eitaa logo
استاد محمد بیابانی اسکوئی
317 دنبال‌کننده
87 عکس
32 ویدیو
158 فایل
کانال رسمی استاد محمد بیابانی اسکوئی از اساتید مکتب معارفی خراسان و از شارحین آثار مرحوم آیت الله العظمی میرزا مهدی اصفهانی رضوان الله علیه آدرس سایت: https://biabanioskouei.ir/ ارتباط با ما @alhojjat14
مشاهده در ایتا
دانلود
🔴 بررسی و نقد - مرحوم علامه طباطبایی جهت مشاهده کلیک کنید: https://www.aparat.com/v/SXMRC کانال رسمی استاد محمد بیابانی اسکوئی https://eitaa.com/joinchat/1465450678C012e77867a
🔴نبوت عام معنای وجوب ارسال رسل از نظر متکلمان از آن جایی که متکلّمان عدلیّه به جای حسن و قبح شرعی و یا اعتباری، قائل به حسن و قبح عقلی می باشند، معتقدند ارسال رسولان لطفی است که از باب حسن و قبح عقلی بر خداوند متعال واجب می باشد؛ چراکه عدم ارسال رسولان از سوی خدای تعالی، در واقع نقض غرض خداوند از خلقت می باشد، که عقلاً قبیح بوده و با حکمت الهی سازگار نمی باشد. در نتیجه بر خدای تعالی لازم است پیامبرانی را به سوی خلقش بفرستد. آیت الله سبحانی ضمن اشاره به نقش کلیدی مسألۀ حسن و قبح عقلی در بسیاری از مسائل مهمّ کلامی و مباحث فکری و اعتقای ، مسألۀ لزوم لطف بر خدای تعالی و وجوب بعثت پیامبران را مبتنی بر همین اندیشه دانسته است. همچنین شیخ طوسی معتقد است همان طور که اگر کسی مهمانی را به هدف حضور در منزلش و صَف طعام دعوت نماید ولی امکانات لازم برای این منظور را تهیّه نکند یا درب را به روی آن فرد ببندد، از نظر عقلا مستحقّ مذمّت و نکوهش خواهد بود، منع لطف از سوی خدای تعالی و عدم ارسال پیامبران نیز عقلاً قبیح شمرده می شود و به همین جهت است که چنین لطفی بر خداوند واجب و لازم می گردد. در مورد نظریۀ شیخ مفید در این مسأله نیز باید گفت: اگرچه شیخ مفید وجوب لطف را از باب جود و کرم دانسته و این اختلاف میان کلمات و الفاظ او با سایر متکلّمین موجب گشته عدّه ای چنین برداشت کنند که او در مسألۀ وجوب لطف راه فیلسوفان را طی نموده و برخلاف سایر متکلّمان عدلیّه، این مسأله را از فروع حسن و قبح عقلی نمی داند، امّا باید دانست که منظور وی از این که وجوب لطف را از باب جود و کرم عنوان نموده، همانند دیگر متکلّمان، همان نقض غرض می باشد. ⚠️اشکال نظر متکلمان دیدگاه متکلّمین برای کسانی مانند اشاعره که به حسن و قبح شرعی معتقدند و یا حکما و برخی از اصولیان که به اعتباری بودن حسن و قبح اعتقاد دارند، قانع کننده نخواهد بود چراکه استدلال متکلّمان بر پایۀ اعتقاد به عقلی بودن حسن و قبح استوار است. گذشته از این مطلب، می دانیم که دستیابی به حکمت کارهای خداوند متعال برای بر، تنها به وسیلۀ ارتباط با خود او و از طریق مراجعه به آیات قرآن کریم و روایات اهل بیت علیهم السلام میسّر خواهد بود. از طرفی در آیات و روایات ، حکمت های مختلفی برای خلقت انسان ذکر شده است. از جمله: عبادت خداوند متعال، رحمت و لطف الهی، معرفت پروردگار، اظهار قدرت، رساندن منفعت، ایصال به نعمت جاویدان ، اظهار حکمت ، انفاذ علم و امضای تدبیر. بدین ترتیب معلوم می شود که هدف از خلقت، تنها یک هدف واحد نیست تا بتوان به سادگی با از بین رفتن آن اثبات کرد که خلقت لغو و بیهوده شده است. به عبارت دیگر، نقض یکی از این اغراض و حکمتها، موجب نقض غرض به طور کلّی نخواهد شد و در این صورت عمل قبیحی هم صورت نخواهد گرفت. ممکن است عدّه ای بگویند ارسال رسولان، از باب عدل الهی بر خداوند متعال واجب است؛ چراکه با نفرستادن پیامبران از سوی خدای تعالی، حجّت بر خلق تمام نشده و عقاب بلا بیان لازم خواهد آمد و این، ظلم به بندگان است. در پاسخ به این ادّعا نیز باید گفت: از آ نجایی که عمل به وعید و تهدید بر خداوند متعال واجب نیست، ارسال رسولان هم بر او واجب نخواهد بود. علاوه بر همۀ مطالب فوق، وجود فترت ها (فاصلۀ زمانیِ میان دو پیامر است که انسان ها در آن زمان از تعالیم پیامران و اوصیای آنان دور شده باشند.) و انسانهایی که هیچ خبر آسمانی ای به گوش آنها نخورده است و نیز روایاتی که در باب اطفال و دیوانگان و مستضعفین رسیده که آنان پیش از اتمام حجّت بر ایشان از دنیا میروند، همه و همه نشان دهندۀ این مطلب است که هیچ دلیلی برای اثبات لزوم ارسال رسولان بر خداوند متعال وجود ندارد و همۀ الطاف الهی بر مخلوقات، از جمله ارسال رسولان و اعطای عقل و شعور و نظایر آن ها، فضل و احسانی بیش نیست و اگر خداوند این فضل و احسان را نمی کرد، هیچ اشکالی متوجّه او نمیشد. مرحوم آیت الله خویی نیز بر خلاف بیش تر متکلّمان امامیّه، قائل به عدم وجوب لطف بر خداوند متعال بوده و معتقد است :هر چیزی که از سوی خدای تعالی صادر می شود، فضل و رحمت صِفت بر بندگانش می باشد. [ نبوت، خلاصه اعتقادات؛ بیابانی اسکوئی؛انتشارات ولایت؛ صفحه ۲۰-۳۳] کانال رسمی استاد محمد بیابانی اسکوئی https://eitaa.com/joinchat/1465450678C012e77867a