به مناسبت سالروز تحمیل صلح به امام حسن علیه السلام: کلید کرب و بلا در متانت حسن است قیام آنکه به نی شد قیامت حسن است سکوت مسئله سازش فراتر از درک است که حفظ وحدت امت سیاست حسن است نه با معاویه لبخند زد نه سازش کرد به زیر سلطه نرفتن ظرافت حسن است به رغم مدعیانی که در پی صلح اند زمان گواه شکوه و شجاعت حسن است فقط سکوت حسن را شنیده اند انگار وگرنه جنگ جمل هم علامت حسن است فقط نه اینکه به یادش دل من آشفته است زمین... زمان... همه جا حرف غربت حسن است (معین اصغری) 🆔 @rajaaei

به بهانه‌ی ۲۴ آبان، روز کتاب و کتاب‌خوانی و کتابدار مدتی است بسیاری از مجموعه‌های تربیتی، از جمله مدرسه‌های تربیت‌محور، همسو با نهادهای فرهنگی که به دنبال ترویج فرهنگ کتاب در سطح جامعه‌اند، نهادینه سازی کتاب‌خوانی را یکی از اهداف تربیتی خود تعیین کرده‌اند. در خیلی از مدارس خاص، معاونان پرورشی و فرهنگی به دنبال طراحی و اجرای برنامه‌هایی اند که بتواند سرانه مطالعه کتاب را در میان دانش‌آموزان بالا ببرد. از قضا، این برنامه‌ها اگر با اندکی دقت طراحی و با خوش‌ذوقی اجرا شود، بازده خوبی هم دارد و می‌توان برای ارائه گزارش و جذب بودجه از آن استفاده کرد. چنین برنامه‌هایی در شرایطی مانند دوره غیبت کرونایی دانش‌آموزان از مدرسه جذاب‌تر و پررنگ‌تر هم می‌شود؛ زمانی که مجموعه‌های تربیت‌محور که دست‌شان به متربیان‌شان نمی‌رسد و چون در شرایط مجازی فعالیت تربیتی دیگری به ذهن‌شان نمی‌رسد، شروع می‌کنند به تشویق کتاب‌خوانی در متربیان. اما یک سؤال: این شیوه ترویج انبوه‌خوانی کتاب که در بسترهایی مانند مسابقه و رقابت متربیان با هم و با ابزارهایی مانند تشویق و جایزه صورت می‌گیرد، دقیقاً چه تفاوتی با آموزش‌های انبوهی دارد که در کتاب‌های درسی به دانش‌آموزان داده می‌شود؟ اگر ما به روند مرسوم آموزش نقد داریم که اطلاعات محور است و ذهن و مغز دانش‌آموزان را انباری فرض کرده که باید پر از اطلاعات شود، آیا این روش ترویج کتاب‌خوانی از همان منطق پیروی نمی‌کند؟ گیرم که این کتاب‌ها که ما ترویج می‌کنیم، به جای کتاب درسی، کتاب داستان اند و به جای ارائه بی ضابطه، کارشناسی شده و مورد تأییدند. آیا اصلاً می‌توان چیزی به اسم "روحیه کتاب‌خوانی" در نظر گرفت و آن‌گاه دستیابی به آن را یک هدف تربیتی دانست، یا اینکه این مفهوم، یک چیز من‌درآوردی است و مبنای خاصی ندارد؟ آیا تا به حال به این مطلب فکر کرده‌ایم و براساس یک مبنای مشخص عمل می‌کنیم، یا مثل خیلی از کارهای دیگرمان، شتاب‌زده‌ایم؟ اصلاً کتاب‌ها وقتی به کار می‌آیند که فرد پرسشی داشته باشد و برای دستیابی به این پرسش‌ها کتاب بخواند، وگرنه صِرف کتاب خواندن، آن هم انبوه‌خوانی، می‌تواند یک عادت باشد، یک اعتیاد؛ گیرم که اعتیاد به یک کار خوب. حتماً کتاب‌خوانی کار خوبی است، وقتی متربی پرسش دارد و به دنبال پاسخ آن در حال تفکر است و حتماً کتاب می‌تواند یکی از ابزارهای گردآوری منابع و داده های خام برای تفکر باشد؛ ولی این‌ها وقتی است که ما در نظام تربیتی خود، ذهن متربیان را با سؤال درگیر کنیم تا خودشان برای یافتن پاسخ، تشنه‌ی مطالعه شوند؛ نه اینکه آن‌ها را به ضرب و زور مسابقه و جایزه کتاب‌خوان کنیم تا نه خودشان بفهمند چرا این کار را می‌کنند و نه جامعه از برآیند این کتاب‌خوانی بهره‌ی خاصی ببرد. به قول شاعر: آب کم جو، تشنگی آور به دست تا بجوشد آب از بالا و پست 💠 مدرسه تراز انقلاب اسلامی 🆔️ @mettaa ۸

💠فیلم لایو #نقد رویکردشناسانه دکتر #فیرحی توسط حجه الاسلام والمسلمین دکتر ذبیح‌الله نعیمیان 🔰 مرحوم فیرحی در مباحث علمی رویکرد گزینشی داشت. 🔰 ایشان در جمع‌بندی نظرات علما با رندی، تحریف می‌کرد. 🔰 ایشان می‌گوید درقرن اخیر کسی قائل به ولایت فقیه نبوده است! 🔰 موارد غیراخلاقی بسیاری از روش‌های علمی ایشان دیده‌ام. 🔰 آقای فیرحی مواجهه سیاسی داشت حتی در مباحث عمیق فقهی. به عنوان نمونه در بحث علمی که درباره مفهوم حسبه داشتیم با چند مثال موردی، کل بحث را به محاق می‌برد و از ورود عالمانه به بحث پرهیز می‌کرد. 🔰 ایشان پروژه های فکری داشت برای تحمیل نظریه بر فقه و نص. 🔰روحیه ظاهرا اخلاقی و نرم مهم نیست. فکر مهم است و اینکه کسی حق را بشناسد و مخالفت نکند. فیرحی با خودش صادق نبود و با اینکه حق را شناخت اما پایبند نماند. 🔻فیلم کامل را در پیج فکرت ببینید👇👇 🔗https://www.instagram.com/fekratnet/live/ 🆔️ @rajaaei

📌پیامبر اکرم برای دستیابی به اهداف خود یک روش تربیتی خاص و یک زبان اختصاصی تأسیس کرد. آیا ما می توانیم از مکتب ها و روش های تربیتی دیگر [برای دستیابی به هدف خود] استفاده کنیم یا نه؟ ما معمولاً ممکن است جواب مان مثبت باشد...در حالی که این طور نیست...اگر روش تربیتی، از یک بینش نسبت به انسان، از یک نگرش نسبت به انسان سربرآورَد که آن بینش و نگرش، حقیقت ندارد، درست نیست و محدود است، طبیعتاً این روش، روشی نیست که شما را به آن مقصد [بلندتان] برساند. از همین جاست که روش تربیتی وحیانی، از تمامی روش های تربیتی در طول تاریخ جدا می شود... [ما واژۀ] «اُمّی» را راحت معنا می کنیم [و می گوییم: اُمّی] یعنی کسی که درس نیاموخته است؛ سواد ندارد و بی سواد است. ولی نکته اش را دنبال نمی کنیم [تا دریابیم] کسی که درس نیاموخته است، چه اتفاقی برایش می افتد؟... در داستان انبیای الهی چه می شود وقتی [انبیا به دلیل بی سواد بودن] نمی توانند [با منابع بشری] ارتباط برقرار کنند یا به تعبیری درس نیاموخته اند؟ انقطاع حاصل می شود؛ یعنی پیامبران الهی منقطع از میراث بشری هستند [و] بر دوش میراث بشری ننشسته اند. و مهم تر [از آن اینکه پیامبر اکرم]، تمام تأکیدشان این است که در گفت وگو و گفتمان خودشان، هیچ واژه ای از فرهنگ روم و ایران را به کار نبرند، [بلکه] یک زبان دیگری را گفت وگو می کنند؛ لذا زبان پیامبر می شود «لسان قوم». (حجت‌الاسلام و المسلمین محمدتقی هادیزاده، دوره تربیتی عهد، ۹۹/۰۵/۱۸) 💠 مدرسه تراز انقلاب اسلامی 🆔️ @mettaa ۱۰

به مناسبت ۲۶ آبان، سالروز آزادسازی سوسنگرد از چنگ اشغالگران رژیم بعثی صدام مدرسه‌ای در شهر سوسنگرد که دانش‌آموزان، یاد دوستان شهیدشان را که زیر بمباران شهید شده‌اند، گرامی داشته‌اند. شادی روح همه مجاهدان شهید، به‌ویژه شهدای آزادسازی سوسنگرد صلوات. ✍ حجت‌الاسلام میثم الهی، کانون فرهنگی-تربیتی شهدای مسجد جامع شهر بم 💠 مدرسه تراز انقلاب اسلامی 🆔️ @mettaa ۱۳

📌مدرسه اگر تربیتی باشد، حتی خادم و نگهبانش هم می تواند مربی باشد! چند شب پیش، داشتم از سمت صحن جوادالأئمه وارد حرم مطهر می شدم که «حاج علی» را دیدم؛ خادم و نگهبان مدرسه ای که چند سال در آن تحصیل می کردم. یکی دو سالی است که بازنشسته شده، ولی هنوز هم برای ما همان حاج علیِ سابق است؛ باصفا و دوست داشتنی. با هم کربلا رفته ایم، ولی بعید می دانم مکه رفته باشد؛ اما خیلی از بچه های مدرسه او را حاج علی صدا می کنند. جلوی حوض وسط صحن به هم رسیدیم. با همان گرما و صفای همیشگی سلام و احوال پرسی کرد؛ هم احوال خودم و خانواده ام را پرسید، هم سراغ چند نفر از بچه های مدرسه را گرفت. بعد هم شروع کرد مرا از احوال یکی دو نفر از بچه ها مطلع کردن. تا اینکه رسید به گلایه از اوضاع این روزهای بچه ها که چرا این طور شده اند؛ چرا درس نمی خوانند؛ چرا هیچ چیز را جدی نمی گیرند؛ دورۀ شما اگر بازیگوشی هم میکردید، درستان را هم می خواندید و از این دست حرف ها. اطلاعات تَر و تازه اش از اوضاع بچه های مدارس، به دلیل این است که هنوز هم در مدارس رفت و آمد میکند. درست است که بازنشسته شده است، ولی نه فقط مدیر مدرسۀ خودمان، که بقیه مدیران مدارس از خدایشان است با مثل حاج علی همکاری کنند. گلایه های از سرِ دغدغه و سوزش که تمام شد، نوبت تحلیل و ارائه راهکار رسید. گفت: «میدانی چرا خیلی از بچه های این دوره این طور شده اند؟» اصلاً نوبت نداد چیزی بگویم؛ بلافاصله گفت: «چون قدیم همۀ پدر و مادرها برای درآوردن خرج زندگی زحمت می کشیدند و رزقشان حلال بود، ولی الآن هستند کسانی که دارند روزی بی زحمت میگذارند سرِ سفره بچه هایشان؛ نتیجه اش هم می شود این». انگار دلش پر بود، ولی راستش را بخواهید، احساس کردم فرستادۀ خداست تا در آن شب و در وسط آن صحن یک تذکر اخلاقی به من بدهد و برود. ادامه داد: «قصۀ نهیب امام کاظم به صفوان جمال را که شنیده ای! مگر امام به صفوان نفرمود همین اندازه که وقتی شترهایت را برای حج به هارون کرایه میدهی، در دلت آرزو میکنی که اتفاقی برایش نیفتد تا برگردد و کرایۀ تو را بدهد، در باطل او شریک میشوی». در آن لحظه متوجه ربط این داستان به بحث مان نشدم، ولی حاج علی ذهنم را معطل نگذاشت و این طور حرفش را پی گرفت: «چطور میشود کسی سود و درآمدش وابسته به ضرر کردن دیگران باشد و چطور میشود کسی از ضرر کردن عده ای مؤمنان و محبان اهل بیت خوشحال شود، چون خودش دارد سود می کند؛ بعد هم خودش را شیعه و محب اهل بیت بداند و ادعا کند که روزی حلال می برد سرِ سفرۀ زن و بچه اش؟ آخر این چه وضع بازار بورس و دلار و طلاست؟!» کاری به تحلیل حاج علی از بازار امروز و تشبیه دلالان این بازارها به ماجرای صفوان جمال ندارم، ولی اصل دغدغه مندی اش برایم زیبا و درس آموز است؛ اینکه بی دغدغگی و تنبلی و درس نخواندن بچه های این دوره برایش مهم است و به این فکر میکند که ریشۀ مشکل کجاست و دوست دارد هر اندازه که دستش می رسد، کاری بکند. خداحافظی کردیم و رفتم برای زیارت. در راه با خودم فکر میکردم که ده دقیقه بیشتر با هم نبودیم، ولی حاج علی روی همین صحنۀ کوتاه، چند مورد از نقش های مربی را برایم بازی کرد و رفت: هم از خودم و چند نفر از کسانی که با آن ها مرتبط بودم احوالپرسی کرد، هم مرا از احوال چند نفر دیگر مطلع کرد، هم سعی کرد با به اشتراک گذاشتن سوز خودش برای بچه های مدرسه سوز تربیتی مرا تازه کند، هم با تحلیلش به من یک تذکر داد. مثل همان سال های مدرسه، که وقتی داشتیم برای زیارت به حرم می رفتیم، جلوی در مدرسه و در باجۀ نگهبانی ما را می دید و با یکی دو جملۀ ساده اما مهم، راهی زیارتمان می کرد. مدرسه اگر بخواهد تربیتی باشد و اگر بخواهد محصلانش را پیش از تعلیم و بیش از آن، تربیت کند، باید همه چیز و همه کسش مربی باشد؛ حتی خادم و نگهبانش. «هر بقالی، بنایی، نجارى، طبيبى و مهندسى بايد قبلاً تربيت شود و نه تنها تربيت كه مربى ديگران هم باشد. اين سازندگى اولين و بزرگ‏ترين وظيفه است و با ساير مشاغل و برنامه‏‌ها منافات ندارد. عطار هنگامى كه دارد چاى را در پاكت می ريزد می تواند شناختى در مغز و عشقى در دل و وسعتى در روح طرف بگذارد و چاى كشيدنش به او درس‏هايى بدهد. بناء هنگامى كه دارد آجرها را به هم پيوند می زند و بر روى هم می گذارد، می تواند از پيوندها و وحدت‏ها و همدستی ها و فداكاری هاى خود نمونه‏‌هايى در دسترس بگذارد و سازندگی هايى داشته باشد. هر كس در هر كجا می تواند مربى و سازنده باشد. چراغ روشن در هر كجا كه هست می تواند نور بپاشد و راه‏ها را روشن كند». (علی صفایی حائری، مسئولیت و سازندگی، ص۴۵) #خاطرات_تربیتی #مربی #رزق_حلال 💠 مدرسه تراز انقلاب اسلامی 🆔️ @mettaa ۱۴

توییت دکتر کیانوش جهانپور، همین چند دقیقه قبل و پاسخِ بلافاصله‌ی یکی از کاربران به او... 🆔️ @rajaaei

خیلی‌ها هستند که باغ‌های بزرگ‌شون، پُر از درخت‌های پربارِ اناره و روی هر درخت، پُر از انارهای درشت و خوشگل؛ ولی دل‌شون نمیاد یه دونه از این انارها رو بی حساب و کتاب به کسی بدن. بعضی‌ها هم هستند که فقط یه درخت کوچک انار تو صحن حیاط خونه‌ی قدیمی‌شون دارن، با چند تا انار ریز و نه‌چندان خوش قیافه؛ ولی وقتی مهمان خونه‌شون میشی، بهت اصرار میکنن که هر چند تاشو میخوای، برداری و با خودت ببری؛ بی حساب و کتاب. این بعضی‌ها شاید تعدادشون کم باشه، ولی پیش خدا کم نیستند. چه خوبه اگه باغ بزرگی نداریم یا حیاط خونه‌مون کوچکه، صحن دل‌مون بزرگ باشه. خدایا، کمک‌مون کن تا بخل‌هامون رو ریشه کنیم، تا سخاوتمند بشیم؛ چون بهشت و باغ‌های بزرگ و خرمش، خانه‌ی اهل سخاوته؛ چون تو، در همین دنیا هم روزی اهل سخاوت رو بی حساب و کتاب می‌دی. خدایا، کمک کن تا دل‌هامون بزرگ شه، تا بزرگ شیم... #سخاوت #صدقه #انفاق #ایثار #کمیته_امداد #احسان #تربیت #همدلی #مواسات 🆔️ @rajaaei

مطلب بالا 👆 را صبح امروز منتشر کردم. امروز عصر یکی از رفقا یک تصویر از انتشار همین مطلب با همین عکس در یک گروه برایم فرستاد؛ فقط زیر مطلب یک شماره کارت معرفی شده بود و نوشته بود که کمک‌های مالی شون رو برای یک کار خیر واریز کنن. این دوستی که این مطلب رو واسم فرستاده بود، با ابزار ویرایش عکس، روی تصویر نمایه‌ی فرستنده این مطلب در آن گروه را رنگ کرده بود تا تشخیص داده نشود. از من پرسید: می‌دونی کی این متن و تصویر رو ازت کپی کرده؟ نمی دونستم. زنگ زدم ازش پرسیدم. وقتی متوجه شدم، کمی خندیدیم و شوخی کردیم. با خودم گفتم: این نوشته من، اگر باعث بشه یک نفر یک هزار تومانی به این کار خیر کمک کنه، قطعا نوشته م برام ماندگار میشه و همینه که برام می‌مونه. وقتی خودم مطلب رو می‌نوشتم، معلوم نیست چقدر محتواش رو از سر اخلاص و برای خدا نوشته باشم، ولی این دوستم که از متنم بدون اطلاع خودم استفاده کرده، قطعا خالصانه و برای رضای خدا استفاده کرده و کارش هم کار خوبی است. شیخ محمد عزیز، ممنونم ازت برادر که بدون اطلاع من مرا هم به واسطه همین چند خط نوشته در کار خیرتان شریک کردی. خدا قبول کنه.🌹 🆔️ @rajaaei

📌لذت نگارش، لذت آفرینش دیشب در جلسه پنجم کارگاه مقاله‌نویسی مقدماتی، نوبت به یکی از دوستان رسید تا "پاراگراف پشتیبان" مقاله‌اش را بخواند. چون زمان کارگاه کم است و در جلسه سوم، چند "پاراگراف مقدمه" را از بقیه دوستان بررسی کرده بودیم، از او خواهش کردم تا فقط "مدعای مقاله" و طرحش را بگوید و پاراگراف پشتیبان را بخواند تا نوبت به دیگران هم برسد. اما درخواست کرد که پاراگراف مقدمه اش را هم سریع بخواند. گفتم که وقت کم است، ولی او دوباره درخواست کرد که نوشته اش را بخواند. این بار درخواستش را پذیرفتم؛ نه به این دلیل که احساس کردم مخالفتِ بیش از این‌ممکن است بی احترامی پنداشته شود؛ این هم بود، اما همه اش این نبود. این دوست من با انگیزه‌ی نویسنده شدن در این کارگاه شرکت کرده بود و برای جلسه دیشب، زحمت کشیده بود و اثری خلق کرده بود؛ اثری که خودش آن را دوست داشت و از آفرینش آن لذت برده بود و برای همین دوست داشت دیگران هم این تولید او را ببینند و اگر واقعاً قابل تحسین است، تحسینش کنند. این خاصیت آفرینش است؛ وقتی چیزی بیافرینی، دوست داری دیگران هم آن را ببینند، و هرچه بیشتر آن را ببینند و از آن بهره ببرند، تو بیشتر لذت می‌بری. برای همین است که می‌گویم دست به قلم شوید و تولید کنید؛ آن وقت خودتان تلاش می‌کنید تا برای این اثر جدیدتان خواننده پیدا کنید و می‌کوشید تا این نوشته هرچه بیشتر خوانده شود. این نکته، می‌تواند راهبرد ما در جنگ روایتها باشد. #بهتر_بنویسیم #کارگاه_آموزشی #لذت_نویسندگی #جنگ_روایتها 🆔️ @benevisim ✍بهتر بنویسیم

📌راه‌اندازی سامانه سنا (سامانه نشریات ایران) سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، سامانه‌ای به نام "سنا" راه‌اندازی و در دسترس اهالی فرهنگ و پژوهش قرار داده است. در این سامانه، متن کامل نشریات ایران از دوره قاجار تا کنون، به‌صورت تمام متن در دسترس کاربران قرار دارد. این طرح، بخشی از طرح کلان کتابخانه ملی با عنوان «حافظه ملی در خانه هر ایرانی» با هدف «توزیع عادلانه» و «دسترسی آزاد به اطلاعات» است. پژوهشگران، دانشجویان و هر ایرانی علاقه‌مند به گذشته و تاریخ این کشور، می‌تواند از متن کامل نشریات اسکن شده در این سامانه استفاده کند. این سامانه دربردارنده مطالب زیر است: ۱. نشریات دوره قاجاریه (۱۱۹۳ - ۱۳۰۴ ق.) ۲. نشريات دوره پهلوی اول (۱۳۰۴ - ۱۳۲۰ ش.) ۳. نشريات دوره پهلوی دوم (۱۳۲۰ - ۱۳۵۷ ش.) ۴. نشریات پس از انقلاب (۱۳۵۷ش) ۵. نشریات لاتین. برای ورود به این سامانه ارزشمند، از لینک زیر استفاده کنید.👇 https://sana.nlai.ir 💠 مدرسه تراز انقلاب اسلامی 🆔️ @mettaa ۱۵