رمان دمشق‌ شهر عشق❤️🌿 #قسمت_بیست‌_چهارم 💠 باید بمانم که در را به رویم گشود. انگار دنبال چشمانم میگشت که در همان‌پاشنه در، نگاهمان به هم گره خورد و بی‌آنکه حرفی بزند از نقش نگاهش دلم لرزید. از چوب‌لباسی کنار در کاپشنش را پایین کشید و در همین چند لحظه حساب همه چیز را کرده بود که شمرده پاسخ داد 💠:عصر آماده باشید، میام دنبالتون بریم فرودگاه دمشق. برا شب بلیط میگیرم. منتظر پاسخم حتی لحظه‌ای صبر نکرد، در را پشت سرش آهسته بست و همه در و دیوار دلم در هم کوبیده شد که شیشه بغضم شکست. به او گفته بودم در ایران جایی را ندارم و نمیفهمیدم چطور دلش آمد به همین سادگی راهی ایرانم کند.. 💠 که کاسه چشمانم از گریه پُر شد و دلم از ترس تنهایی خالی! امشب که به تهران‌میرسیدم با چه رویی به خانه میرفتم و با دلتنگی‌ مصطفی چه میکردم که این مدت به عطر شیرین محبتش دل بسته بودم. دور خانه میچرخیدم و پیش مادرش صبوری میکردم تا اشکم را نبیند و تنها با لبخندی ساده از این همه مهربانی اش تشکر میکردم تا.. 💠لحظه‌ای که‌مصطفی آمد. ماشین را داخل حیاط آورد تا در آخرین لحظات هم از این امانت محافظت کند و کسی متوجه خروجم از خانه نشود. درِ عقب را باز کردم و ساکت سوار شدم، از آینه به صورتم خیره ماند و زیر لب سلام کرد. دلخوری از لحنم میبارید و نمیشد پنهانش کنم که... 💠 پاسخش را به سردی دادم و دیدم شیشه چشمانش از سردی سالمم مِه گرفت. در سکوتِ مسیر داریا تا فرودگاه دمشق، حس میکردم نگاهش روی آینه ماشین از چشمانم دل نمی‌کَند که صورتم از داغی احساسش گُر گرفت و او با لحنی ساده شروع کرد :چند روز پیش دو تا ماشین بمبگذاری شده تو دمشق منفجر شد... 💠پنجاه نفر کشته شدن.خشونت خوابیده در خبرش نگاهم را تا چشمانش در آینه کشید و او نمیخواست دلبسته چشمانم بماند که نگاهش را پس گرفت و با صدایی شکسته ادامه داد :من به شما حرفی نزدم که دلتون نلرزه! لحنش غرق غم بود و مردانه مقاومت میکرد تا صدایش زیر بار غصه نلرزد :اما الان بهتون گفتم تا بدونید چرا با رفتنتون مخالفت نمیکنم... 💠 ایران توامنیت و آرامشه، ولی سوریه معلوم نیس چه خبر میشه، خودخواهیه بخوام شما رو اینجا نگه دارم.به‌قدری ساده و صریح صحبت میکرد که دست و پای دلم را گم کردم و او راحت حرف دلش را زد :من‌آرامش شما رو میخوام، نمیخوام صدمه ببینید. پس برگردید ایران بهتره، اینجوری خیال منم راحت‌تره.با هر کلمه قلب صدایش بیشتر میگرفت... 💠حس‌میکردم حرف برای گفتن فراوان دارد و دیگر کلمه کم آورده بود که نگاهش تا ایوان چشمانم قد کشید و زیرلب پرسید :سر راه فرودگاه اززینبیه رد میشیم، میخواید بریم زیارت؟ میدانستم آخرین هدیه‌ای است که برای این دختر شیعه در نظر گرفته و خبر نداشت ۸ ماه پیش وقتی سعد مرا به داریا میکشید، دل من پیش زینبیه جا مانده بود که.. 💠به جای تمام حرف دلم تنها پاسخ همین‌ سؤالش را دادم :بله! و بی اراده دلم تا دو راهی زینبیه و داریا پر کشید، نذری که ادا شد و از بند سعد آزادم کرد، دلی که دوباره شکست و نذر دیگری که میخواست بر قلبم جاری شود و صدای مصطفی خلوتم را پُر کرد :بلیطتون ‌برای ساعت ۹ شب، فرصت زیارت دارید. 💠و هنوز از لحنش حسرت میچکید و دلش دنبال مسیرم تا ایران میدوید که نگاهم کرد و پرسید :ببخشید گفتید ایران جایی رو ندارید، امشب کجا میخواید برید؟جواب این سوال در حرم و نزد حضرت زینب بود که پیش‌پدر و مادرم شفاعتم کند سکوت غمگینم دلش را بیشتربه سمتم کشید :ببخشید ولی اگه جایی رو ندارید.. 💠 و حالا که راضی به رفتنم شده بود، اگرچه به بهای حفظ ‌جان خودم، دیگر نمیخواستم حرفی بزنم که دلسوزی اش را با پرسشم پس دادم :چقدر مونده تا برسیم حرم؟فهمید بیتاب حرم شده ام که لبخندی شیرین لبهایش را بُرد و با خط‌ نگاهش حرم را نشانم داد :رسیدیم خواهرم، آخر خیابون حرم پیداست! 💠و چشمم چرخید و دیدم گنبد حرم در انتهای خیابانی طولانی مثل خورشید میدرخشد .پرده پلکم را کنار زدم تا حرم را با همه نگاهم ببینم و اشکم بیتاب چکیدن شده بود که قبل از نگاهم به سمت حرم پرید و مقابل چشمان مصطفی به گریه افتادم. دیگر نمیشنیدم چه میگوید.بی‌اختیار .. 💠دستم به سمت دستگیره رفت و پایم برای پیاده شدن از ماشین پیشدستی کرد. او دنبالم میدوید تا در شلوغی خیابان گمم نکند و من به سمت حرم نه با قدمهایم که با دلم پَرپَر میزدم و کاسه احساسم شکسته بود که اشک از مژگانم تا روی لباسم جاری شده بود. میدید برای رسیدن به حرم دامن صبوری‌ام به پایم میپیچد که ورودی حرم راهم را سد کرد و نفسش به شماره افتاد :خواهرم! .. #ادامه_دارد ✍نویسنده:فاطمه‌ولی‌نژاد @ebrahim_navid_delha @pelak_shohadaa @shohadaa_sticker ═══°✦ ❃ ✦°═══ ❀#انتشاربادرج_لینک_مجازاست.👆