آب .... 🎙 هوشنگ ابتهاج 🇮🇷🌹 @ooriya

یا صاحب الزمان! یک بار تو از جادهٔ ما هم گذری کن این شب‌زده‌ را لایق نورِ سحری کن هر جا که تو رفتی من بیچاره نبودم قبل از سفر این بار مرا هم خبری کن آواره ترین عابر راهم، تو نباشی.. یک بار منِ گمشده را همسفری کُن من عَهدشکن بوده‌ام ای دوست، ولیکن: تو چیز دگر هستی و کار دگری کن ای جان‌جهان، شاه شهان، خسرو خوبان! از راه وفا بر منِ مضطر نظری کن پیر تو شدم زندگی‌ام رو به زوال است با من تو فقط یک نفسی را سپری کن. ✍ هادی همتی (دلسوخته) 🇮🇷🏵 @ooriya

جام صبوح من بیا، تا شکنم خمار را چشم گشا و تازه کن، حادثه‌ی بهار را کی به بهشت رو کنم، گر که شبی به عشوه ای باز کنی به روی من، باغِ گلِ انار را رشتهٔ عهد را مبر، تا مبری قرار دل ای که به ناز می‌بری، از دل من قرار را گرچه در آسمان شب نیست مرا ستاره‌ای در شب اشک من ببین چشم ستاره بار را ماه و ستاره سوختند از تب اشک و آه من از چه سحر نمی‌کنی، این شب انتظار را . ✍ بهرام احدی 🇮🇷🌺 @ooriya

رویش تیز کن تیغی که در طیّ زمان پوسیده است تازه کن داغی که گرد کهنگی پوشیده است هر لبی که می‌توانست و وطن گفتن نخواست منفجر گردد که دست ناکسان بوسیده است قطع گردد دست آنکه توی چشم اهل شهر گاوهایش را برای دیگران دوشیده است زهر بادش در دهان، خُنّاق گردد مستی اش هرکه جامش را به یاد اجنبی نوشیده است "خشک آمد کشتزار من" کنار کشت غیر چاه کن ها! ننگتان، سرچشمه‌ها خوشیده است سایه‌شان را کم کنند این شاخه‌های بی‌ثمر در پناه نور صدها باغ نو روییده است پرده‌های روبروی دست را از جا بکن دست‌های پشت پرده خودبخود کوچیده است. ✍ امید شمس‌آذر (شهسوار) 🇮🇷🌸 @ooriya