همین دو شب پیش بود که بعد از نماز در صحن #حرم_اباعبدالله_الحسین_علیه_السلام نشسته بودم و داشتم از تماشای شیدایی آن همه زائر لذت می‌بردم. راستی، چقدر زود دلم تنگ شده است. #شب_جمعه_کربلا بود و #شب_زیارتی، و صحن پر از زائرهایی که دنبال جای دنجی بودند برای #نماز_زیارت یا #نماز_استغفار یا شاید هم #نماز_حاجت. شاید از همه جا شلوغ‌تر، محوطه مقابل #باب_راس بود، که بالاسر مطهر به حساب می‌آید. احوال زائران نمازگزار و انواع مواجهه آن‌ها با دیگرانی که می‌خواستند در آن بخش از صحن جایی پیدا کنند و #نماز_ بخوانند، یک نوشته از #شهید_آوینی را به یاد من آورد که برای یکی از فیلم‌هایش نوشته و خودش آن را خوانده است: "جنگ ما با شیطان از #محراب_نماز آغاز می‌گردد. محراب از ریشه «حرب» است؛ یعنی محراب نماز، #میدان_جنگ ماست و با همان تكبیرةالاحرام نخستین، نمازگزار همه قدرت‌های ظاهری و مجازی را نفی می‌كند و به مبدأ همه قدرت‌ها، ذات ذوالجلال، متوجه می‌شود". با خطور این جملات به ذهنم، رفتارهای مختلف نمازگزاران برایم جلوه دیگری پیدا کرد: با این نگاه، آن‌ها که سفت سر جایشان چسبیده بودند و حاضر نمی‌شدند جایشان را به دیگران بدهند، رزمندگانی بودند که حاضر نمی‌شدند #سنگر خودشان را در این #جبهه_جنگ ترک کنند؛ بیشتر آن‌ها که خسته شده بودند و می‌خواستند کمی استراحت کنند، همین‌طوری سنگرشان را رها نمی‌کردند و نمی‌رفتند، بلکه منتظر می‌نشستند تا یک #رزمنده تازه‌نفس داوطلب #نماز_خواندن در جای آن‌ها بشود؛ از این منظر، وقتی داوطلبان بیش از یک نفر باشند، طبیعی است که نمازگزاران اهل دقت جایگزینشان را خودشان انتخاب کنند و به کسی که به نظرشان برای حضور در این سنگر آماده‌تر است، اشاره کنند که بیاید و سر جایشان بنشیند. وقتی نگاهی به این #میدان_نبرد انداختم، دیدم آمد و شدهایی هست، ولی هیچ‌گاه صحنه از رزمندگان خالی نمی‌شود؛ حتی وقتی کسی قبل از رسیدن یک داوطلب می‌رود، چیزی نمی‌گذرد که کسی می‌آید و جای خالی‌اش را پر می‌کند. پ‌ن: عکس مربوط به شب جمعه هشتم مهر ۱۴۰۰، در محوطه مقابل باب الرأس در صحن حرم سیدالشهداست. #زیارت_اربعین #رزمایش_اربعین #پیاده_روی_اربعین_حسینی 🆔️ @rajaaei_ir