تجاهر گاهی ممکن است برخی از گناهان صغیره را انجام دهیم اما به دلیل آشکار نمودن آن گناه در جمع دیگران، صغیره را با دست خود تبدیل به کبیره نماییم. هرچند گناه امریست قبیح، اما تجاهر به گناه و آشکار نمودن آن امری قبیح‌تر تلقی می‌شود. اميرمؤمنان على عليه‌السلام می‌فرمایند: «ایّاك و المجاهرة بالفُجور فانّه من اشدّ المآثم» از آشكار نمودن گناهان بپرهيز، كه آن از سخت‌ترين گناهان است .(1) در واقع کسی که گناهی را علنی انجام می‌دهد مرتکب دو عمل زشت شده است؛ هم گناه کرده و هم در ارتکابش جسارت به خرج داده و آن را آشکار نموده است. از جمله عوارض علنی شدن گناه، تشویق دیگران به گناه است.گناه وقتی علنی شد دیگران نیز از انجامش ترسی ندارند و با خود می‌گویند فلانی هم این گناه را مرتکب شد و اتفاقی هم نیافتاد پس ما هم آن را انجام می‌دهیم. وقیح‌تر از علنی شدن گناه ، افتخار به گناه است. برخی‌ها با چنان ذوق و شوقی از گناهانشان تعریف می‌کنند که گویا تنها کار خوبی که در زندگی‌شان انجام داده‌اند همان گناه است. خلاصه‌اش این‌که اول گناه می‌کنیم و بعد آن را در سطح اجتماع نشر می‌دهیم و بعد به آنچه مرتکب شده‌ایم افتخار می‌کنیم و نهایتا با شادی و احساس رضایت مضاعفی از جانب ما و تحسین و تشویق از جانب دیگران همه چیز ختم به‌خیر می‌شود. پی نوشت: غررالحكم، ج‏1 ص‏151 #کارشناس_اخلاق #تجاهر @pasokhsara