🍀🌷 رمان امنیتی #عقیق_فیروزه‌ای🌷🍀 قسمت #سی فیروزه داخل دانشکده که پا گذاشت، احساس کرد خیلی بزرگ شده است. آن قدر بزرگ که تمام آرزوهای بچگانه را دور بریزد و دل به خواست مدبرالامور بسپارد. قدم اول را برای مانند پدر شدن برداشته بود. لباس رزم پدر اندازه‌اش شده بود... و چقدر به قدش می‌نشست! این را پدر گفت؛ روز اول که با مقنعه سبز تیره* بدرقه‌اش کرد که دانشکده برود. برای رسیدن به این مقنعه سبز، به خیلی چیزها «نه» گفته بود. به تفریح و استراحت و زندگی خوش و خرم، به اشک و عاطفه گاه و بی‌گاه، به گل سر و گردن‌بند و لباس‌های آن‌چنانی، به وابستگی بیش از حد به خانواده؛ و شاید به ازدواج! بیشتر دوستانش قبل از کنکور عقد می‌کردند و پی زندگی‌شان می‌رفتند؛ اما بشری نمی‌خواست دلش را جایی گرفتار کند؛ حداقل تا وقتی تکلیفش مشخص شود. بعد از انتخاب رشته هم، هر وقت پدر حرف از ازدواج می‌زد، بشری با جسارت آمیخته به شرم می‌گفت می‌ترسد بین انجام مسئولیت بیرون و داخل خانه‌اش به مشکل بخورد. می‌گفت هدف ازدواج کمال و رضای خداست و اگر کسی بدون ازدواج هم بتواند به خدا برسد، نیازی به ازدواج نیست. پدر می‌دانست... این حرف‌های بشری به معنای انقطاعی است که چند سال پیش تجربه‌اش کرده است؛ و مادر می‌فهمید دیگر بشری، مال آن‌ها نیست و باید آرزوی دیدن عروسی را فراموش کنند. چیزی که بشری را در تحصیل و آموزشش مصمم کرد، حفظ آبروی پدر بود. مخصوصا بعد از ملاقات اولش با استاد #مداحیان. وقتی استاد با خواندن نام خانوادگی بشری، مکث کرد و باعث شد بشری هم سرش را بالا بیاورد. چهره مداحیان، خاطره سفر جنوب را به یادش آورد. ماموریت پدر چند ماهه بود و مجبور شد خانواده را هم ببرد. دوست پدر تنها آمده بود و میان راه، هم راننده بود، هم هم‌بازی بشری. بشرای شش ساله، در عالم کودکی «عمو محمود» صدایش می‌کرد. به جنوب رفتند؛ خرمشهر. از آن‌جا به بعد، بشری و مادر در هتل ماندند و حتی سری هم به مناطق جنگی زدند اما پدر و عمو محمود رفتند جایی که بشری نمی‌دانست. پدر هر هفته سر می‌زد؛ تا این که هفته آخر، پدر دیر کرد و وقتی آمد، دستش در گچ بود. مثل همیشه حرفی نزد و به اصفهان برگشتند. عمو محمود هم مدتی بعد برگشت، اما بعد از آن در خاطرات کاری پدر و خاطرات کودکی بشری گم شد. پدر بعد از بازنشستگی هم، حرفی از آن سفر نزد و بشری می‌دانست نباید بپرسد. ته چهره استاد مداحیان، هوای سنگین و گرم خرمشهر و خاطرات آن سفر را برای بشری تداعی می‌کرد. وقتی گفتند استاد مداحیان کارت دارد، بیشتر هم گرمش شد. آن‌قدر که کولر گازی‌های راهرو هم مانند پنکه سقفی هتل‌شان در خرمشهر، بی اثر شدند. مداحیان داشت به گلدان حسن یوسف لب پنجره آب می‌داد. بشری وارد شد، احترام گذاشت و فقط یک جمله پرسید: -امری داشتید استاد؟ مداحیان پشت میز نشست و روی لیست اسامی خم شد: -زِبَرجَدی... بشری زبرجدی... بشین! نشست و منتظر شد مداحیان سرش را از روی لیست بالا بیاورد. مداحیان خشک و جدی پرسید: -با سهمیه ن.م اومدی، درسته؟ -بله. -پدرت شغلشون چیه؟ -بازنشسته ن.م. -بازنشسته کجا؟ -بخشِ ....! لبخند کم‌رنگی، چهره خشک و جدی مداحیان را روشن‌تر کرد. بشری باد گرم جنوب را بیشتر روی صورتش حس کرد. لحن مداحیان همچنان جدی بود: -دختر زبرجدی خودمون هستی، مگه نه؟ دختر محمد؟ بشری پر از لبخند شد اما لبخند نزد، جدی جواب داد: -بله. -حال پدرت چطوره؟ -خوبن، خداروشکر. -یه نابغه بود، قدرش رو بدون! خوشحالم که دخترش هم به خودش رفته. بیشتر از همیشه به پدر افتخار کرد. این حس خوب خیلی زود تبدیل شد به ترس از این که مبادا نتواند آبروی پدر را حفظ کند. -سلام من رو بهشون برسون، بگو محمود سلام رسوند. نسیم کارون مشامش را پر کرد. خاطرات جنوب را زود پاک کرد که از دیدن عمو محمود که حالا استاد مداحیان بود، خنده‌اش نگیرد. *منظور مقنعه فرم نیروی انتظامی نیست!!! 🍀ادامه دارد... ✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا