پِی‌ات می‌آیم، اما رفته‌ای. و من می‌دانم که دیگر نخواهم توانست کک‌ومک‌هایت را، که مثل صُوَرِ فلکی روی پوست سفید تو جا خوش کرده‌اند، یا موهایت که مثل آفتاب به زندگی‌ام روشنایی می‌بخشید، و یا چشمانت... چشمانت که به رنگ چمن‌های زندگی بخش بودند، را ببینم. تو شکل یک کتاب بودی، شاید هم یک بوم نقاشی. خط به‌خطت به من آرامش می‌داد و رنگ اجزای صورتت، سفیدی پوستت، طلایی موهایت، سبزی چشمانت، تک‌تک آنها به زندگی تیره‌ام رنگ می‌بخشیدند. اما حالا که تو رفته‌ای، رنگ‌های روشن زندگی‌ام، دارند به رنگ‌هایی کدر و محو تبدیل می‌شوند و من نمی‌دانم چگونه بدون تو دوباره به زندگی خاکستری‌ام رنگ ببخشم؟ وایب طبیعت رو می‌دی، انگار گریه‌هات شبیه بارونن، خنده‌هات مثل آفتاب. مثل طبیعت جاری و پر از انرژی مثبتی. تقدیم به خانم متناقض‌نما. @paradoxical_ir از طرف مانا. @manabook #به_قلم_خودم☁️