رو یه نیمکت رو به روی رود سن درحالی که برف میبارید مشغول سیگار کشیدن بود و به حرکت اب نگاه میکرد، ولی همون لحظه کسی که اونو از صداهای توی سرش آزاد میکرد سر رسید، به آرومی سرش رو بر روی شونش قرار داد و شروع به حرف زدن کرد، اون حتی با خودش هم حرف نمیزد ولی پیش اون نمیتونست ساکت باشه، شاید چون امنیتی که پیش اون داشت رو حتی در ذهن خودش هم نداشت.
آدمبرفی سایهی خود را از دست داده است؛ ستاره برای او اشک میریزد و ابرِ سیاه، همراهِ بغضِ سنگینِ گلویش، داستانِ آن دو را روایت میکند؛ داستانی که با لبخندِ سنگیِ آدم برفی آغاز و با اشکهای ستاره پایان مییابد. گاه فکر میکنم، قاتلِ لبخندِ ستاره، خورشید و خندههایش برای ماه بود.
