♥️هوالمحبوب♥️ 💌#رمان_تنها_میان_داعش 🕗#قسمت_سیزدهم ♦️ مردم همه دارن میان سمت مراکز نظامی برای ثبت نام. منم فاطمه و بچه‌هاشو رسوندم بغداد و خودم اومدم ثبت نام کنم. به‌خدا زودتر از اونی که فکر کنی، محاصره شهر رو می‌شکنیم!» ♦️نمی‌توانستم وعده‌هایش را باور کنم که سقوط شهرهای بزرگ عراق، سخت ناامیدم کرده بود و او پی در پی رجز می‌خواند ♦️«فقط باید چند روز مقاومت کنید، به مدد امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) کمر داعش رو از پشت می‌شکنیم!» کلام آخرش حقیقتاً حیدری بود که در آسمان صورت غرق اشکم هلال لبخند درخشید. ♦️نبض نفس‌هایم زیر انگشت احساسش بود و فهمید آرامم کرده است که لحنش گرم‌تر شد و هوای عاشقی به سرش زد :«فکر می‌کنی وقتی یه مرد می‌بینه دور ناموسش رو یه مشت گرگ گرفتن، چه حالی داره؟ ♦️ من دیگه شب و روز ندارم نرجس!» و من قسم خورده بودم نگذارم از تهدید عدنان باخبر شود تا بیش از این عذاب نکشد... ♦️فرصت هم‌صحبتی‌مان چندان طولانی نشد که حلیه دنبالم آمد و خبر داد امشب همه برای نماز مغرب و عشاء به مقام امام حسن (علیه‌السلام) می‌روند تا شیخ مصطفی سخنرانی کند. ♦️به حیدر که گفتم خواست برایش دو رکعت نماز حاجت بخوانم و همین که قدم به حیاط مقام گذاشتم، با خاطره حیدر، خانه خیالم به هم ریخت. ♦️ آخرین بار غروب روزی که عقد کردیم با هم به مقام آمده بودیم و دیدن این گنبد سفید نورانی در آسمان نیلی نزدیک اذان مغرب، بر جراحت جالی خالی حیدر نمک می‌پاشید. ♦️نماز مغرب و عشاء در فضای غریبانه و عاشقانه مقام اقامه شد در حالی که می‌دانستیم داعش دور تا دور شهر اردو زده و اینک ما تنها در پناه امام حسن (علیه‌السلام) هستیم. ♦️ همین بود که بعد از نماز عشاء، قرائت دعای فرج با زمزمه گریه مردم یکی شده و به روشنی حس می‌کردیم صاحبی جز صاحب الزمان (روحی‌فداه) نداریم. ♦️شیخ مصطفی با همان عمامه‌ای که به سر داشت، لباس رزم پوشیده بود و بلافاصله شروع به سخنرانی کرد : ♦️«ما همیشه خطاب به امام حسین (علیه‌السلام) می‌گفتیم ای کاش ما با شما بودیم و از شما دفاع می‌کردیم! اما امروز دیگه نیاز نیست این حرف رو بزنیم ♦️چون ما امروز با اهل بیت (علیهم‌السلام) هستیم و از حرم شون دفاع می‌کنیم! ما به اون چیزی که آرزو داشتیم رسیدیم، امروز این مقام و این شهر، حرم اهل بیت (علیهم‌السلام) هست و ما باید از اون دفاع کنیم!» ♦️ گریه جمعیت به‌وضوح شنیده می‌شد و او بر فراز منبر برایمان عاشقانه می‌سرود :«جایی از اینجا به بهشت نزدیک‌تر نیست! ♦️دفاع از حرم اهل بیت (علیهم‌السلام) عین بهشت است! ۱۴۰۰ سال پیش به خیمه امام حسن (علیه‌السلام) حمله کردن، دیگه اجازه نمیدیم دوباره به مقام حضرت جسارت بشه! ما با خون‌مون از این شهر دفاع می‌کنیم!» ♦️شور و حال شیعیان حاضر در مقام طوری بود که شیخ مصطفی مدام صدایش را بلندتر می‌کرد تا در هیاهوی جمعیت به گوش همه برسد :«داعش با چراغ سبز بعضی سیاسیون و فرمانده‌ها وارد عراق شد ♦️ با خیانت همین خائنین موصل و تکریت رو اشغال کرد و دیروز ۱۵۰۰ دانشجوی شیعه رو در پادگان تکریت قتل عام کرد! حدود چهل روستای اطراف آمرلی رو اشغال کرده و الآن پشت دیوارهای آمرلی رسیده.» ♦️ اخبار شیخ مصطفی، باید دل‌مان را خالی می‌کرد اما ما در پناه امام مجتبی (علیه‌السلام) بودیم که قلب‌مان قرص بود و او همچنان می‌گفت ♦️«یا باید مثل مردم موصل و تکریت و روستاهای اطراف تسلیم بشیم یا سلاح دست بگیریم و مثل سیدالشهدا (علیه‌السلام) مقاومت کنیم! اگه مقاومت کنیم یا پیروز میشیم یا شهید میشیم! اما اگه تسلیم بشیم، داعش وارد شهر میشه ♦️ مقدسات‌مون رو تخریب می‌کنه، سر مردها رو می‌بُره و زن‌ها رو به اسارت می‌بَره! حالا باید بین مقاومت و ذلت یکی رو انتخاب کنیم!» ♦️و پیش از آنکه کلامش به آخر برسد فریاد هیهات من الذله در فضا پیچید و نه تنها دل من که در و دیوار مقام را به لرزه انداخت. ♦️ دیگر این اشک شوق شهادت بود که از چشمه چشم‌ها می‌جوشید و عهد نانوشته‌ای که با اشک مردم مُهر می‌شد تا از شهر و این مقام مقدس تا لحظه شهادت دفاع کنند. ♦️شیخ مصطفی هم گریه‌اش گرفته بود، اما باید صلابتش را حفظ می‌کرد که بغضش را فروخورد و صدا رساند :«ما اسلحه زیادی نداریم! می‌دونید که بعد از اشغال عراق، آمریکایی‌ها دست ما رو از اسلحه خالی کردن! ♦️کل سلاحی که الان داریم سه تا خمپاره، چندتا کلاشینکف و چندتا آرپی‌جی.» و مردم عزم مقاومت کرده بودند که پیرمردی پاسخ داد :«من تفنگ شکاری دارم، میارم!» ♦️ و جوانی صدا بلند کرد :«من لودر دارم، میتونم یکی دو روزه دور شهر خاکریز و خندق درست کنم تا داعش نتونه وارد بشه.» #ادامه_دارد ✍نویسنده: فاطمه ولی نژاد °•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°• ʝσɨŋ»http://eitaa.com/joinchat/4128309256Ceb3eab9e2f ❀#انتشاربادرج_لینک_مجازاست.👆

♥️هوالمحبوب♥️ 💌#رمان_هدیه‌ی_اجباری 🕗#قسمت_سیزدهم ببينم اصلاً تو از چه مردايي خوشت مياد؟ - اوم! تابهحال خيلي بهش فكر نكردم. - الان فكر كن! - از مردايي كه واقعاً مردن، بشه بهشون اعتماد كرد، هميشه بتونن توي سختترين شرايط بهترين فكرا به سرشون برسه، با خيال راحت بتوني زندگي كني، خيالت راحت باشه يه نفر هست كه هميشه با عقل و درايت كارا رو پيش ببره، رفتاراش مردونه باشه، مغرور باشه، اطرافيانش براش اهميت داشته باشن و كلي چيزاي ديگه... به يكباره از جا بلند شد كه باعث شد سرم كه روي شونهش بود درد بگيره. - چيكار ميكني ؟ - چرا زودتر به فكرم نرسيد! - چي؟ داشتن يه شوهر عاقل و تكيهگاه؟ - نه ديوونه! احسان! - احسان؟! - آره ديگه! احسان همونيه كه تو ميخواي! ببين احسان هم آدم متشخصيه و سر كار ميره توي شركت بهعنوان وكيل بنده كه مورد قبول خونوادهته و هم اينكه تمامي ويژگيهايي رو كه تو از يه مرد انتظار داري داره! روي مبل جابهجا شدم و خودم رو بهسمت جلو خم كردم. منظورت از احسان، پسرخالهته؟ - آره ديگه! با اشتياق فراوون توي چشمهام خيره شده بود و توضيح ميداد: - ببين احسان همونيه كه تو ميخواي! يادته اونموقعهايي كه مهيار رفته بود و احساس تنهايي ميكردم و حال و حوصلهي كسي رو نداشتم، اين احسان بود كه هميشه مثل يه برادر كنارم بود. بعد هم كه باعث شد توي شركت كار كنم و بعد ازاون هم كه اين جريانات توي شركت پيش اومد اين احسان بود كه با آقاي رحيمي تماس گرفت و كارا رو پيش برد. از همه مهمتر، وقتي كه مهيار فكر ميكرد من با كس ديگهاي رابـ ـطه دارم اين احسان بود كه باهاش صحبت كرد و سوءتفاهمها برطرف شد و به هم ديگه رسيديم. همچنان با چشمهاي گردشده نگاهش ميكردم. - خيلهخب الان بهش زنگ ميزنم. دست بردم و بازوش رو سفت چسبيدم. - نه تو رو خدا صبركن! چيه؟ - من هنوز مطمئن نيستم كه داريم كار درستي رو انجام ميديم! - عزيز دل من! يه لحظه فكر كن. تو دوماه بيشتر فرصت نداري كه يه نفر رو پيداكني، خونوادهت رو راضي كني، ازدواج كني و حامله بشي! همينالان هم خيلي ديرشده، درسته؟! گيج بودم، قدرت تشخصيم رو از دست داده بودم، نميدونستم بايد توي اون لحظه چيكار كنم. فقط سرم رو بين دوتا دستهام گرفتم و كلافه به هستي نگاه كردم. - اكي ديگه؟ سرم رو به نشونهي نميدونم تكون دادم. - در كار خير حاجت هيچ استخاره نيست! گوشي تلفن رو برداشت و شماره گرفت. چند ثانيه بعد شروع به صحبت كرد. - سلام، احوال شريف؟ ... - من هم خوبم، به لطف شما! ... - - خوبن، سلام دارن خدمتت. ... - - غرض از مزاحمت ميخواستم ببينم كه فردا وقت آزاد داري؟ ... - - يه كار كوچيك باهات داشتم. ... - - نه توي شركت نباشه، خصوصيه! ... - - آره عاليه. پس ميبينمت. ساعت ٤ خوبه! ... - - آره آره، خيلي لطف كردي. سلام به خاله برسون. ممنون خداحافظ. گوشي رو قطع كرد و چشمكي حوالهي قيافهي پريشون و وارفتهي من كرد. - اين هم از قرار فردا. من گفتم بهم اعتماد كن ديگه. شما دو نفر كنار هم فوقالعاده ميشيد! واي خداجون دارم ذوق مرگ ميشم. نفسم رو با پوف كلافهاي خارج كردم كه همزمان با صداي آيفون شد. - آخجون مهيار اومد. - مگه كليد نداره؟ - داره؛ ولي دوست داره هميشه خودم در رو براش باز كنم. - ديوونه هاي عاشق! سريع بهسمت در يورش برد. چادر هستي رو برداشتم و سر كردم. از پشت پنجره نظارگر رفتارهاشون شدم. هستي از عرض حياط با سرعت ميدويد. صداي ريگ و سنگريزههاي داخل حياط باهر قدمش توي حياط ساكت و سرد ميپيچيد. در حياط رو باز كرد و مهيار داخلحياط شد. كيفش رو روي زمين گذاشت و هستي رو توي آغـ*ـوش گرفت، از روي زمين بلندش كرد و دور خودش چرخوند. پرده ي پنجره رو پايين انداختم و به عشقشون فكر كردم، چقدر خوشحال بودم كه بعد از اينهمه سختي كنار همديگه روزگارشون رو پر از عشق و علاقه ميگذرونن. چقدر زيباست وقتي كه از تكتك ثانيههاشون به خاطر كنار هم بودن لـ*ـذت ميبرن! ✍نویسنده: مهسا عبدالله زاده #ادامه_دارد #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ °•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°• ʝσɨŋ»http://eitaa.com/joinchat/4128309256Ceb3eab9e2f ❀#انتشاربادرج_لینک_مجازاست.👆

♨️رمان #فرار_از_جهنم (بر اساس واقعیت) #قسمت_سیزدهم 📌چطور تشکر کنم؟ 🍃اون روز من و حنیف رو با هم صدا کردن ... ملاقاتی داشتیم ... ملاقاتی داشتن حنیف چیز جدیدی نبود ... اما من؟ ... من کسی رو نداشتم که بیاد ملاقاتم ... در واقع توی 8 سال گذشته هم کسی برای ملاقاتم نیومده بود ... تا سالن ملاقات فقط به این فکر می کردم که کی ممکنه باشه؟ ... . 🍃برای اولین بار وارد سالن ملاقات شدم ... میز و صندلی های منظم با فاصله از هم چیده شده بودن و پای هر میز یه نگهبان ایستاده بود ... شماره میز من و حنیف با هم یکی بود ... خیلی تعجب کردم ... . 🍃همسرش بود ... با دیدن ما از جاش بلند شد و با محبت بهش سلام کرد ... حنیف، من رو به همسرش معرفی کرد ... اون هم با حالت خاصی گفت: پس شما استنلی هستید؟ حنیف خیلی از شما برام تعریف کرده بود ولی اصلا فکر نمی کردم اینقدر جوان باشید ... 🍃اینو که گفت ناخودآگاه و سریع گفتم: 25 سالمه ... از حالت من خنده اش گرفت ... دست کرد توی یه پاکت و یه تی شرت رو گذاشت جلوی من ... . 🍃واقعا معذرت می خوام ... من بسته بندیش کرده بودم اما اینجا بازش کردن ... خیلی دلم می خواست دوست شوهرم رو ببینم و ازش تشکر کنم که حنیف اینجا تنها نیست ... امیدوارم اندازه تون باشه ... . 🍃اون پشت سر هم و با وجد خاصی صحبت می کرد ... من خشکم زده بود ... نمی تونستم چشم از اون تی شرت بردارم ... اولین بار بود که کسی به من هدیه می داد ... اصلا نمی دونستم چی باید بگم یا چطور باید تشکر کنم ... . 🍃توی فیلم ها دیده بودم وقتی کسی هدیه می گرفت ... اگر شخص مقابل خانم بود، اونو بغل می کرد و تشکر می کرد ... و اگر مرد بود، بستگی به نزدیکی رابطه شون داشت ... . 🍃مثل فنر از جا پریدم ... یه قدم که رفتم جلو تازه حواسم جمع شد اونها مسلمانن ... رفتم سمت حنیف و همین طور که نشسته بود بغلش کردم و زدم روی شونه اش ... . 🍃بغض چنان مسیر گلوم رو پر کرده بود که نمی تونستم حرفی بزنم ... نگهبان هم با حالت خاصی زل زده بود توی چشمم ... 🔻عشق‌ یعنی‌ یه‌ پلاک 🔻 🆔 @pelak_shohadaa