"حدیث نفس" امروز به این مطلب می‌اندشیدم که آیا در پی اثبات خود، خودنمایی و نشان دادن سرانگشتم به دیگران هستم یا به فکر نشان دادن ماه؟ مشکل اکثر ما این است که در کنار رفع حوائج شخصی خود، در پی راضی نمودن دیگرانی همچون خود نیز هستیم؛ تا در سایه‌‌‌سار درختی که از تمجید دیگران به عمل‌‌‌ می‌آوریم بنشینیم، از میوه‌ی آن تناول و به خود افتخار کنیم. از آنجایی که در جامعه فقط از افراد برنده تجلیل می‌‌گردد، اکثر ما به شدت سوق داده می‌شویم به مسابقه، هرگاه پای مسابقه به میان آید، سر و کله‌ی مقایسه نیز پیدا می‌شود؛ آنگاه بجای تمرکز بر بهتر اکنون‌‌ خود و تلاش برای بهترین فردای خود شدن، کمال‌گرایانه خیره می‌‌شویم به ضعف‌‌های‌‌ خود و توانمندی‌های دیگران و مدام عملکرد خودمان را با دیگران می‌سنجیم تا ببینیم برنده‌‌ایم یا بازنده؛ بنابراین فکر و ذکرمان می‌شود افکار، رفتار، گفتار و نگاه مردم در مورد خودمان؛ که آیا آنها ما را قهرمان می‌دانند یا خیر و گاه برای قهرمان شدن مجبور می‌شویم، نقاب‌هایی را بر چهره‌ بزنیم که هیچ ربطی به هویت‌مان ندارد و نقش کسانی را بازی کنیم که نیستیم و حتی دوست‌شان نداریم؛ در نتیجه کم‌کم هویت‌مان را به فراموشی می‌سپاریم، احساس بی‌مصرفی به ما دست می‌دهد، حال‌مان بد می‌شود، به خود می‌پیچیم و نمی‌دانیم چرا حال‌مان خوب نیست؛ غافل از اینکه ناخواسته درگیر نبرد در میدان قیاس مع‌الفارق شده‌ایم و شاید مطلع نباشیم انتخاب برنده‌‌ در دنیا، امری سلیقه‌ای بیش نیست، بدون توجه به اینکه انسان‌ها با یکدیگر متفاوت هستند؛ ولی متاسفانه برخی از ما، سنگ محک ارزش خود و میزان کفایت‌مان را منحصر به انتخاب دیگران نموده‌ایم؛ بنابراین ممکن است در هنگام انتخاب شدن، دچار غرور کاذب و در هنگام انتخاب نشدن خود را بازنده فرض کنیم، سرخورده شویم، درجا بزنیم و یا متوقف گردیم؛ در حالیکه در نگاه دین ارزش انسان‌ها به میزان همت آنهاست؛ خداوند به انسان‌ها به میزان تلاش در حیطه‌ی وُسعی که دارند پاداش می‌دهد؛ نه به میزان برتری آنها نسبت به سایر انسان‌ها و این خوشامد و بدآمدن انسان‌ها نسبت به عملکرد ما، آزمونی از آزمون دنیاست؛ زیرا سنگ ترازوی دنیا این قابلیت را ندارد تا بتواند عیار واقعی همه‌ی انسان‌ها را بطور دقیق بسنجد؛ بنابراین سنجش‌های دنیایی گاه عادلانه و گاه نا‌عادلانه است؛ شاید فلسفه‌ی اینکه در دنیا از برنده‌ها تجلیل و تقدیر به عمل می‌آید این باشد تا نشان داده شود تلاش آنها دیده‌ شده است و هم افراد کم تلاش را وادار به تلاش کنند؛ نه اینکه خدای ناکرده قصد داشته‌باشند افراد پرتلاشِ برگزیده نشده را ناامید و اشخاصِ کم توان را محکم‌تر به زمین بکوبند؛ اما چه می‌شود کرد دنیاست دیگر و همین امر خود می‌تواند دلیل بر وجود معاد باشد؛ اما نقطه‌ی مقابلِ افراد قهرمان و قهرمان‌زده، افرادی هستند که شجاعت دارند؛ افراد شجاع خودشان هستند بدون اینکه نگاه، نظر و قضاوت بجا یا نابجای دیگران آنها را وادار به تلاش و یا از تلاش بازدارد؛ زیرا آنها به میزان توان خود در مسیر سازندگی قدم برمی‌‌دارند، چون پای‌شان را از چهاردیواری نفس، فراتر نهاده‌اند؛ حد و مرز کشورها را نیز شکسته‌اند و نه تنها جهانی بلکه آخرتی می‌اندیشند؛ آنها افراد خَیِّر و خیرخواهی هستند که خیرشان به همه می‌رسد؛ بنابراین بجای اینکه گام بردارند برای جهانی کردن خود، گام برمی‌دارند در جهت محقق شدن حکومت جهانی حضرت ولی عصر -عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- که از اوجب واجبات و اهم ضروریات است. امید که گام برداریم ولو کوتاه‌. 🖊نویسنده: مرضیه رمضان‌قاسم #شجاع #قهرمان #اهل‌الله #اهل‌الناس ╔   ☕️🖊๑‌ ╰┈➤Ⓜ️@ramezan_ghasem110