🔰 #یادداشت | «ایمان به ولی» در هندسه ولایتمداری _ ۳ #ادامه_یادداشت: * رکن دوم: حبّ فی الله نسبت به ولیّ جامعه 🔸 امّا ایمان، رکن دیگری هم دارد که چه‌بسا مهم‌تر از قبلی است و آن «#محبت» است. اساساً در وجود انسان، «ایمان» کارِ «قلب» است و کارِ قلب نه از سنخ شناخت بلکه از سنخ «گرایش» است. قلب انسان نسبت به بعضی امور میل و گرایش دارد که از آن تعبیر به «محبّت» می‌شود و نسبت به بعضی امور دیگر انزجار و تنفّر و بیزاری دارد که از آن تعبیر به «#بغض» می‌شود. حبّ و بغض از اساس کارِ قلب است و مرکز ایمان هم در وجود انسان همین قلب است. از همین جهت است که امام صادق علیه‌السلام فرمودند «هل الدین إلا الحبُّ و البغض؟» بحارالأنوار، جلد۶۶ ، صفحه ۲۳۷ (مگر دین چیزی غیر از حبّ و بغض است؟). 🔹 ایمان زمانی محقّق می‌شود که حقیقتی ابتدا توسّط «#عقل» که قوّۀ سنجش است ارزیابی شود و مورد پذیرش قرار گیرد و سپس آن امرِ معقول در «#قلب» (که بُعد عمیق‌ترِ وجود انسان است) نیز نفوذ کند و گرایشات انسان با آن هم‌سو شود. محبّتی که برآمده از عقلانیت نباشد و امر معقولی که به ساحتِ قلب نفوذ نکند، هیچ‌یک «ایمان» نیست. 🔸 بر این اساس «ایمان به ولیّ» بدین معناست که پس از پذیرش عقلانیِ ولایت او و هم‌افق شدن با دستگاه محاسباتی‌اش در ساحت فکر، محبّت عمیق قلبی به ولیّ و رهبری و ولایتش نیز در جان آدمی نفوذ کند. این محبّت از آنجا که به سبب جایگاه ولایت اوست «حبّ فی الله» است و رشحه‌ای از محبّت خداوند است. حاصل اینکه ولایتمداری با محبّت عمیق نسبت به شخص ولیّ جامعه و رهبری‌اش کامل می‌شود و این محبّت است که در دیگر ابعاد وجودی انسان به جریان می‌افتد. 🔹 با ارتقاء ولایتمداری به این سطح است که همۀ کنش‌ها و محاسبات انسان هم‌سو با ولایت می‌شود و ثمره‌اش #ولایتمداری_محض است. این دقیقاً همان خصیصه‌ی زیربناییِ شخصیّت شهید نصرالله (ره) است که از او چنان چهره‌ی اسطوره‌ای ساخت که به چنان سطح تراز از ولایتمداری رساند که رهبر معظّم انقلاب با تعابیر بلندی چون «برادرم و عزیزم و مایه‌ی فخرم، گوهر درخشان لبنان» از ایشان یاد می‌کنند. @rahbari_plus