*رسم مردانگی* سال 1361 بود. خواهرم، همسر شهید دیده ور و مادر شهید دیده ور، دو فرزند شهید را برای درمان به شیراز برده بودند. هر بار آن ها را خودم می بردم اما این بار به علت مشکلاتی نتوانستم آن ها را همراهی کنم. شب سید را در خواب دیدم. با حالتی ناراحت پیش من آمدند و گفتند:« رسم برادری و جوانمردی این است که ننه «مادر شهید دیده ور» و مادر عباس آقا «همسر شهید دیده ور» در شیراز فقط پنجاه تومان برایشان باقی مانده باشد و گریه کنند که مردی همراهشان نیست و پول برای برگشت ندارند.» ــ «عمو جان هنوز حقوق نگرفته ام.» ــ«یکی از همکارانت حقوق گرفته از او بگیر و به شیراز برو. سراسیمه از خواب پریدم. صبح که به مدرسه رفتم از همکارانم پرسیدم:« چه کسی حقوقش را گرفته؟» تنها یکی از آن ها حقوق گرفته بود، جریان را برایش گفتم و ایشان مقداری پول به من قرض دادند. به سرعت خودم را به شیراز و بیمارستان شهید بهشتی رساندم. از شخصی که مسئول رسیدگی به خانواده شهدا بود سراغ خواهرم را گرفتم، مرا به محوطه بیمارستان راهنمایی کرد.آن ها را پیدا کردم. خواهرم و مادر شهید در حالی که چشمانشان پر از اشک بود نگران و مضطرب روی چمن های بیمارستان نشسته بودند. خودم را به آن ها رساندم و جریان خواب را تعریف کردم. با اشک گفتند:« برای ما تنها 50 تومان باقی مانده بود و نمی دانستیم چه طور باید به کازرون برگردیم. #شهیدسیدمحمدجواددیده_ور #شهدای_کازرون 🔴#انجمن_راویان_فجر_فارس @raviyanfarss