✍️مطلبی که پدران و مادران باید بخوانند اندر وصف دنیای قبل از اینترنت، مهاجران و بومیان دیجیتال 🎯چیزی نمانده تا زمانی که هیچ‌کس روی زمین یادش نیاید دنیا پیش از اینترنت چه شکلی بود. آن‌هایی که اواخر دهۀ ۱۹۷۰ به دنیا آمدند، آخرین نسلی‌اند که بدون اینترنت بزرگ شدند. جامعه‌شناسان به آن‌ها «واپسین معصومان» یا «#مهاجران_دیجیتال» می‌گویند یعنی کسانی که در هر دو حالِ «با و بدون اتصال شلوغ حیات آنلاین» زیسته‌اند. 🎯آمار و ارقام از رشد دیوانه وار همه شاخص‌ها خبر می‌دهند و هر روز جلوه های تازه ای از زندگی آفلاین به دنیای دیجیتال و آنلاین (تعبیر صحیح به جای اصطلاح غلط و من درآوردی فضای مجازی) منتقل می‌شود و آدم‌ها هر روز بیش از دیروز وقتشان را با گجت‌های خود می‌گذارنند. 🎯زیر هر سقفی تعداد گجتها از تعداد آدمها بیشتر است. باور نمیکنید؟ امتحان کنید! تعداد گوشی‌های هوشمند، لپتاپ‌ها، کنسول‌های بازی، تبلت‌های خانه یا محل کار خود را بشمارید. اقلا دو برابر تعداد آدم‌ها گجت پیدا خواهید کرد. 🎯در این معرکه اما نسل جدید آدم‌ها (منظورم متولدین ۱۰ تا ۱۵ سال اخیر است) بدجوری روی دست همه مانده اند. این آدم‌ها عصر بی‌ارتباطی (Disconnectedness) را تجربه نکرده‌اند و اصطلاحا آیفون به دست به دنیا آمده‌اند. 🎯اینها ساکنان و #بومیان_عصردیجیتال یا اصطلاحا Digital Native هستند. مشکل اما اینجاست که، اینها والدینی دارند که تنها نسل بشر هستند که هم عصر بی ارتباطی را تجربه کرده‌اند و هم عصر دیجیتال را. در واقع اینها مهاجرین عصر دیجیتال Digital immigrants محسوب می‌شوند. این نسل همیشه سردرگم، بعد از همه تلاطم‌های ۴۰ سال اخیر از یک طرف خود درگیر هضم انقلاب عظیم دیجیتال است و از طرف دیگر خود را مسئول حفاظت از بچه های عصر دیجیتال می‌داند. 🎯در دهه ۶۰ مشکل با بچه های دهه ۵۰ این بود که ما از صبح تا شب در کوچه و خیابان بودیم مشغول هفت سنگ و زو و فوتیال و غیره بودیم. در دهه ۷۰ مشکل با بچه های دهه ۶۰ این بود دائم پای تلویزیون هستند. در دهه ۸۰ مشکل با بچه های دهه ۷۰ این بود که دائما پای ماهواره و کامپیوتر بودند. در دهه ۹۰ مشکل با بچه های دهه ۸۰ اما خیلی بزرگتر از این حرفها است! امروز معضل خانواده ها، این است که بچه های خانواده دائما در حال کار کردن با گوشی‌های هوشمند یا گجت‌های مختلف هستند. با کسی در خانه حرف نمیزنند و تا زمانی که حجم اینترنتشان تمام نشده صدایی از ایشان به گوش نمی‌رسد. 🎯دلیل هم این است که کلا هر جور کاری که در همه قرون و اعصار بشر قابل انجام بود از طریق همین جعبه لعنت قابل انجام است. از بازی و معاشرت گرفته تا موزیک گوش دادن و فیلم دیدن و درس خواندن و خرید کردن و علافی و غیره. نتیجه این است که والدین در عصر جاری با همه مشکلاتی که همه والدین قبلی روبرو بودند یکجا روبرو هستند. مضافا به اینکه خود این والدین درک ناقص و بعضا نادرستی از الزامات و مقتضیات عصر دیجیتال دارند. 🎯نوجوانان در سنین بلوغ عموما از پیله خانواده عزم خروج کرده و درصدد شناخت جهان و جامعه بر میایند. به دنبال دوستی‌های جدید، کارهای جدید و مستقل شدن هر چه بیشتر خواهند بود. گوشی‌های هوشمند دروازه ای هستند برای این بچه ها که بغل دست من و شما بنشینند و دنیای مستقل خود را بسازند و آب هم از آب تکان نخورد. 💢مساله تقابل میان بومیان و مهاجران است؛ مهاجرانی که حق دارند دغدغه داشته باشند و بومیانی که راه خود را می‌روند و معتقدند رفتارشان غیر طبیعی نیست.

✍️مطلبی که پدران و مادران باید بخوانند اندر وصف دنیای قبل از اینترنت، مهاجران و بومیان دیجیتال 🎯چیزی نمانده تا زمانی که هیچ‌کس روی زمین یادش نیاید دنیا پیش از اینترنت چه شکلی بود. آن‌هایی که اواخر دهۀ ۱۹۷۰ به دنیا آمدند، آخرین نسلی‌اند که بدون اینترنت بزرگ شدند. جامعه‌شناسان به آن‌ها «واپسین معصومان» یا «#مهاجران_دیجیتال» می‌گویند یعنی کسانی که در هر دو حالِ «با و بدون اتصال شلوغ حیات آنلاین» زیسته‌اند. 🎯آمار و ارقام از رشد دیوانه وار همه شاخص‌ها خبر می‌دهند و هر روز جلوه های تازه ای از زندگی آفلاین به دنیای دیجیتال و آنلاین (تعبیر صحیح به جای اصطلاح غلط و من درآوردی فضای مجازی) منتقل می‌شود و آدم‌ها هر روز بیش از دیروز وقتشان را با گجت‌های خود می‌گذارنند. 🎯زیر هر سقفی تعداد گجتها از تعداد آدمها بیشتر است. باور نمیکنید؟ امتحان کنید! تعداد گوشی‌های هوشمند، لپتاپ‌ها، کنسول‌های بازی، تبلت‌های خانه یا محل کار خود را بشمارید. اقلا دو برابر تعداد آدم‌ها گجت پیدا خواهید کرد. 🎯در این معرکه اما نسل جدید آدم‌ها (منظورم متولدین ۱۰ تا ۱۵ سال اخیر است) بدجوری روی دست همه مانده اند. این آدم‌ها عصر بی‌ارتباطی (Disconnectedness) را تجربه نکرده‌اند و اصطلاحا آیفون به دست به دنیا آمده‌اند. 🎯اینها ساکنان و #بومیان_عصردیجیتال یا اصطلاحا Digital Native هستند. مشکل اما اینجاست که، اینها والدینی دارند که تنها نسل بشر هستند که هم عصر بی ارتباطی را تجربه کرده‌اند و هم عصر دیجیتال را. در واقع اینها مهاجرین عصر دیجیتال Digital immigrants محسوب می‌شوند. این نسل همیشه سردرگم، بعد از همه تلاطم‌های ۴۰ سال اخیر از یک طرف خود درگیر هضم انقلاب عظیم دیجیتال است و از طرف دیگر خود را مسئول حفاظت از بچه های عصر دیجیتال می‌داند. 🎯در دهه ۶۰ مشکل با بچه های دهه ۵۰ این بود که ما از صبح تا شب در کوچه و خیابان بودیم مشغول هفت سنگ و زو و فوتیال و غیره بودیم. در دهه ۷۰ مشکل با بچه های دهه ۶۰ این بود دائم پای تلویزیون هستند. در دهه ۸۰ مشکل با بچه های دهه ۷۰ این بود که دائما پای ماهواره و کامپیوتر بودند. در دهه ۹۰ مشکل با بچه های دهه ۸۰ اما خیلی بزرگتر از این حرفها است! امروز معضل خانواده ها، این است که بچه های خانواده دائما در حال کار کردن با گوشی‌های هوشمند یا گجت‌های مختلف هستند. با کسی در خانه حرف نمیزنند و تا زمانی که حجم اینترنتشان تمام نشده صدایی از ایشان به گوش نمی‌رسد. 🎯دلیل هم این است که کلا هر جور کاری که در همه قرون و اعصار بشر قابل انجام بود از طریق همین جعبه لعنت قابل انجام است. از بازی و معاشرت گرفته تا موزیک گوش دادن و فیلم دیدن و درس خواندن و خرید کردن و علافی و غیره. نتیجه این است که والدین در عصر جاری با همه مشکلاتی که همه والدین قبلی روبرو بودند یکجا روبرو هستند. مضافا به اینکه خود این والدین درک ناقص و بعضا نادرستی از الزامات و مقتضیات عصر دیجیتال دارند. 🎯نوجوانان در سنین بلوغ عموما از پیله خانواده عزم خروج کرده و درصدد شناخت جهان و جامعه بر میایند. به دنبال دوستی‌های جدید، کارهای جدید و مستقل شدن هر چه بیشتر خواهند بود. گوشی‌های هوشمند دروازه ای هستند برای این بچه ها که بغل دست من و شما بنشینند و دنیای مستقل خود را بسازند و آب هم از آب تکان نخورد. 💢مساله تقابل میان بومیان و مهاجران است؛ مهاجرانی که حق دارند دغدغه داشته باشند و بومیانی که راه خود را می‌روند و معتقدند رفتارشان غیر طبیعی نیست.