ابن زیاد از حضرت (نزول بر حکمِ) خود را خواست نه بیعت با یزید و نه حتّی امان
گر چه اگر امان هم می داد، همانند امانی بود که به مسلم داد
مرحوم بهجت هم ذلّت در هیهات منّا الذّلة به معنای همان نزول بر حکم گرفته اند نه قبولِ بیعت
و تعبیرِ (منّا) به جای (منّی) هم مُبَعّدِ تفاوت بین حضرت و سائر ائمه است
حضرت ضمن این که می دانست به شهادت می رسد
می دانست که یزید پیشنهاد بیعت را قبول نمی کند
لذا برای اِتمام حجّت و مطابقت بودنِ حرکتش حتّی با قواعد فقهی، خود را حاضر به بیعت کردن جلوه داد
و با این کار، راه را بر تمام اشکالات و ایراداتی از قبیل اِلقاء در تهلکه، بست و جانی بودنِ یزید و مظلوم بودن خود را مستحکم تر نمود
آری، حضرت چون می دانستند یزید حاضر به بیعت نمی شود و هدفی جز کشتنِ حضرت ندارد، پیشنهاد بیعت کردند و با این کار راه هر گونه توجیهی را برای عملکرد یزید تا قیامت بستند
و اگر این پیشنهاد را نمی کردند، مظلومیت حضرت آنچنان که باید جلوه نمی کرد؛ چون تاریخ می گفت: چرا خود را به کشتن دادی و مثل سایر ائمه بیعت نکردی تا خونت محفوظ بمانَد
مطالبِ طلبگی (وافی)
🏴السلام علیکَ یا اباعبدالله🏴 «جلسه بیان معارف و مصائب اهل بیت علیهم السلام» با سخنرانی حجت الاسلام
امروز دوستان قمی را در این جلسه ببینم ❤️❤️❤️
هدایت شده از میرزا علي شرافت الكربلائي
دقیقا علامه مجلسی همینرا رد فرموده و اصلا رضای به بیعت در کار نبود بحار ج۴۵ ص۹۹
تاریخ هم اشتباه میکنه اگه چنین برداشت بیخودی میکنه..
هدایت شده از روایت ها و حکایت ها
#رساله_حقوق
مجموع حقوقی که در رساله حقوق بنابر نسخه من لا یحضره الفقیه و خصال شیخ صدوق آمده ۵۱ حق و بنابر نسخه تحف العقول با حذف حق حج ۵۰ حق می باشد.
مرحوم مجلسی که روضه المتقین را نوشت در شرح من لا یحضره الفقیه در آنجا شرح مختصر و موجزی هم به رساله حقوق دارند.
313- ابْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِي أَيُّوبَ عَنْ بُرَيْدِ بْنِ مُعَاوِيَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (ع) يَقُولُ إِنَّ يَزِيدَ بْنَ مُعَاوِيَةَ دَخَلَ الْمَدِينَةَ وَ هُوَ يُرِيدُ الْحَجَ فَبَعَثَ إِلَى رَجُلٍ مِنْ قُرَيْشٍ فَأَتَاهُ فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ أَ تُقِرُّ لِي أَنَّكَ عَبْدٌ لِي إِنْ شِئْتُ بِعْتُكَ وَ إِنْ شِئْتُ اسْتَرْقَيْتُكَ فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ وَ اللَّهِ يَا يَزِيدُ مَا أَنْتَ بِأَكْرَمَ مِنِّي فِي قُرَيْشٍ حَسَباً وَ لَا كَانَ أَبُوكَ أَفْضَلَ مِنْ أَبِي فِي الْجَاهِلِيَّةِ وَ الْإِسْلَامِ وَ مَا أَنْتَ بِأَفْضَلَ مِنِّي فِي الدِّينِ وَ لَا بِخَيْرٍ مِنِّي فَكَيْفَ أُقِرُّ لَكَ بِمَا سَأَلْتَ فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ إِنْ لَمْ تُقِرَّ لِي وَ اللَّهِ قَتَلْتُكَ فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ لَيْسَ قَتْلُكَ إِيَّايَ بِأَعْظَمَ مِنْ قَتْلِكَ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ ع ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ ص فَأَمَرَ بِهِ فَقُتِلَ حَدِيثُ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع مَعَ يَزِيدَ لَعَنَهُ اللَّهُ ثُمَّ أَرْسَلَ إِلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع فَقَالَ لَهُ مِثْلَ مَقَالَتِهِ لِلْقُرَشِيِّ فَقَالَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع أَ رَأَيْتَ إِنْ لَمْ أُقِرَّ لَكَ أَ لَيْسَ تَقْتُلُنِي كَمَا قَتَلْتَ الرَّجُلَ بِالْأَمْسِ فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ لَعَنَهُ اللَّهُ بَلَى فَقَالَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع قَدْ أَقْرَرْتُ لَكَ بِمَا سَأَلْتَ أَنَا عَبْدٌ مُكْرَهٌ فَإِنْ شِئْتَ فَأَمْسِكْ وَ إِنْ شِئْتَ فَبِعْ فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ لَعَنَهُ اللَّهُ أَوْلَى لَكَ حَقَنْتَ دَمَكَ وَ لَمْ يَنْقُصْكَ ذَلِكَ مِنْ شَرَفِكَ.
تعبیرِ ( حقنت دمک و لم ینقصک ذلک من شرفک ) خیلی مهم است؛ یعنی امام در عین عزّت، بیعت نمودند
آن مرد قریشی هم که تن به بیعت نداد و کشته شد، شجاع بود ولی، فقیه نبود