#یک_فنجان_چای_باخدا #قسمت60 درد طاقتم را طاق کرده بود. سینه خیز، خود را به حسامِ غرقِ خون در گوشه ی اتاق رساندم. صدایش کردم. چندین بار.. مرگش با آن همه زخم، دور از انتظار نبود. وحشت بغض شد در گلویم. او تنها حسِ اطمینان در میانِ آن همه گرگ بود، پس باید میماند. با ترسی بی نهایت به پیراهنش چنگ زدم، با تمام توان تکانش دادم و نامش را فریادی کردم در گوشش. (حسام.. حسااااام..). نفسم حبس شد.. چشمانش را باز کرد. اکسیژن به ریه هایم بازگشت. بیرمقی را در مردک چشمانش خواندم. خواست دوباره مژه بر مژه بخواباند که صدایم بلند شد ( نه.. نخواب.. خواهش میکنم حسام.. من میترسم..) لبخند زد.. از همان لبخندهایِ مخصوصِ خودش.. خونِ دلمه بسته رویِ گونه اش اذیتم میکرد. ردِ قرمزی از بینی تا زیر چانه اش کشیده شده بود. (اینجا چه خبره .. دانیال کجاست؟) و در جواب، باز هم فقط لبخند زد.. چشمانش نایِ ایستادگی نداشت. رهایش کردم بی آنکه خود بخواهم.. ناگهان درد هیولا شد، لگدم کرد. مار شدم و در خود پیچیدم.. به معده ام چنگ میزدم و دندان به دندان ساییده، ناله میکردم. میدانستم تمام این اتفاقات از سرچشمه ایی به نام دانیال نشات میگیرد و جز سلامتی اش هیچ چیز برایم مهم نبود. حسام به سختی به سمتم نیم خیز شد.. صدایش بریده بریده گوشم را هدف گرفته بود ( طاقت بیار.. همه چیز تموم میشه.. من هنوز سر قولم هستم.. نمیذارم هیچ اتفاقی براتون بیوفته..) فریاد زدم ( بگو.. بگو تو کی هستی؟؟ اینا عوضیا با دانیال چه کار دارن؟؟ برادرم کجاست..؟) لبش را به گوشم نزدیک کرد، و صدایی که به زور شنیدم ( اینجا پرِ دوربینِ، دارن مارو میبینن..) منظورش را نفهمیدم.. یعنی صوفی و عثمان، جان دادنمان را تماشا میکردند؟؟ دلیلش چه بود؟ جیغ زدم ( درد.. درد دارم.. دا..دانیااال.. همه تون گم شید از زندگیمون بیرون.. گم شید آشغالا.. چرا دست از سرمون برنمیدارید.. برادرمن کجاست؟؟ اصلا زنده ست؟؟) صدایِ بی حال حسام را شنیدم ( آرووم باش.. همه چی درست میشه..) دیگر نمیداستم باید به چه کسی اعتماد کنم.. صوفیِ ؟؟ عثمان؟؟ و یا حسام؟؟؟ تمامِ نقش ها، جایگاهشان عوض شده بود.. صوفیِ مظلوم، ظالم.. عثمانِ مهربان، حیوان.. و حسامِ خانه خراب کن، آرامشِ محض. حالا نمیدانستم باید از دانیال هم بترسم یا نه.. صدایِ بریده بریده و بی حالِ حسام بلند شد.. با موجی کم جان، قرآن میخواند.. نمیدانم معجزه ی آیات بود یا صدایش که تا به جانم میرسد، حکم مسکن را میافت.. دردم از بین نرفت اما کم شد.. انقدر کم که مجالِ نفس کشیدن پیدا کردم. خماریش به جانم ننشسته بود که درِ اتاق با ضربی محکم باز شد. عثمان و صوفی بودند. عثمان یقه ی لباسِ حسام را گرفت و او را تکیه به دیوار، نشاند. (ببین بچه .. ما وقت این مسخره بازیا رو نداریم.. مثه آدم، یا اسمِ اون رابط که تو سازمان، اطلاعاتو بهتون لو میده رو بگو یا اینکه دانیال الان کدوم گوریه؟؟) حسام خندید ( شما رو هم پیچونده؟؟ ما فکر میکردیم فقط به ما کلک زده؟؟ صد دفعه گفتم، بازم میگم.. من.. نِ .. می.. دو.. نم.. بفهم.. من نمیدونم.. نه اسمِ اون رابطو.. نه آدرسِ اون گوری که دانیال توش دفنه.. ) #ادامہ_دارد... ════‌‌‌‌༻‌❤༺‌‌‌════           @pandaneha1

#نسل_سوخته #قسمت60 ✍جواب قبولی ها اومده بود ... توی در بهش برخورد کردم ... با حالت خاصی بهم نگاه کرد ... به به آقا مهران ... چی قبول شدی؟ کجا قبول شدی؟... دیگه با اون هوش و نبوغت ... بگیم آقا دکتر یا نه؟ خندیدم و سرم رو انداختم پایین نه انسیه خانم ... حالا پزشکی که نه ولی خدا رو شکر، مشهد می مونم جمله ام هنوز از دهنم در نیومده لبخند طعنه داری زد ... ای بابا ... پس این همه می گفتن مهران، زرنگ و نابغه است الکی بود؟ تو هم که آخرش هیچی نشدی مازیار ما سه رقمی آورده داره میره تهران تو که سراسری نمی تونستی حداقل آزاد شرکت می کردی حالا یه طوری شده از بابات پولش رو می کندی ... اون که پولش از پارو بالا میره ... شاید مامانت رو ول کرده ولی بازم باباته هر چند مامانت هم عرضه نداشت ... نتونست چیزی ازش بکنه ساکت ایستادم و فقط نگاهش کردم حرف هاش دلم رو تا عمق سوزوند هر چند ... با آتش حسادتی که توی دلش بود ... و گوشه ای از شعله هاش، وجود من رو گرفته بود ... برای اون جای دلسوزی بیشتری رو وجود داشت اومدم در رو باز کنم که مادرم بازش کرد ... پشت در با چشم هایی که اشک توش حلقه زده بود ... تو هم سرنوشتت پاسوز زندگی من و پدرت شد دیدنش دلم رو بیشتر آتش زد به زور خندیدم بیخیال بابا ... حالا هر کی بشنوه فکر می کنه چه خبره ... نمی دونی فردوسی چقدر بزرگه ... من که حسابی باهاش حال کردم اصلا فکر نمی کردم اینقدر ... پشت سر هم با ذوق و انرژی زیاد حرف می زدم ... شاید دل مادرم بعد از اون حرف هایی که پشت در شنیده بود کمی آرام بشه حالتش که عوض شد ... ساکت شدم خودم به حدی سوخته بودم که حس حرف زدن نداشتم ... و شیطان هم امان نمی داد و ... داغ و آتش دلم رو بیشتر باد می زد ... آرزوهای بر باد رفته ام جلوی چشمم رژه می رفت ... دلم به حدی سوخت که بعد از آرام شدن فراموش کردم ... بگم ... - خدایا ... بنده ات رو به خودت بخشیدم مادر مدام برای جلسات دادگاه یا پیگیری سایر چیزها نبود ... من بودم و سعید ... سعید هم که حال و روز خوشی نداشت... ضربه ای که سر ماجرای پدر خورده بود ... از یه خونه بزرگ با اون همه امکانات مختلف ... از مدرسه گرفته تا هر چیزی که اراده می کرد ... حالا اومده بود توی خونه مادربزرگ ... که با حیاطش ... یک سوم خونه قبل مون نمی شد برای من که وسط ثروت ... به نداشتن و سخت زندگی کردن عادت کرده بودم عوض شدن شرایط به این صورت سخت نبود ... اما اون، فشار شدیدی رو تحمل می کرد ... من کلا با بیشتر وسایلم رفتم یه گوشه حال ... و اتاق رو دادم دستش ... اتاق برای هر دوی ما اندازه بود اما اون به در و دیوار گیر می کرد ... آرامش بیشتر اون ... فشار کمتری روی مادر وارد می کرد ... مادری که بیش از حد، تحت فشار بود ... توی حال دراز کشیده بودم که یهو با وحشت صدام کرد ... - مهران پاشو ... پاشو مهران مارم نیست گیج و خسته چشم هام رو باز کردم بارت نیست؟ ... بار چیت نیست؟ کری؟ ... میگم مار مارم گم شده مثل فنر از جا پریدم یه بار دیگه بگو ... چیت گم شده؟ به کر بودنت خنگی هم اضافه شد هفته پیش خریده بودمش سریع از جا بلند شدم ... تو مار خریدی؟ ... مار واقعی؟ آره بابا ... مار واقعی ... آخه با کدوم عقلت همچین کاری کردی؟ نگفتی نیشت میزنه؟ ... - بابا طرف گفت زهری نیست مارش آبیه .. 👈نویسنده:شهیدسید طاها ایمانی * ادامــه.دارد.... 💐شادے ارواح طیبہ شهدا صلوات💐 بامــــاهمـــراه باشــید

#طریق_عشق #قسمت60 * 💞﷽💞 #طَږیقِ‌ـعِۺْقْ♥️ #قسمت‌شصتم مامان_فقط وقتی میتونی بری سوریه که من مرده باشم... بعد بلند شد و رفت تو اتاق. مرصاد همونجا نشست و کلافه دستی لای موهاش کشید. آشفتگی و نفس های عمیق منم آشفته کرده بود. باباهم چیزی نمی‌گفت. از در و دیوار خونه سکوت می‌بارید. هیچکس هیچ حرفی نمیزد تا اینکه کوثر از تو اتاقش اومد بیرون. _بالاخره تموم شد؟! چشماش خیس بود و قرمز شده بود. یه لبخند تلخ زدم و سعی کردم حداقل مصنوعی آروم باشم. _شاید!... با نگاهی که یک دریا حرف داشت به چشمام خیره شد و بعد از چند ثانیه برگشت به اتاقش. پلک های خسته‌مو رو هم فشار دادم و سرم رو تکیه دادم به پشتی مبل. نفسم رو بی حوصله بیرون دادم و خواستم برم تو اتاقم که صدای زنگ آیفون هرسه‌تامون رو به طرف خودش کشید. من و بابا و مرصاد به طرف آیفون دویدیم و به صفحه‌ش نگاه کردیم. معراج و محدثه و ماهده با خانواده هاشون پشت در بودن. همه‌شون باهم! دستپاچه و پر از استرس به هم نگاهی کردیم. نگاه مضطرب مرصاد و بابا ازم خواهش می‌کردن که من جواب بدم. _ب...بله؟!... یوسف از پشت آیفون و بغل معراج گفت :_ماییییییییییم! _بفرمایید تو عمه جون! بعد چند دقیقه خونه با سر و صدا و هیاهو و شور و حال برادر خواهرام و بچه ها پر شد. ولی دل من چقدر گرفته بود. مامان با نقاب آرامش و خوشحالی که به صورت غمگین و پر دردش زده بود به استقبال بچه ها اومد و بهار لام تا کام حرفی نزد. ظرف های کثیف شام رو گذاشتم تو سینک ظرفشویی و خواستم آب رو باز کنم که محدثه و ماهده و طیبه دورم رو گرفتن. محدثه_سها‌...! یه لبخند مصنوعی زدم و جواب دادم :_بله آبجی؟! قیافه‌ش جدی بود. سرش رو انداخت پایین و ادامه بحث رو سپرد به ماهده و طیبه. طیبه_ببین عزیزم. ما میدونیم یه اتفاقی افتاده! هم تو هم مامان‌جون هم بابا هم آقامرصاد و حتی بهار، امشب یه جوری شدین!... ماهده با نگرانی حرفش رو ادامه داد :_سها توروخدا بگو چی شده؟! از وقتی اومدم دارم از استرس می‌میرم!... چشمای پر از اشکم پشت لبخند دلتنگم قایم شدن. سرم رو انداختم پایین‌. چی بگم آخه؟! بگم‌ مرصاد داره میره سوریه؟! بعدش چی‌ میشه؟! غوووووووغااااااا!... مروارید کوچولوی لجباز راهش رو پیدا کرد و از چشمه ی جوشان چشمم جاری شد. از دست تو فسقلی یه دنده...(: _هیچی...چیز مهمی نیست...!(😔) محدثه_سها! اگر مهم نبود بهار اینقدر تو بغل من گریه نمی‌کرد به خاطرش...مامان چشمای خیس و پف کرده و صدای گرفته‌شو پشت یه چهره به ظاهر آروم و خوشحال پنهان نمی‌کرد...چی شده سها؟!... قیافه هر سه تاشون اونقدر جدی بود که نمیتونستم حرف نزنم. یعنی چهره و لحن جدی‌شون منو مجبور می‌کرد به زبون باز کردن. قلبم داشت از جاش کنده می‌شد، و جایی رو جز آغوش خواهرم پیدا نکردم برای اشک ریختن و یکم آروم شدن. خودمو تو آغوش آبجی ماهده جا کردم و شروع کردم گریه کردن. ماهده هم محکم بغلم کرد. _آبجی...مرصاد... ماهده_مرصاد چی آبجی؟! _آبجی مرصاد میخواد بره سوریه... و اشکام شدت گرفتن. محدثه و طیبه شوکه شده بودن. وقتی خودمو ازش جدا کردم و به صورتش نگاه کردم رنگش پریده بود. ماهده_نه...نه...مرصاد کجا میخواد بره؟! سها مرصاد جایی نمیره! اون هیچ جا قرار نیست بره...خواب دیدی مگه نه؟! محدثه_ماهده! سها خواب دیده بقیه چی؟! ماهده_نه من باورم‌ نمیشه!...باور نمیکنم... مرصاد_آبجی ماهده...سها درست میگه..‌. مرصاد اینو از اون طرف اُپِن گفت و اومد تو آشپزخونه. نگاه هر چهارتامون خیره موند به لب هاش تا ادامه حرفش رو بگه. ولی مامان از پشت سرش محکم و مصمم گفت :_مگه نگفتی من اجازه ندم نمیری؟! مرصاد_پای حرفم هستم... #فاطِمہ‌سٰادٰاتْـ_میمـ 🍃کپی بدون ذکر نام نویسنده مجاز نیست🌸 #ادامه_دارد شادی ارواح طیبه همه شهدا صلوات

#جان_شیعه_اهل_سنت #قسمت60 📖 رمان «جان شیعه، اهل سنت... عاشقانه ای برای مسلمانان» 🖋 قسمت شصتم به نظر صبحانه خوب و مفصلی بود برای برگزاری یک جشن کوچک! سطح کیک را با خامه و حلقه‌های موز و انبه تزئین کردم و گلدان گل رز را هم نزدیک‌تر کشیدم که صدای باز شدن در حیاط، سکوت خانه را شکست و مژده آمدن مجید را آورد. به استقبالش به سمت در رفتم و همزمان آیت‌الکرسی می‌خواندم تا سخنم برایش مقبول بیفتد. در را باز کردم و به انتظار آمدنش به پایین راه پله چشم دوختم که صدای قدم‌هایش در راه پله پیچید. مثل همیشه چابک و پُر انرژی نمی‌آمد و سنگینی گام‌هایش به وضوح احساس می‌شد. از خم راه پله گذشت و با دیدن صورت خندان و سرشار از شادی‌ام، لبخندی رنگ و رو رفته بر لبانش نشست و با صدایی که حسی از غم را به دنبال می‌کشید، سلام کرد. تا به حال او را به این حال ندیده بودم و از اینکه مشکلی برایش پیش آمده باشد، ترسی گذرا بر دلم چنگ انداخت، هر چند امید داشتم با دیدن وضعیت خانه، حال و هوایش عوض شود. کیفش را از دستش گرفتم و با گفتن «خسته نباشی مجید جان!» به گرمی از آمدنش استقبال کردم. همچنانکه کفش‌هایش را در می‌آورد، لبخندی زد و پاسخم را به مهربانی داد: «ممنونم الهه جان! دلم خیلی برات تنگ شده بود...» و جمله‌اش به آخر نرسیده بود که سرش را بالا آورد و چشمش به میز کیک و گل و شربت افتاد و برای لحظاتی نگاهش خیره ماند. به آرامی خندیدم و گفتم: «مجید جان! این یه جشن دو نفره‌اس!» با شنیدن این جمله، ردّ نگاهش از سمت میز به چشمان من کشیده شد و متعجب پرسید: «جشن دو نفره؟» سرم را به نشانه تأیید تکان دادم و با دست تعارفش کردم: «بفرمایید! این جشن مخصوص شماس!» از موج شور و شعفی که در صدایم می‌غلطید، صورتش به خنده‌ای تصنعی باز شد و با گام‌هایی سنگین به سمت اتاق پذیرایی رفت و روی مبل نشست. کیفش را کنار اتاق گذاشتم و مقابلش نشستم. مستقیم به چشمان خسته و غمگینش نگاه می‌کردم، بلکه ببینم که رنگ سرخ گل رز و عطر بی‌نظیر شربت به لیمو، به میهمانداری روی خوش و نگاه پُر محبتم، حالش را تغییر می‌دهد و صورتش را به خنده‌ای باز می‌کند، اما هر چه بیشتر انتظار می‌کشیدم، غم صورتش عمیق‌تر می‌شد و سوزش زخم چشمانش بیشتر! گویی در عالمی دیگر باشد، نگاهش مات میز پذیرایی بود و دلش جای دیگری می‌پرید که صدایش کردم: «مجید!» با صدای من مثل اینکه از رؤیایی کهنه دست کشیده باشد، با تأخیر نگاهم کرد و من پرسیدم: «اتفاقی افتاده؟» سری جنباند و با صدایی گرفته پاسخ داد: «نه الهه جان!» به چشمانش خیره شدم و با لحنی لبریز تردید سؤال کردم: «پس چرا انقدر ناراحتی؟» نفس عمیقی کشید و با لبخندی که می‌خواست دلم را خوش کند، پاسخ داد: «چیزی نیس الهه جان...» که با دلخوری به میان حرفش آمدم و گفتم: «مجید! چشمات داره داد میزنه که یه چیزی هست، پس چرا از من قایم می‌کنی؟» ساکت سرش را به زیر انداخت تا بیش از این از آیینه بی‌ریای چشمانش، حرف دلش را نخوانم که باز صدایش کردم: «مجید...» و اینبار قفل دلش شکست و مُهر زبانش باز شد: «عزیز همیشه یه همچین روزی نذر داشت و غذا می‌داد... خونه رو سیاه پوش می‌کرد و روضه می‌گرفت... آخه امروز شهادت حضرت موسی‌بن‌جعفرِ(علیه‌السلام)... از دیشب همش تو حال و هوای روضه بودم...» نگاهم به دهانش بود که چه می‌گوید و قلبم هر لحظه کُندتر می‌زد که نگاهش روی میز چرخی زد و با صدایی که از لایه سنگین بغض می‌گذشت، زمزمه کرد: «حالا امروز تو خونه ما جشنه!» و دیگر هیچ نگفت. احساس کردم برای یک لحظه قلبم یخ زد. لبانم را به سختی گشودم و با صدایی بُریده از خودم دفاع کردم: «خُب... خُب من نمی‌دونستم...» از آهنگ صدایم، عمق ناراحتی‌ام را فهمید، نگاهم کرد و با لبخند تلخی پاسخ داد: «من از تو گله‌ای ندارم، تو که کار بدی نکردی. دل خودم گرفته...» گوشم به جملات او بود و چشمم به میز پذیرایی که دیگر برایم رنگی نداشت. پیش از آنکه من هیچ مجالی یافته یا حرفی زده باشم، همه چیز به هم ریخته و تمام زحماتم بر باد رفته بود که اندوه عجیبی بر دلم نشست و بی‌آنکه بخواهم، زبانم را به اعتراضی تلخ باز کرد: «می‌دونی من چقدر منتظر اومدنت بودم؟ می‌دونی چقدر زحمت کشیدم؟» معصومانه نگاهم کرد و گفت: «الهه جان! من...» اشکی که در چشمانم حلقه زده بود، روی صورتم جاری شد و به قدری دلش را به درد آورد که دیگر نتوانست ادامه دهد. از جا بلند شدم و با صدایی لرزان زمزمه کردم: «مجید! خیلی بی‌انصافی!» *#ادامه_دارد*

* #هـــو_العشـــق🌹 #پـلاک_پنهــــان #قسمت60 ✍#فاطمـــه_امیـــری_زاده * ــ یعنی چی مامان؟ فرحناز خانم دیگ را روی اجاق گاز گذاشت و با عصبانیت روبه سمانه گفت: ــ همینی که گفتم،چادرتو از روی سرت دربیار،بیا پیشم بشین ــ مامان میخوام برم کار دارم ــ کار بی کار ،پاتو بیرون از این خونه نمی زاری سمانه کیف را روی میز کوبیدو گفت: ــ کارم مهمه باید برم ــ حق نداری پاتو بیرون از خونه بزاری،فهمیدی؟؟ ــ اما کارام.. ــ بس کن کدوم کارا؟ها، همین کارات بود پاتو کشوندن تو اون خراب شده سمانه با صداب معترضی گفتت: ــ اِ مامان،اونجا وزارت اطلاعاته خراب شده چیه دیگه؟بعدشم چیکارم کردن اونجا مگه؟؟چندتا سوال پرسیدن همین. فرحناز خانم روی صندلی نشست و سرش را بین دستانش گرفتوگ و زیر لب زمزمه کرد: ــ تا فردا هم بشینی از اونا دفاع کنی من نظرم عوض نمیشه،الانم برو تو اتاقت سمانه دیگر حرفی نزد ،می دانست بیشتر طولش دهد سردرد مادرش بدتر می شود،برای همین بدون حرف دیگری به اتاقش رفت. به در و دیوار اتاق نگاهی انداخت،احساس زندانی را داشت،آن چند روز برایش کافی بود،و نمی توانست دوباره ماندن در چهار دیواری را تحمل کند. گوشیش را از کیف دراورد،نمی دانست به چه کسی زنگ بزند ،روی اسم صغری را لمس کرد،اما سریع قطع کرد،صغری که از چیزی خبر نداشت،به پدرش هم بگوید حتما مادرش را همراهی می کرد ،فکری به ذهنش رسید،سریع شماره کمیل را گرفت،بعد از چند بوق آزاد پشیمان شد که تماس گرفته،اما دیر شده بود. صدای خسته و نگران کمیل در گوشش پیچید: ــ الو سمانه خانم سمانه که در بد وضعیتی گیر افتاده بود آرام گفت: ــ سلام،خوب هستید ــ خوبم ممنون شما خوب هستید؟اتفاقی افتاده ــ نه نه اتفاقی نیفتاده ــ خب خداروشکر سمانه سکوت کرد ،نمی دانست چه بگوید،محکم بر پیشانی اش کوبید، و در دل به خودش غر می زد که چرا به او زنگ زده بود. ــ چیزی شده؟ ــ نه نه،چطور بگم آخه ــ راحت باشید بگید چی شده. ــ مثل اینکه دایی و محسن خیلی برای مامانم بد توضیح دادن دستگیر شدنِ منو، ــ خب؟ ــ مامانم نمیزاره برم بیرون ــ خوب کاری میکنه سمانه که اصلا فکر نمی کرد کمیل همچین جوابی بدهد،حیرت زده پرسید: ــ یعنی چی؟ ــ یعنی که نباید برید بیرون سمانه عصبی گفت: ــ متوجه هستید دارید چی میگید؟من به خاطر چند نفر که هنوز دستگیر نشدن باید تو خونه زندانی بشم کمیل نفس عمیقی کشید تا حرفی نزد که سمانه ناراحت شود. ــ هرجور راحتید‌،زنگ زدید اینو گفتید منم جوابمو گفتم ــ اصلا تقصیر من بود که تماس گرفتم .خداحافظ * از.لاڪ.جیــغ.تـا.خــــدا * * ادامه.دارد.... * 💐شادے ارواح طیبہ شهدا صلوات💐 بامــــاهمـــراه باشــید

*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀️ 🔸#قسمت60 همه سخن‌ها و اندرزهاي ائمه هم به ما نرسيده. بلكه اون قسمتي به ما رسيده كه با ذوقيات مردم اون روزگار و طول زمان مساعد بوده. مثلا ببينين ما از يه سخنران بيشتر سخناني رو حفظ مي‌كنيم كه خودمون به اون علاقه داشته باشيم و چون در طول تاريخ معمولا جو رايج مردم بيشتر در جهت بدگويي از زن‌ها بوده، و قسمتي از اين حرف‌ها را كه گاهي محدود به زمان و مكان خاصي هم بوده، حفظ كرده ان؟ - همه اين حرف‌ها درست! ولي تكليف من با داداشم چيه؟ خداي من باز هم عاطفه پاي برادرش را وسط كشيده. - ديگه چي شده؟ چرا اين قدر ناراحتي؟ عوض عاطفه، ثريا جواب داد: - مگه عاطفه ناراحت هم مي‌شه؟ عاطفه ترجيح داد اين طعنه را نشنيده بگيريد، چون فقط جواب فاطمه را داد. عجيب بود! - از دست مسعود، داداشم. به جون خودم نباشه، به مرگ همه تون امونم رو بريده. وقتي هم كه مي‌خوام جوابش رو بدم همه مي‌گن دختر رو چه به حرف زدن؟! دختر بايد ياد بگيره كه زياد حرفه نزنه فاطمه پرسيد: - حالا مشكلت چيه؟ راحله زير لب غرغر كرد: - تازه بعد از يه ساعت مي‌پرسه، مشكلت چيه؟ نمي دونم، مگه همين مشكل به اندازه كافي بزرگ نيست! فاطمه نشنيد. چون عاطقه داشت جواب سوالش را مي‌داد. - آخه يكي دو بار هم كه جرئت كردم بهش اعتراض كنم، در اومد گفت كه « قرآن گفته مردها قيم زن هان! صدات در نيادا » نمي دونم كدوم شير پاك خورده اي اين آيه « الرجال قوامون علي النساء » رو توي دهن اين پسر انداخته؟! فاطمه پرسيد: - مگه قوام يعني چه؟ عاطقه با پوز خندي گفت: - نمي دوني؟! يعني « قيم » ديگه! سرپرست! صاحب اختيار. فاطمه سرش را به نشانه تاسف تكان داد: همه مشكلات از معناي غلط اين كلمه شروع مي‌شه. راحله حيرت كرد: - چه طور مگه؟ معنيي كه عاطفه گفت غلطه؟! - بله! غلطه؟ - « پس اين جا به چه معنيه؟ » حتي توجه ثريا هم جلب شده بود! - در اين جا قيم به معني « مدير و سرپرست » به كار مي‌ره. همان طور كه خود عرب‌ها هم مي‌گن « قوام الشركه » يعني « سرپرست شركت » - حالا فرض مي‌كنيم همين معني رو بده كه شما مي‌گي، مگه با معناي قبلي چه قدر فرق مي‌كنه. اينم همونه ديگه! انگار واقعا ثريا مي‌خواست وارد بحث بشه! - ببين در اين معنا ديگه اختيار زندگي زن به دست مرد نيست، بلكه به مرد اين مسئوليت داده شده كه زندگي زن رو اداره كنه. يعني درحوزه خانواده بايد خرج زندگي زن رو بده و مشكلات مادي اون رو رفع و رجوع كنه. توي حوزه اجتماعي هم از اونجا كه مناسبي مثل حكومت و قضاوت و رهبري به دست مردهاست، در حقيقت اين مردهان كه مديريت جامعه رو به دست دارن. راحله مثل اين كه نكته خيلي مهمي به ذهنش رسيده باشد، يا مچ كسي را گرفته باشد، يكهو گفت: - صبر كن ببينم! ولي ثريا بي صبرانه و كمي بي خيال نسبت به راحله، صحبت او راقطع كرد: - خب چرا خود زن‌ها نتونن اين كار رو بكنن؟ فاطمه لبخندي زد: - خيلي ساده ست! اين صرفا امتيازي نيست كه در اختيار مردها قرار داده شده باشه، بلكه برمي گرده به همون تفاوت‌ هاي طبيعي كه بين زن و مرده. چون مردها مقاومت بيشتري در مقابل رويدادهاي خشن زندگي دارن، قدرتمندترن و بهتر مي‌تونن با عوامل مزاحم طبيعت مبارزه كنن و خلاصه اي از صفات ديگه كه مردها آمادگي بيشتري براي انجام وظيفه دارن. در صورتي كه زن‌ها نه تنها به خاطر مسائل جسمي شون مثل دوران عادت و ماه‌هاي وضع و دوران شير دهي دچار محدوديت‌هاي ديگه اي هم هستن كه اين وظيفه از روي شونه شون برداشته شده. در عوض زن مي‌تونه با آرامش بيشتري به نقش تربيتي خود بپردازه.* * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸