بنشین تا به تو گویم زینب غم دل با تو بگویم زینب بعد من قافله سالار تویی خواهر من دختر حیدر کرار تویی خواهر من #استودیویی🔊 #محمدحسین_پویانفر🎙 #شهادت_حضرت_زینب(س)🏴 @ranggarang

#روایت_انسان #قسمت_شصت_پنجم🎬: کشتی نجات آماده شد و حالا همه مومنین که در کنار نوح مانده بودند، منتظر وعده ای بودند که خداوند داده بود. نوح بار دیگر به میان قومش رفت و بعد از سالها که سکوت کرده بود، دوباره و برای آخرین بار آنها را به سمت خداوند دعوت کرد، نوح با یادآوری نعمات زیادی که خداوند به بندگانش داده و بشارت به رحمت پروردگار از انها خواست دست از پرستش بت ها و اله های متعدد که حیله ای از جانب ابلیس بودند بردارند و به سمت پروردگار یکتا بیایند، اما آنها انقدر ابلیس در جانشان نفوذ کرده بود که گوشی برای شنیدن سخنان حق نوح نداشتند و گستاخانه نوح را از خود راندند، نوح به آنها از عذاب خداوند گفت و از طوفان عظیمی که در راه بود سخن ها گفت، اما باز هم کسی حرفش را برنتافت. پس از آن که نوح نبی اتمام حجت هایش را انجام داد اینک زمان تحقق امر پروردگار فرا رسیده بود. هنگامی که قرآن کریم واژه امر خدا را استعمال می کند معلوم می شود که یک امر خارق العاده و عجیب در حال تحقق است و ما با یک مساله ساده روبرو نیستیم. روزی نوح در بیرون خانه بود که عموره با شتاب به سمت او آمد و خبر داد که از تنور خانه شان آب با شدت و سرعتی زیاد به بیرون فوران می کند، نوح خود را به خانه رساند و با چشم خود جوشش آب از تنور را دید. اولین نشانه و علامت طوفان همین بود، تنوری که در خانه حضرت نوح قرار داشت فوران کرد و آب از آن جوشید. حضرت نوح چندین بار آن را بست اما دوباره نیز آب از آن فوران کرد. پس نوح متوجه شد که این مساله نشانه ای از اتفاقات پیش روست. کمی بعد، خورشید پوشیده شد و درب های آسمان باز شد و نهرهای آب از آسمان نازل شد. نحوه نزول آب از آسمان در این واقعه به صورت قطره قطره نبوده است بلکه به این صورت بود که گویی چندین نهر آب به یکباره از آسمان به صورت متصل جاری شده بود. علاوه بر آب هایی که از آسمان به زمین می ریخت از زمین نیز چشمه های آب به صورت انفجاری و نه جوشش عادی به جریان درآمد و رودخانه هایی از زمین خارج می شد. قرآن در تصویر این صحنه می فرماید: آب های زمین و آسمان به هم متصل شد؛ این تصویری بود که بیننده خارجی آن را مشاهده می کرد که هیچ چیزی بجز آب وجود ندارد. در این هنگام بود که حضرت نوح به مومنین فرمود که به سمت کشتی فرار کنند و سوار بر آن شوند. هرکس از یاران نوح حیوانی را به دنبال خود میکشید کشتی نوح چهار طبقه داشت که برای انسان ها، پرندگان، حیوانات وحشی و حیوانات اهلی تدارک دیده شده بود. هر موجودی که نجات بر او نوشته شده است و مقدر شده بود که در روی زمین به حیات ادامه دهد، درون کشتی نجات جای داده شد. حالا طوفان شروع شده بود اما هنوز آب همه جای خشکی را در بر نگرفته بود و هنوز کوه هایی بودند که زیر آب فرو نرفته بودند. نحوه حرکت این کشتی به گونه ای بود که نه با زغال سنگ و نه بادبان و نه پارو، هیچ عامل محرک مادی دیگری حرکت نمی کرد بلکه نیروی محرک این کشتی اسم خداوند بود که هرگاه توسط نوح به زبان جاری می شد این کشتی به حرکت در می آمد. بسم الله مجراها و مرساها. در روایات متعددی که از اهل بیت صادر شده است فرموده اند که ما همان اسمای حسنای پروردگار هستیم. پس معلوم می شود که همان کلماتی که وجه نجات یافتگی کشتی بودند حالاعامل حرکت کشتی نیز بودند، یعنی به اراده خداوند این نیروی کلمات مقدس بود که کشتی نجات را به پیش می برد. کشتی در حال حرکت بود، تمام کافرانی که نوح را تکذیب کرده بودند برای فرار از دست آبی که از زمین و آسمان می جوشید به سمت بلندی ها و کوه ها در حرکت بودند، آنها نمی دانستند که این آب قرار است تمام سطح زمین حتی کوه ها را بپوشاند و باز هم عناد می ورزیدند و برای نجات از این طوفان به جای اینکه به سمت نوح و خدایش حرکت کنند به سمت کوه می رفتند، انگار اله آنها این بار کوه شده بود، در همین وانفسای طوفان ناگهان چشم نوح به پسرش کنعان افتاد که در حال دویدن بود و می خواست به کوه بزرگی پناه ببرد تا از طوفان در امان باشد. این در حالی بود که همگان شاهد نزول اتفاقات کاملا غیر عادی بودند اما باز هم حاضر نبودند به اله نوح پناهنده شوند و می خواستند به الهه های دیگر پناه ببرند و ریشه این مساله لج بازی و تکبر درونی آن ها بود. حضرت نوح فرزندش را صدا زد که با ما سوار بر کشتی شو و با گروه کافران مباش..... ادامه دارد 📝به قلم:ط_حسینی @ranggarang

#روایت_انسان #داستان_واقعی #قسمت_شصت_ششم🎬: گویی قیامت کبری برپا شده بود، از زمین بر آسمان و از آسمان بر زمین رودهای خروشان آب با شدت هرچه تمام جاری شده بود و مردمی که بیرون از کشتی نجات بودند هراسان و سراسیمه برای اینکه جای امنی پیدا کنند به این سو و آن سو می دویدند، بین آن مردم زن و مرد و پیر و جوان بودند اما نشانی از کودکان نبود، چرا که با عدالت خدا سازگار نبود کودکانی را که نمی توانند خوب از بد تشخیص دهند را عذاب نماید و اراده خداوند بران تعلق گرفته بود که از چهل سال قبلا از شروع طوفان دیگر هیچ زنی باردار نشد و هیچ کودکی پا به کره خاکی ننهاد و کوچکترین و کم سن و سال ترین مردم آن زمان بیش از چهل سال عمر داشتند. حضرت نوح قبل از سوار شدن بر کشتی، به امر خدا به کوهی در بکه که پیکر حضرت آدم در آنجا دفن بود رفت و تابوت حضرت ادم را از دل زمین بیرون آورد و سوار بر کشتی نمود، او مأموریت یافته بود که بعد از پایان طوفان پیکر حضرت ادم را در جایی که خداوند امر می کند، دفن نماید. زمان، زمان عذابی دردناک بود و در این بحبوحهٔ عذاب، باز هم مهر خداوند جوشیدن گرفت و نوح از بالای عرشهٔ کشتی رو به کسانی که هنوز در بین آب ها دست و پا میزدند و به دنبال کوه و تپه ای برای در امان ماندن از آبهای خروشان بودند، نمود و فرمود: ای مردم، تا زنده اید و هنوز فرصت دارید به خداوند یگانه ایمان آورید و به کشتی نجات وارد شوید که هر کس در این کشتی جای گیرد، از عذاب خداوند و این طوفان سهمگین در امان خواهد بود، اما مردم کافر که یک عمر سرکشی کرده بودند گوش شنوایی برای شنیدن حرف حق نداشتند. این زمان بود که چشم نوح به پسرش افتاد که در حال دویدن بود و می خواست به کوه بزرگی پناه ببرد تا از طوفان در امان باشد. این در حالی بود که همگان شاهد نزول اتفاقات کاملا غیر عادی بودند اما باز هم حاضر نبودند به اله نوح پناهنده شوند و می خواستند به الهه های دیگر پناه ببرند و ریشه این مساله لج بازی و تکبر درونی آن ها بود. حضرت نوح فرزندش را صدا زد و فرمود: ای کنعان! بیا تو هم چون سام و دیگر برادرانت بر کشتی نجات سوار شو تا جان سالم به در ببری و با ما باش و با گروه کافران مباش. فرزند نوح به او پاسخ داد که من می خواهم به کوه پناهنده شوم و به خدای تو پناه نمی آورم. حضرت نوح با تاسفی در کلامش در پاسخ به او فرمود: امروز هیچ کس از عذاب خدا در امان نیست مگر کسانی که سوار بر کشتی شوند. آن انسان های کافر، همگی می دانستند که کشتی، نماد نجات و موضوع و ابزار نجات است اما نمی خواستند توسط خدای نوح نجات بیابند. در همان حالتی که نوح با فرزندش صحبت می کرد ناگهان موجی از آب رسید و پسر نوح را در برگرفت و پسر نوح همراه با موج به اعماق آب فرو رفت و طعم مرگ را چشید. نوح اندوهگین شد و رو به درگاه خداوند عرض کرد که: پروردگارا مگر نفرموده بودی که من و اهلم نجات می یابیم؟ فرزند من نیز جزو اهل من بود و تو نیز احکم الحاکمین هستی! علت غرق شدن فرزند من چیست؟ خداوند متعال فرمود: فرزند تو جزو اهل تو نیست! به صرف آن که خون تو در رگ های او جاریست او اهل تو نمی شود، بلکه اهل یک انسان صالح کسی است که اهل عمل صالح باشد. ای نوح! فرزند تو اهل عمل صالح نبود و اهل تو نمی باشد. و براستی آن چیزی که عامل اصلی برادری و فرزندی ایمانی است وراثت و ژنتیک نمی باشد و مرز جغرافیایی نمی تواند برادری ایمانی را قید بزند. چه بسا کسانی که در مرزهای دیگری قرار دارند نسبت به نزدیکان مان به ما نزدیکتر باشند و از لحاظ ایمانی با آن ها قرابت بیشتری داشته باشیم. و در آخر خداوند متعال به نوح تشر می زند که من تو را نصیحت می کنم که از جاهلان نباشی. و نوح هم دیگر اعتراضی نکرد و خاموش شد،حال همه جا را داشت آب فرا میگرفت و ابلیس که خوب میدانست هر کس در کشتی نباشد محکوم به فناست، به نحوی وارد کشتی شد و در طبقه حیوانات پشت سر حیوانات خودش را پنهان نمود تا نابود نشود چرا که اراده خداوند بر ان قرار گرفته بود که تمام موجودات روی زمین که به کشتی پناه نیاورده بودند، از بین بروند. حالا طوفان در حال شدت گرفتن بود و موج هایی که هرکدام شان به اندازه کوه بزرگی بود به سوی کشتی می آمدند اما این کشتی در پناه حصن حصین کلمات الهی بود و هیچ آسیبی نمی دید. از آن روز تا به حال کشتی نماد نجات است و به همین خاطر در بسیاری از روایات، پیامبر اکرم اهل بیت خودش را به کشتی نوح تشبیه کرده است و فرمود: مثل اهل بیت من در میان شما همانند کشتی نوح است. هیچ کوهی بلندتر و هیچ حصنی محکم تر و امن تر از اهل بیت وجود ندارد. کسی که می خواهد از هر عذاب و بلایی ایمن باشد باید وارد این کشتی و این حصن محکم بشود. و اصلا سرّ اصلی نجات دهندگی کشتی نوح نیز همین کلمات الهی بودند. @ranggarang

👌چقدر زیبا ریزش ها را تحلیل میکنه اگه ناراحتین از اینکه مذهبیهای فامیل و دوست و اشنا دارن بی دین میشن حتما اینو ببینین آروم میشی @ranggarang

✍ چقدر از سفره ی الهی بهرمندیم..🔻 🔸مرحوم علامه رحمة الله علیه: 🔹قرآن سفره رحمت رحیمیه الهیه است که فقط برای انسان گسترده شده است ،طعام این سفره غذای انسان است که به ارتزاق آن متخلق به اخلاق ربوبی میگردد و متصف به صفات ملکوتی می‌شود و مدینه فاضله تحصیل میکند و هیچ کس از کنار این سفره بی بهره بر نمی‌خیزد ... 📚انسان و قرآن صفحه ۴۲ @ranggarang

✍از راه های کنترل نفس اماره...🔻 🔸 مرحوم علامه رحمة الله علیه: 🔹حكيمان گفته اند كه اگر نفس را مشغول ندارى او تو را به خود مشغول مى كند‌ 📚نامه ها برنامه ها صفحه ۴۴ @ranggarang