گاهی لبخندهایی که نثار دیگران کرده‌ایم در روزی که اصلا خلق و خوی دلچسبی نداریم به دادمان می‌رسند؛ وقتی دوستی که، ماه‌ها قبل به او لبخند بخشیده‌ بودیم مقابل‌مان سبز می‌شود و در عوضِ لبخندهای ما، با خنده‌های دلنشین‌اش لحظات‌مان را شیرین می‌کند. باور کنیم لبخندمان معجزه می کند، به ناامیدی، امید و به ناشادی، شادی می‌بخشد به همین سادگی، پس فقط دست دهنده نداشته باشیم؛ بلکه به گشاده دستی، گشاده رویی را نیز بیفزائیم. زمانی گشاده رو خواهیم شد که دیگران ملاک خوب بودن‌مان نباشند؛ زیرا بدرفتاری دیگران توجیه خوبی برای بدی نمودن ما نیست؛ امید که با خوب ماندن، خوبی را تکثیر و بدی را تقلیل دهیم. این پست را گذاشتم جهت تلطیف اوقات تلخ‌مان اما خودمانیم یادآوری برخی لبخندها، داغ دل‌مان را تازه‌تر می کند؛ این جمله را با اشک نوشتم؛ ببخشید که نمی‌توانم احساساتم را مخفی کنم؛ یک آن لبخند تمام عزیزان سفر کرده مقابلم مجسم شد؛ این روزها لبخندهای‌مان بارانی ست. 🖊مرضیه رمضان‌قاسم #لبخند_های_بارانی @ramezan_ghasem110