‌ آن‌شب که چارچوبِ غزل در غزل شکست، مست مدام شیشه‌‌ی می در بغل شکست یک بیت ناب خواند که نرخ عسل شکست فرزند آن بزرگ که پشت جمل شکست

‌ پروانه‌ی رها شده از پیرهن شده است او بی‌قرارِ لحظهٔ فــردا شدن شده است ‌

‌ بر لب گلایه داشت که افتادم از نفس بی‌تاب و بی‌قرار، سراسیمه چون جرس سهم من از بهار فقط دیدن است و بس؟ بگذار تا رها شوم از بند این قفــس...

‌ جز دست‌خطِ "یــار" به دستم بهانه نیست خطی که کوفی است ؛ ولی کوفیانه نیست! ‌

‌ گویی سپرده‌اند به یعقوب ، جامه را پر کرد از آن معطر یکریز، شامه را می‌خواند از نگاه ترش آن چکامه را هفت‌آسمان قریب به مضمون نامه را

‌ :« این چند سطر را ننوشتم، گریستم باشد برای آن لحظــاتی که نیستم... ‌

‌ آورده است نامه برایت، کبوترم اینک کبوترم به فدایت، برادرم! دلواپسم برای تو ای نیم دیگرم جز پاره‌های دل چه دلیلی بیاورم؟»

‌ آهنگ واژه ها دل از او برد ؛ ناگهان برگشت چند صفحه به ماقبل داستان.. ‌

‌ یادش به خیر! دست کریمانه‌ای که داشت سر می‌گذاشتیم به آن شانه‌ای که داشت یک شهر بود در صف پیمانه‌ای که داشت همواره باز بود درِ خانه‌ای که داشت...

‌ هرچند خانه بود برایش صف مصاف جز او کدام امام زره بسته در طواف؟ ‌

‌ اینک دلم به یاد برادر گرفته است... شاعر از او بخوان :) که دلم پر گرفته است آن شعر را که قیمتِ دیگر گرفته است شعری که چشم حضرت مادر گرفته است...

‌ "از تاب رفت و تشت طلب کرد و ناله کرد وآن تشت را ز خونِ جگر باغِ لاله کرد"... ‌