#قیچی انحصار! فوتبال را طبق معمول نمی‌بینم! نهایت قصه این است که چون برخی از هموطنانم از پیروزی تیم ملی خوشحال می‌شوند من هم خوشحال می‌شوم و طبیعتا از باخت ایران به خاطر ناراحتی هموطنانم ناراحت می شوم کنش سیاسی چند بازیکن فوتبال یا چند بازیگر سینما هم ارزشی ندارد؛ نه تاییدشان و نه تکذیبشان برایم مهم نیست. اما به بهانه جام جهانی می‌خواهم رابطه فوتبال،‌ نظام اقتصاد سرمایه‌داری و استعمار نو را کمی شرح بدهم. برای تبیین این مساله به پدیده فوتبال و بررسی جایگاه این پدیده ذیل یک «سیستم» می‌پردازم: بازیکنان فوتبال دو شخصیت دارند. ١. بیلبورد تبلیغاتی ٢. فوتبالیست در حقیقت شخصیت اول بازیکنان فوتبال هیچ تفاوتی (تاکید میکنم هیچ تفاوتی) با یک بیلبورد تبلیغاتی ندارد. اگر بهترین بازیکن دنیا هم باشید امکان ندارد اجازه بدهند آن تبلیغات را روی پیراهن و کفش و پشت سرت موقع مصاحبه را برداری. یعنی اگر بازیکنی بگوید این تبلیغ روی پیراهنم نباشد میگویند: مشرف! خوش آمدی! در حقیقت فوتبال ابزاری است برای دیده شدن صفحه تلویزیون (و سایر رسانه‌هایی که آن را پخش می‌کنند) یعنی ابزارِ جذابیتِ رسانه است. چه پدیده‌ای می‌تواند چشم چند میلیارد نفر را به صفحه تلویزیون بدوزد؟ فلذا اینجاست که شاخه‌ای در اقتصاد باز می‌شود با نام «اقتصاد توجه» اینجاست که نگاه شما را دیگران می‌فروشند. بدون اینکه شما خبر داشته باشید این نگاه که مال شماست فروخته می‌شود! متن کامل یادداشت: https://eitaa.com/h_abasifar/2200