درود بر پژوهشگران عزیز امروز ماه ایزد روز از اردیبهشت ماه سال 3762 برابر 1403 خورشیدی می باشد. دوازدهمین روز از هر ماه به نام ماه ایزد نام دارد ماه نام سیاره‌ای هست كه در فرهنگستان ادب پارسی به همان ماونكهه نوشته و خوانده مى‌شود. ماونگهه در اوستا آمده یشت هفتم به ماه است. در ماه نیایش از ماه یشت گفته شده است. در اوستا سازنده‌یِ تخمه و نژاد جانوران و آدمی هست و در اوستا پرورش گیاه و رستنی هست. نَبُر به چمار (:معنای) كشتار نكردن جانوران در این روزها و پرهیز از خوردن گوشت است. پرهیز از خوردن گوشت در خوراک خود برای چهار روز در ماه می‌دارند. در درازای روز (روزه) كار ناپسند می شمارند، اما در هر ماه و تنها در چهار روز به نام‌های بهمن، دومین روزِ ماه، «ماه»، دوازدهمین روزِ ماه ، گوش، چهاردهمین روز به ماه و رام، بیست‌ویكم به ماه زرتشتی و مزدیسنا هست . در اوستا نگهداری از چارپایان آمده و سفارش شده است، جانورانی که از كشتار آن‌ها پرهیز شده، سگ و گربه و بره و بز و اسب … و هرگاه پیر شدند، از آنها بدرستی نگهداری كنند. در مزدیسنا از كشتن جانوران ویرانگر و موذی سفارش شده … سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش ماه ‌روز ای به روی خوب چو ماه باده لعل مشک‌بوی بخواه گشت روشن چو ماه بزم كه گشت نام این روز ماه و روی تو ماه اندرزنامه آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) می خور و با دوستان گفت و گو کن اندرزنامه آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار: بخور باده با دوستان، روز (ماه) / ز ماه خدای، آمد کارخواه

امروز تیر ایزد روز از ماه اردیبهشت ماه سال 3762 مزدیسنی برابر سال 1403 هجری خورشیدی می باشد. تیر یا تیشتر، ایزد باران بوده و به یاری او کشتزارها سیراب از باران می‌شوند، همچنین نگهبان ستوران است. در اوستا «تیریشت» در نیایش ایزد باران است. ستاره عطارد تیر نامیده می‌شود و نیز تیری که در کمان نهند و بجهانند. ایرانیان باستان هنگام خشکسالی در این روز آیین ویژه‌ای برگزار می‌کردند و برای خواهش باران و پیروزی تیر ایزد بر دیو خشکسالی(اپوش) به در و دشت می‌رفتند و تیریشت می‌خواندند. بخشی از یشت‌های اوستا درباره‌ی این ایزد است. تیر نام ستاره‌ای‌ است كه امروزه آن ‌را «‌شعرای یمانی» یا به لاتین «سیریوس» (Silius) می‌نامیم. سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش ای نگار تیر بالا روز تیر خیز و جام باده ده بر لحن زیر عاشقی در پرده‌ی عشاق گوی راه‌های طبع خواه دل‌پذیر اندرزنامه آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) کودک به تیراندازی و نبرد و سواری آموختن فرست. اندرزنامه آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار: بفرمای بر کودکان روز (تیر) /نبرد و سواری و پرتاب

درود بر پژوهشگران امروز گئوش ایزد روز از ماه اردیبهشت 3762 مزدیسنی برابر سال 1403

برای مطالعه در زمینه گئوش اورون نگهبان حیوانات سودمند در دید اندیشمندان زرتشتی این مقاله را مطالعه فرمائید

روز گئوش یکی از 4 روز نبر است که از کشتن حیوانات سودمند و سر بریدن آنها باید خودداری گردد

درود بر پژوهشگران عزیز امروز دی به مهر روز از اردیبهشت ماه سال 3762 مزدیسنی برابر سال 1403 می باشد

دی به مهر ایزد روز از ماه اردیبهشت ماه روز آفرینش آسمان: پانزدهم اردیبهشت/ دی به مهر روز: جشن میانه فصل بهار و زمان گاهَنباری بنام «میدیو‌زَرِم» در اوستایی «مَـئیذیوئی‌زَرِمَـیه» به معنای «میانه بهار/ میانه فصل سبز». البته میانه بهار با شانزدهم اردیبهشت برابر است؛ اما در گذشته و حتی امروزه، عملاً پانزدهمین روزِ ماهِ دوم هر فصل به عنوان میانه هر فصل شناخته می‌شود. جشن‌های گاهَـنْـباری (پاره‌های سال/ موسم‌های سالیانه)، ادامه و بازمانده‌ای از نوعی تقویم کهن در ایران‌باستان است که طول سال خورشیدی را نه به دوازده ماه خورشیدی، بلکه به چهار فصل و چهار نیم‌فصل تقسیم می‌کرده‌اند و هر یک از این بازه‌های زمانی، نام و جشنی ویژه به همراه داشته است.

طبق روایت‌ها، دقیقا در روز میانه بهار، زرتشت پیامبر در کرانه رود دائیتی برای گسترش دین‌داری به‌عنوان پیامبر خداوند مبعوث شد. از همین رو، مردم در آن دوره، میانه بهار مصادف با پانزدهم اردیبهشت هر سال که به‌عنوان جشن بهاربد شناخته می‌شود را جشن می‌گرفتند. علاوه بر این، این روز با گاهنبار اول تقویم‌های باستانی یعنی جشن میانه بهار و شروع زراعت و کشت‌وکار مصادف شده است؛ از همین رو، مردم آغاز شکوفایی کشاورزی و دامداری را نیز نکو می‌داشتند. در حقیقت، جشن میانه بهار و جشن بهاربد که دو جشن جدا هستند،‌ به‌دلیل قرار گرفتن در یک روز، در گذر زمان به‌عنوان یک جشن واحد شناخته شدند. در گذشته‌های بسیار دور،‌ جشن دیگری نیز در میانه‌های بهار برگزار می‌شد؛ این جشن به نام بهاربد شناخته می‌شد؛ بنابر گفته‌ها، زرتشت پیامبر در نیمه بهار به پیامبری منسوب شده است؛ از همین رو، زرتشتیان این روز را به‌عنوان جشن بهاربد جشن می‌گرفتند. با این حال، اطلاعات زیادی از جشن بهاربد در دست نیست. هم‌زمانی جشن بهاربد با جشن میانه بهار، سبب شده است تا این دو جشن با یکدیگر اشتباه گرفته شوند؛ در حقیقت، امروزه جشن میانه بهار و بهاربد را به‌عنوان دو نام متفاوت یک جشن می‌شناسند. امروزه، در نواحی مختلفی از ایران، جشن‌هایی به‌عنوان جشن میانه بهار یا بهاربد همچنان پابرجا هستند؛ اما در کل، آیین‌ و رسوم مربوط به بزرگداشت این جشن کهن، سال‌ها است که به فراموشی سپرده شده‌ است. با این حال، در دوران باستان، جشن میانه بهار همانند دیگر جشن‌های گاهنباری جشن گرفته می‌شد؛ مردم در این جشن، علاوه بر شادی و پایکوبی،‌ به نیازمندان نیز رسیدگی می‌کرد

روز شیراز شادباش

هر سال 15 اردیبهشت بنا بر تصویب شورای شهر شیراز و تایید مجلس شورای اسلامی به نام روز شیراز گرامی داشته می شود. شیراز ، یکی از معروف ترین مناطق کشور و شهری زیبا و تاریخی در ایران است که دارای طبیعت زیبا و جاذبه های گردشگری فراوان است. شیراز یکی از پایتخت های فرهنگی ایران است که مانند تکه ای از بهشت در استان فارس و در جنوب کشور قرار گرفته است. بنا بر تصویب شورای شهر شیراز و تایید مجلس شورای اسلامی در تقویم روزی به عنوان روز شیراز نامیده شده است. با این بخش از فرهنگ و هنر نم نمک همراه شوید تا با تاریخ روز شیراز و علت نامگذاری این روز آشنا شوید. علت نامگذاری روز شیراز تاریخچه شهر شیراز شواهد تاریخی و بررسی هایی که بر روی آثار تاریخی به جای مانده در شیراز صورت گرفته نشان می دهد که این شهر دارای قدمت 6500 ساله است. لوح های تخت جمشید نشان می دهد که شهر شیراز در طول تاریخ چندین بار پایتخت سلسله های موجود در استان فارس بوده است. کاوش ها و بررسی های زیاد بر روی آثار تاریخی به جای مانده در شیراز نشان دهنده عظمت و شکوه این شهر در دوران باستان و در دوره های پیش از اسلام می باشد. شیراز در کتاب ها و اسناد تاریخی ، با نام های مختلفی نظیر : «تیرازیس» ، «شیرازیس» و «شیراز» به ثبت رسیده است. لوح های نوشته شده در ایلام قدیم به شهری به نام تیرازیس اشاره دارد. تیراسیس یا سیراسیس ، این اسم از نام سیراجیس در فارسی قدیم ، گرفته شده است که بر اثر تغییر منظم صداها در زبان فارسی مدرن به شیراز تغییر نام داده است. این شهر زیبا آثار تاریخی زیادی را در خود جای داده است و به همین سبب به یکی از قدیمی ترین شهرها تبدیل شده است و همه روزه میزبان گردشگران زیادی از اقصی نقاط جهان است. تاریخچه شهر زیبا و گردشگری شیراز چرا 15 اردیبهشت روز شیراز است؟ اردیبهشت ماه بسیار زیبایی است که در آن زیبایی و سرسبزی بهار به اوج خود می رسد. این ماه پراز رنگ و شادابی طبیعت است. یکی از جاهایی که در ماه اردیبهشت بسیار دیدنی است ، شیراز است تا جایی که بسیاری از افراد به دلیل سرسبزی شیراز و پیچیدن عطر بهار نارنج در باغ ها و خیابان های این شهر در اردیبهشت ، اردیبهشت را ماه شیراز می دانند و معتقدند اردیبهشت در شیراز معنی می شود. 15 اردیبهشت روز شیراز نامگذاری روز شیراز در آغاز دهه 80 شمسی شورای شهر شیراز ، پیشنهاد نام گذاری روزی را به نام شیراز در تقویم ملی ایران ارائه کرد و با تأیید مجلس شورای اسلامی روز 15 اردیبهشت ماه با نام شیراز ثبت شد. این اولین بار بود که به صورت رسمی یکی از شهرهای ایران برای خود صاحب روز شد. هدف برنامه های روز شیراز در روز شیراز برنامه ها و جشنواره هایی برگزار می شوند که هدف همه آنها ساختن یک روز خوب برای گردشگران و معرفی سنت ها و آداب و رسوم شیراز و جاذبه های تاریخی و فرهنگی این شهر است. در این روز در جاهای مختلف شیراز نمایشگاه های عکس و خوشنویسی و شب شعر و برنامه های تفریحی برپا است. در برخی از نقاط نیز برای آشنایی بیشتر گردشگران با سنت های شهر شیراز نمایش هایی اجرا می شود. امسال با شیوع کرونا برگزاری برنامه های روز شیراز به صورت مجازی انجام می شود. در روز شیراز مکانهای تاریخی و فرهنگی رایگان است سازمان میراث فرهنگی ، گردشگری و صنایع دستی استان فارس به مناسبت بزرگداشت روز شیراز ورود به تمام مکانهای تاریخی تحت پوشش خود را در شهر شیراز برای عموم ، همشهریان و علاقمندان به تاریخ و فرهنگ را رایگان اعلام کرد. در هفته شیراز 9 لغایت 15 اردیبهشت ماه معمولا برنامه هایی مثل جشن بادبادک ها ، رایگان شدن اتوبوس ها و پیاده روی های خانوادگی ، اجرای جنگ های شبانه در مکان های تاریخی ، گردهمایی های شاعرانه با محوریت شیراز ، برگزاری کنسرت ها ، استفاده از تخفیف مراکز اقامتی ، راه اندازی نمایشگاه های عکاسی با عکس های شیراز قدیم یا نمایشگاه های خوشنویسی و اجرای مسابقات شهروند مدار برگزار می شود.

در هفته شیراز برنامه‌های رایگان زیادی در این شهر برگزار می‌شود. تم بیشتر این برنامه‌ها شاد است و بنابراین هم از طرف گردشگران و هم محلی‌ها مورد استقبال قرار می‌گیرد. برخی از این برنامه‌ها به شرح زیر هستند: جشن بزرگ شبانه در باغ عفیف‌آباد برگزاری جشن محلی در برخی مناطق شیراز شب شعر شیراز در باغ جهان‌نما جشنواره ورزشی میدانی در کنار ارگ شیراز بازدید رایگان از باغ جهان‌نما، باغ دلگشا و برخی اماکن زیر نظر میراث فرهنگی جشنواره گل سرخ برگزاری انواع کنسرت‌ها پیاده‌روی‌های خانوادگی تخفیف مراکز اقامتی و برگزاری کنسرت‌ها

در تقویم ایران باستان، هفدهمین روز از هر ماه را روز سروش نام نهاده‌اند و هفدهم فروردین که نخستین روز سروش در هر سال است، "جشن سروشگان" را برگزار می‌کردند که جشن ایزد پیام‌آور خداوند و نگاهبان بیداری بوده است و ایرانیان در این روز به نیایش پروردگار پرداخته و به نیایشگاه می‌رفتند. در متون کهن، سروشگان، یکی از ایزدان بزرگی است که مامور بر نظم جهان و نگهبان پیمان‌ها است. او زمزمه کردن و نیایش را به مردم آموخت و پیش از طلوع آفتاب، مردم را برای نیایش پروردگار فرا می‌خواند. "یشت یازدهم" از ایزد سروش می گوید. او نخستین کسی است که به ستایش خداوند و نیایش امشاسپندان پرداخت. اولین کسی بود که آیین‌های مذهبی به جا آورد و پنج گات‌های زرتشت را بسرود. ایرانیان بر این باور بودند که ایزد سروش، نیروهای اهریمنی همچون خشم، خواب و تنبلی و دروغ را از جهان برداشته و همراه با دو ایزد باستانی مهر و رشن، رفتار و کردار انسان‌ها را سنجیده و به نیکوکاران پاداش و به بدکاران کیفر می‌دهد. ابوریحان بیرونی در کتاب" آثار الباقیه عن القرون الخالیه"، نوشته که «روز هفدهم، سروش روز است و سروش اوّلین کسی است که در این روز به‏ زمزمه امر کرد که اشاره کردن به وسیله‏ آواز آهسته است نه به صورت کلام‏ قابل فهم و این، روز مبارکی در هر ماه است». برخی متون نوشته‏ اند که سروش همان، جبرئیل است و شب که مردم در خواب هستند، سه مرتبه با جن می جنگد و ساحران را عذاب می ‏دهد و شب برای طلوع و پیدایش او روشن و آب‏ها گوارا می شود و هر صبحگاه خروس‌ها برای طلوع او آواز می خوانند. یکی از این سه‏ مرتبه، طلوع فجر است که نباتات در آن هنگام نمو می ‏کنند و به اهتزاز در می ‏آیند و مرغ به آواز می ‏آید و بیمار، روحی تازه می‏ یابد و شخص غمگین رفع غم‏ می ‏کند و مسافر به مأمنی می‏ رسد و زمان، خوش و خرّم می ‏شود. ابوالقاسم فردوسی در خصوص روز سروش می‌گوید: روز سروش است که گوید سروش باده خور و نغمه مطرب نیوش سروش در شاهنامه فردوسی، اولین موجود ماورالطبیعی است که به یاری کیومرث آمده و او را از توطئه اهریمن و خزروان دیو آگاه می‏ کند و پس از کشته‏ شدن سیامک دوباره بر کیومرث ظاهر شده و او را به ترک سوگ یک ساله امر کرده و به جنگ با اهریمن و دیوها دعوت می‏ کند. همچنین زمانی که خسرو پرویز برای فرار از دست بهرام چوبین به کوه پناه برد و از خداوند جهان یاری خواست، سروش شبیه به انسانی سوار بر اسب با لباسی سبز، ظاهر شد و پس از عبور او از میان دشمنان، به او مژده حکومت داد.

روز «سروش»از ماه اردیبهشت روز پرندگان نامیده شد تاریخ ایجاد در 05 مرداد 1387 در اوستا خروس نماد ایزد سروش در زمین بیان شده‌استچندی پیش شهرداری تهران برای حفظ و حمایت از پرندگان و تلاش در برپایی همایشی با نام "همایش پایدار " از انجمن موبدان تهران خواست که دیدگاه خود را پیرامون برگزیدن روزی به نام پرندگان بیان کند. انجمن موبدان تهران در پاسخ به درخواست شهرداری تهران، مبنی بر نامیدن روزی در سال با نام روز پرندگان ،روز سروش از ماه اردیبهشت برابر با 16 اردیبهشت‌ماه را روز پرندگان می نامد.

درود بر پژوهشگران پارسه امروز رشن ایزد روز از ماه اردیبهشت ماه سال 3762 برابر سال 1403 خورشیدی می باشد

هجدهمین روز از هر ماه در گاهشمار ایرانیان باستان به نام رشن پیوند یافته است. رَشن (رَشْنو) ـ ایزد دادگرى و آزمایش ایزدى، ایزد درستی و دادگری كه از ایزدان سرای پسین و از داوران روز جزا هست. یشت رشن، یشتی هست در ستایش رَشن، رَشنو، رشن یشت ، یشت دوازدهم اوستا هست. ایزد عدل و داد در دین مزدیسنى. در اوستا رَشْنو Rašnu و در پهلوى رَشْن Rašn به معناى عادل و دادگر است. رَشْن در اوستا اغلب با صفت رَزْیشْته Razišta (در پهلوى رزیستک Razistak) وبه صورت رَشْنو رزْیشْتَه به معناى راست تر و درست تر آمده است، و در فارسى معمولاً این ایزد با صفتش «رَشْن راست» خوانده مى شود. ابوریحان بیرونى در الآثار الباقیة (ص73) در فهرست روزهاى ایرانى، این ایزد را رَشْن خوانده که در زبان سُغدى رَسْن Rasn و در خوارزمى همان رَشْن خوانده مى شده است. در ادبیات فارسى این واژه به صورت «رش» بدون نون بکار رفته است. فردوسى گوید: چو هور سپهر آورد روز رَش / ترا زندگى باد پدرام و خَوش، خسروى مى گوید: مى سورى بخواه کامد رَش / مطربان پیش دار و باده بکَش.

درود بر پژوهشگران عزیز امروز فروردین ایزد روز از ماه اردیبهشت سال 3762 برابر 1403 خورشیدی می باشد

سرور امشاسپندان شاه ورهرام ایزد است دادخواه دردمندان شاه ورهرام ایزد است آذر و اردیبهشت و آن سروش پاسبان تابش آن نور یزدان شاه ورهرام ایزد است لنگر کشتی و دریا و زورق باد مراد دستگیر مستمندان شاه ورهرام ایزد است کوه دریا و زمین سوراخهای پر شگاف دادرس از چون و چندان شاه ورهرام ایزد است آهن و فولاد و مس را می کند دریای آب کارساز پتک سندان شاه ورهرام ایزد است تیغ و شمشیر و کمند جنگهای بیکران قوت بازوی مردان شاه ورهرام ایزد است رخش و اسب و باره و شبدیز و شبرنگ و سمند روز نیرو روز میدان شاه ورهرام ایزد است گه گلستان گردد و گاهی بسوزد بد کنش رهنمای هوشمندان شاه ورهرام ایزد است آتش سوزنده اش افلاک روشن می کند دشمن اهل دمندان شاه ورهرام ایزد است ببر و شیر و اژدها و دیو و جادو و پلنگ بردن ایشان به زندان شاه ورهرام ایزد است باد و طوفان و نهنگ و موج گرداب غضب آن زمان فریاد مردان شاه ورهرام ایزد است دزد و گرگ و رهزن و رهدار در راه سفر یاور خود را یقین دان شاه ورهرام ایزد است ریشخند کس مکن تا می توانی در جهان قاتل آن ریشخندان شاه ورهرام ایزد است گر به بند دشمنی و اگر به بند اژدها درگشای پای بندان شاه ورهرام ایزد است خاکساری پیشه کن تا همتت گردد بلند تاج چتر سربلندان شاه ورهرام ایزد است باطنت را صاف کن زین دهر گردی ارجمند پادشاه ارجمندان شاه ورهرام ایزد است غم مخور بهرام کی رندانه آمد بخششت پادشاه گل رندان شاه ورهرام ایزد است

ورهرام که پارسی آن بهرام و اصل اوستایی آن ورترغنه veretraghna است ، فرشته فتح و پیروزی می باشد و ورهرام ایزد به معنی پیروزی قابل ستایش است و به سبب جایگاه پر اهمیتش « شاه ورهرام ایزد » نامیده می شود . زرتشتیان امروز ، به مانند نیاکان خود در روز ورهرام ایزد در زیارتگاه شاه ورهرام ایزد گرد هم می آیند و با خواندن اوستا برای خود ، خانواده و همه مردم هفت کشور زمین آرزوی پیروزی و سربلندی می کنند . در باور ایرانیان ، پیروزی همواره با ارزش و قابل ستایش بوده است به همین دلیل در اوستا سرودهای زیبایی در ستایش پیروزی آمده است . ایرانیان باستان پیش از آغاز هر کار گروهی ، در نیایشگاه ویژه ای جمع می شدند و سرودهای ستایش پیروزی را با هم می خواندند و با روانی نیرومند و اراده ای استوار ، برای پیروزی ، پای به میدان مبارزه زندگی می گذاشتند . ایزد ورهرام مورد ستایش و احترام پادشاهان ساسانی بوده است و در جنگ هایی که با رومیان و سایر ملل داشتند ، از او طلب یاری می کردند تا آنها را بر دشمنان و بدخواهان میهن چیره گرداند . در آغاز وَرَهرام یشت می خوانیم : زرتشت از اهورامزدا پرسید... ای اهورامزدای پاکترین مینو ، از میان ستودگان مینوی کدام نیرومندتر است و اهورامزدا پاسخ گفت : ای زرتشت اسپنتمان پیروزی خداداده از همه نیرومندتر است . اوستای وَرَهرام یشت ، چهاردهمین یشت اوستا و دارای 22 کرده و 64 بند می باشد . بند 1 تا بند 27 درباره ظاهر شدن بهرام به ده کالبد مختلف است ، بند 28 تا بند 33 درباره بهره مندی اشوزرتشت از لطف ایزد پیروزی است و بند 34 تا بند 64 هم در شمار بخش های قدیمی یشت ، درباره هوم و قدرت نیروی بهرام در جنگ ها است . ایزد بهرام که در دلاوری دلاورترین ، در پیروزی پیروزمندترین ، در شکوهمندی شکوهمندترین ، در بخشندگی بخشنده ترین ، در سودرسانی سودرسان ترین و در درمان بخشی درمان بخش ترین آفریدگان می باشد همه دشمنان آسیب رسان و همه مردمان کژاندیش و جادویان و پتیارگان را در هم می شکند . گفتیم که ایزد بهرام به ده شکل مختلف جلوه گر می شود : برای نخستین بار به پیکر باد تندتاز ، بار دوم به پیکر گاو نر زیبا با گوشها و شاخهای زرین ، بار سوم به پیکر اسب سفید زیبا با گوشهای زرین ، بار چهارم به پیکر شتر نیرومند ، پنجمین بار در پیکر گراز نر زیبا ، برای بار ششم در پیکر جوان پانزده ساله با چشمانی روشن و پاشنه زیبا ، برای بار هفتم در پیکر مرغ شاهین نیرومند و تندرو ، هشتمین بار به پیکر قوچ زیبای پیچیده شاخ ، بار نهم در پیکر گوزن جنگی زیبا با شاخهای تیز و برای بار دهم در پیکر پهلوان دلیر و زیبا نمایان می شود . ایزد ورهرام نگهبان اشا در برابر دروغگویان و پشتیبان راستی در برابر کژی و کاستی می باشد و تقریبا هم مرتبه ایزد سروش است . در ادامه به فلسفه زیارتگاه شاه ورهرام ایزد و آیین ورهرام یشت می پردازیم . زیارتگاه شاه ورهرام ایزد در قديم معروف به پير سنگی بوده و درب كوچكی از سنگ هم داشته است . گذشته از زرتشتيان ، مسلمانان نيز به اين محل باور دارند و با نيتی پاک ، نيازهای خود را از اين محل می‌خواهند . چنين معروف است كه هنگام هجوم افغان ‌ها به كرمان ، شب را در كنار خندقی كه نزديك شاه ورهرام ‌ايزد بود استراحت كرده تا فردای آن ‌روز ، اين حدود را غارت كنند . شبانه پرچم سبزی در اين محل ظاهر گشت و در قلب سپاه آنان افراشته و برپا شد . افغان ‌ها به گمان ‌اينكه دشمن به ايشان حمله ‌ور شده در تاريكی شب به كشتن يكديگر پرداختند و پای‌ به فرار گذاشتند . علت ديگری كه باعث شده به اين محل احترام بگذارند اين است كه محمد اسماعيل خان حاكم كرمان مصمم بود كه مسير دروازه‌ ی ناصريه را از اواسط شاه ورهرام ‌ايزد بگذرانند . هر چند زرتشتيان عجز و التماس كردند تا او را از اين تصميم منصرف كنند مؤثر واقع نشد . شبانه پيرمردی سفيدپوش و نورانی از چاهی كه در اين محل قرار دارد خطاب به او گفت : تو می خواهی خانه مرا خراب کنی ؟ خانه ات را خراب و افراد آن را پریشان خواهم کرد . فردای آن ‌روز محمد اسماعيل ‌خان از تصميم خود دست برداشت و دستور داد روی آن چاه صفه ‌ای بسازند . يكی از زرتشتيان اين عمل را به امر او انجام داد و اين صفه تا امروز وجود دارد و امروزه زرتشتيان در اين قسمت شمع روشن می ‌كنند .

فلسفه آیین ورهرام یشت بدین گونه است که در اوایل دوران اسلامی ، در زمان شاه عباس صفوی تعداد زیادی از زرتشتیان از یزد و کرمان به اصفهان کوچ کردند و به گبرآباد در نزدیکی جلفا رفتند . این گروه از زرتشتیان اصفهان در زمان شاه سلطان حسین صفوی قتل عام شدند که موجب شد تعدادی فرار و به یزد پناهنده شوند . گفته می شود که در همان سالها گروه زیادی از زرتشتیان به خاطر یک فرد که (شاید برای محافظت و پشتیبانی از خانواده خویش بود) فرد مسلمانی را به قتل رسانده ، محکوم به مرگ شدند . در این میان ، کاری از دست زرتشتیان ، این قوم ستم دیده بر نمی آمد تنها دعا به درگاه اهورامزدا و کمک و یاری از امشاسپندان و ایزدان و چنین شد که هزار اوستای ورهرام یشت خوانده شد و از آن ایزد درخواست کمک و یاری نمودند . سرانجام نیایش ها اثر خود را نشان داد و شاه و همراهانش دست از قتل عام زرتشتیان کرمان برداشتند . آیین ورهرام یشت هزاره که سالهاست توسط زرتشتیان با آرمان همازوری ، تندرستی ، پایداری و بهروزی زرتشتیان ایران و جهان و سرافرازی و سربلندی ایران برگزار می شود فلسفه ای کهن و دیرینه در بر دارد .

امروز ورهرام ایزد روز از ماه اردیبهشت خجسته و شادباش باد این روز بر شما پژوهشگران عزیز و گرامی

امروز رام ایزد روز از ماه اردیبهشت سال 3762 مزدیسنی برابر سال 1403 خورشیدی می باشد