🌹هوالمحبـــــــوب 🌹رمان زیبا و واقعے #اینڪ_شوڪران 🌹قسمت #سی_ویک منوچهر سال شصت و هفت مسئول پادگان بلال کرج شد... زیاد میومد تهران و می موند... وقتی تهران بود صبحا می رفت پادگان و شب میومد... نگاهش کردم... آستین هاش را زده بود بالا و می خواست وضو بگیرد... این روز ها بیشتر عادت کرده بودم به بودنش... وقتی میخواست برود منطقه، .. دلم پر از غم میشد...😞 انگار تحملم #کم شده باشد.... منوچهر سجاده اش را پهن کرد... دلم میخواست در نمازها به او اقتدا کنم، ولی منوچهر راضی نبود... یک بار که فهمیده بود یواشکی پشتش ایستاده ام و به او اقتدا کردم، ناراحت شد. از آن به بعد گوشه ی اتاق می ایستاد، طوری که کسی نتواند پشتش بایستد! چشم هایش را بسته بود... و اذان می گفت... به (حی علی خیر العمل) که رسید،... از گردنش آویزان شدم و بوسیدمش!! منوچهر (لا اله الا االله)گفت و مکث کرد...! گردنش را کج کرد و به من نگاه کرد: _عزیز من این چه کاری است تو میکنی؟ میگوید بشتابید به سوي بهترین عمل، آن وقت تو می آیی و شیطان می شوی؟ چند تار موی منوچهر را که روی پیشانی خیسش چسبیده بود، کنار زدم و گفتم: _به نظر خودم که بهترین کار را می کنم...!!😌 شاید شش ماه اول ازدواجمون که منوچهر رفت جبهه... برام راحت تر گذشت،... ولی از سال شصت و شیش دیگه طاقت نداشتم... هر روز که می گذشت وابسته تر می شدم.... دلم میخواست هر روز جمعه باشه و بمون خونه... 😥 جنگ که تموم شد،... گاهی برای پاکسازی و مرزداری میرفت منطقه... هربار که میومد لاغرتر و ضعیف تر شده بود. غذا نمیتونست بخوره...😔 میگفت: _"دل و رودم رو میسوزونه." همه ی غذاها به نظرش تند بود. هنوز نمیدونستیم شیمیایی چیه و چه عوارضی داره...😔 دکترا هم تشخیص نمیداد. هر دفعه می بردیمش بیمارستان، 🚑 یه سرم میزدن و دو روز استراحت میدادن و میومدیم خونه... ادامه دارد.. 🌹شادے ارواح طیبہ شــہـــدا صلواٺ ✍نویسنده؛ مریم برادران

🌹هوالمحبـــــــوب 🌹رمان زیبا و واقعے #اینڪ_شوڪران 🌹قسمت #سی_ودو اون سالها #فشاراقتصادی زیاد بود. منوچهر یه پیکان خرید... که بعد ظهرا باهاش کار کنه، اما نتونست. #ترافیک و #سروصدا اذیتش میکرد.... پسر عموش، نادر، توی ناصر خسرو یه رستوران سنتی داشت. بعد ظهرا از پادگان میرفت اونجا، شیر میفروخت.😠 نمیدونستم،... وقتی فهمیدم، بهش توپیدم😡 که چرا این کار رو میکنی؟ گفت: _ "تا حالا هر چی #خجالت شماها رو کشیدم بسه... پرسیدم: _"معذب نیستی؟" گفت: _"نه، برای خونوادم کار میکنم." #درس_خوندن رو هم شروع کرد. ثبت نام کرده بود... هر سه ماه، درس یه سال رو بخونه و امتحان بده.... از اول راهنمایی شروع کرد. با هیچ درسی مشکل نداشت الا دیکته....!😅 کتاب فارسی را باز کرد.. و چهار پنج صفحه ورق امتحانی پر دیکته گفت. منوچهر در بد خطی قهار بود!😅 گفتم: _حالا فکر کن درس خوانده ای. با این خط بدی که داری معلم ها نمی توانند ورقه ات را صحیح کنند!😆 گفت: _یاد می گیرند...!😉 این را مطمئن بودم... چون خودم یاد گرفته بودم، نامه های او را بخوانم «وقت» را «فقط» بخوانم😅 و «موش» را «مشت» و هزار کلمه ی ديگر که خودش میتوانست بخواند ومن....!!! غلط ها را شمرد، شصت و هشت غلط...! گفتم: _رفوزه ای!😜 منوچهر همان طور که ورق ها📑 را زیر و رو می کرد و غلط ها را نگاه می کرد، گفت: _ #آنقدرمیخوانم تا قبول شوم. این را هم می دانستم... منوچهر آن قدر کله شق بود که هر تصمیمی می گرفت به پاش می ماند...☺️   صبحا از ساعت چهار و نیم می رفت پارك... تا هفت درس می خوند... از اون ور می رفت پادگان... و بعد پیش نادر.... کتاب و دفترش رو هم می برد تا موقع بی کاری بخونه... امتحان که داد دیکته شد نوزده و نیم.😍 کیف🤗 می کرد از درس خوندن...! اما دکترا اجازه ندادن ادامه بده...😔 ادامه دارد.. 🌹شادے ارواح طیبہ شــہـــدا صلواٺ ✍نویسنده؛ مریم برادران

🌹هوالمحبـــــــوب 🌹رمان زیبا و واقعے #اینڪ_شوڪران 🌹قسمت #سی_وسه امتحان سال دوم رو می داد.. و چند درس سال سوم رو خونده بود که سر دردهای شدید گرفت... از درد  خون دماغ میشد... و از گوشش خون می زد.... به خاطر ترکش هایی که توی سرش داشت... و ضربه هایی که خورده بود،... نباید به اعصابش فشار می آورد... بعضی از دوستاش می گفتن _چرا درس می خونی؟ ما برات مدرك جور می کنیم. اگه بخوای می فرستیمت دانشگاه این حرفا براش سنگین میومد... می گفت: _دلم میخواد یاد بگیرم. باید یه چیزی توی مخم باشه که برم دانشگاه. مدرك  الکی به چه دردی میخوره؟ بعد از جنگ... و فوت امام... زندگی ما آدمای جنگ وارد مرحله ی جدیدی شد.... نه کسی ما رو می شناخت... و نه ما کسی رو می شناختیم.... انگار برای اين جور زندگی کردن ساخته نشده بودیم... خیلی چیزا عوض شد... منوچهر می گفت: _"کسی که تا دیروز باهاش توی یه کاسه آبگوشت میخوردیم، حالا که میخوایم بریم توی اتاقش، باید از منشی و نماینده و دفتر دارش وقت قبلی بگیریم..." بحث درجه هم مطرح شد.... به هر کس بر اساس تحصیلات و درصد جانبازی و مدت جبهه بودن درجه می دادن.... منوچهر هیچ مدرکی رو رو نکرد... سرش رو انداخته بود پایین و کار خودش رو می کرد،.. اما گاهی کاسه ی صبرش لبریز میشد... حتی استعفا داد که قبول نکردن... ادامه دارد.. 🌹شادے ارواح طیبہ شــہـــدا صلواٺ ✍نویسنده؛ مریم برادران

🌹هوالمحبـــــــوب 🌹رمان زیبا و واقعے #اینڪ_شوڪران 🌹قسمت #سی_وچهار سال شصت و نه،.. چهار ماه رفت منطقه.... انقدر حالش خراب شد که خون بالا می آورد.... با آمبولانس آوردنش تهران و بیمارستان🏥 بستری شد . از سر تا پاش عکس گرفتن،... چندبار آندوسکوپی کردن و از معده اش نمونه برداری کردن، اما نفهمیدن چشه...😞 یه هفته مرخص شده بود. گفت: _فرشته، دلم یه جوريه. احساس می کنم روده هام داره باد میکنه. دو سه تا توت سفید نوبرانه که جمشید آورده بود، خورده بود.... نفس که می کشید، شکمش میومد جلو و بر نمیگشت. شده بود عین قلوه سنگ. زود رسوندیمش بیمارستان....😰 انسداد روده شده بود.... دوباره از روده اش نمونه برداری کردن. نمونه رو بردم آزمایشگاه... تا برگردم منوچهر رو برده بودن بخش جراحی. دویدم برم بالا، یه دختر دانشجو سر راهم رو گرفت. گفت: _خانوم  مدق اینا تشخیص سرطان دادن ولی غده رو پیدا نمیکنن. میخوان شکمش رو باز کنن و ببینن غده کجاست... گفتم: _مگه من میذارم..؟😭 منوچهر رو آماده کرده بودن ببرن اتاق عمل. گفتم: _دست بهش بزنید روزگارتون رو سیاه می کنم.😠☝️ پنبه ی الکل رو برداشتم،... سرم رو از دستش کشیدم و لباس هاش رو تنش کردم... زنگ زدم پدرم و گفتم بیاد دنبالمون... میخواستم منوچهر رو از اونجا ببرم... دکتر که سماجتم رو دید،.. یه نامه نوشت، گذاشت روی آزمایش های منوچهر و ما رو معرفی کرد به دکتر میر، جراح غدد بیمارستان جم... و منوچهر رو روز عاشورا بستری کردیم بیمارستان جم...😞 ادامه دارد.. 🌹شادے ارواح طیبہ شــہـــدا صلواٺ ✍نویسنده؛ مریم برادران

🌹هوالمحبـــــــوب 🌹رمان زیبا و واقعے #اینڪ_شوڪران 🌹قسمت #سی_وپنج اذان که گفتند،.. با این که سرم داشت، بلند شد ایستاد و نماز خوند. خیلی گریه کرد.😭 سلام نمازش رو که داد، رفت سجده و شروع کرد با خدا حرف زدن: _"خدایا گله دارم. من این همه سال جبهه بودم. چرا منو کشوندی اینجا، روی تخت بیمارستان؟ من از این جور مردن متنفرم ". بعد نشست روی تخت و گفت: _یه جای کارم خراب بود.اونم تو باعثش بودی. هر وقت خواستم برم اومدی جلوی چشمم سد شدی. حالا دیگه برو ... همه ی بی مهری و سرسنگینیش برای این بود که دل بکنم. می دونستم...😢 گفتم: _منوچهر خان همچین به ریشت چسبیدم و ولت نمی کنم...حالا ببین.😉  ما روزای سخت جنگ رو گذرونده بودیم. فکر میکردم این روزا هم میگذره... ناهار بیمارستان رو نخورد... دلش غذای امام حسین (علیه السلام) رو می خواست.😥😭 دکترش گفت: _هرچی دلش خواست بخوره. زیاد فرقی نداره... به جمشید زنگ زدم و از هیئت غذا و شربت آورد... همه ی بخش رو غذا دادیم... دو تا بشقاب موند برای خودمون. یکی از مریضا اومد، بهش غذا نرسیده بود. منوچهر بشقاب غذاش رو داد به اون و سه تایی از یه بشقاب خوردیم. نگران بودم.. دوباره دچار انسداد روده بشه،.. اما بعد از ظهر که از خواب بیدار شد حالش #بهتر بود. گفت: _از یه چیزی مطمئنم. نظر امام حسین روی منه. فرشته، هر بلایی سرم بیاد صدام در نمیاد... ادامه دارد.. 🌹شادے ارواح طیبہ شــہـــدا صلواٺ ✍نویسنده؛ مریم برادران

🌹هوالمحبـــــــوب 🌹رمان زیبا و واقعے #اینڪ_شوڪران 🌹قسمت #سی_وشش تا صبح بیدار ماندم... نماز میخواندم، دعا می کردم، زل میزدم به منوچهر که آرام خوابیده بود، انگار فردا خیلی کار دارد. از خودم بدم آمد. تظاهر کردن را یاد گرفته بودم. کاری که هرگز فکر نمی کردم بتوانم. این چند روز تا آنجا که توانسته بودم، پنهانی گریه😭 کرده بودم و جلوی منوچهر خندیده بودم.😊 دکتر تشخیص سرطان روده داده بود. سرطان پیشرفته ی روده که به معده زده بود.😣 جواب کمیسیون سپاه هم آمده بود:.. جانباز نود درصد. هر چند تا دیروز زیر بار نرفته بودند که این بیماری ها از عوارض جنگ باشد...😞 با این همه باز بنیاد گفته بود.. 👈بیمار های منوچهر مادرزادی است.😰 همه عصبانی بودند،... من، جمشید، دوستان منوچهر. اما خودش می خندید😃 که از وقتی به دنیا آمدم بدنم پر از ترکش بود! خب راست می گویند...! هیچ وقت نتوانسته بودم مثل او سکوت کنم... صبح قبل از عمل تنها بودیم دستم رو گرفت و گذاشت روی سینش...😭 گفت: _"قلبم دوست داره بمونی، اما عقلم میگه این دختر از پونزده سالگی به پای تو سوخته. خدا زیبایی های زندگی رو برای بنده های خوبش خلق کرده. اونم باید ازشون استفاده کنه. شاد باشه..." لباش میلرزید... گفتم: _"من که لحظه های شاد زیاد داشتم. از جبهه برگشتن هات، زنده بودنت، نفس هات، همه شادی زندگی منه... همین که میبینمت شادم..."☺️😭 گفت: _ "من تا حالا برات شوهری نکردم. از این به بعد هم شوهر خوبی نمیتونم باشم. تو از بین میری." گفتم: _"بذار دوتایی با هم بریم ."😭 همون موقع جمشید و رسول اومدن. پرستارا هم برانکارد آوردن که منوچهر رو ببرن. منوچهر نذاشت. گفت _پاهام سالمه میخوام راه برم هنوز فلج نشدم.. ادامه دارد.. 🌹شادے ارواح طیبہ شــہـــدا صلواٺ ✍نویسنده؛ مریم برادران

🌹هوالمحبـــــــوب 🌹رمان زیبا و واقعے #اینڪ_شوڪران 🌹قسمت #سی_وهفت جلوی در اتاق عمل،... برگشت صورت جمشید و رسول رو بوسید. دست من رو دو سه بار بوسید.. گفت _این دستا خیلی زحمت کشیدن. بعد از این بیشتر زحمت میکشن... نگاهم کرد و پرسید: _"تا آخرش هستی؟" گفتم: _"هستم."😭 و رفت... حتی برنگشت پشتش رو نگاه کنه...  نکند برنگردد؟ ....... لبه ی تخت منوچهر نشستم، مثل ماتم زده ها.😣 باید چه کار کنم؟...... فکرم کار نمی کرد. همه ی بدنم گوش شده بود.. بیایند خبر بدهند منوچهر... دکتر #بایک_درصدامید برده بودش اتاق عمل. به من گفته بود #به_توسل خودتان برمی گردد... چند بار وضو گرفتم... اما برای دعا خواندن تمرکز نداشتم. حال خودم را نمی فهمیدم...😭 راه می رفتم،... می نشستم.... چادرم را برمیداشتم، دوباره سرم میکردم. سر ظهر صدایم زدند... پاهایم را همراه خودم کشیدم تا دم اتاق ریکاوری... توی اتاق شش تا تخت بود. دو تا از مریض ها داد می زدند... یکی استفراغ می کرد... یکی اسم زنی را صدا می زد... و دو نفر دیگر از درد به خودشان می پیچیدند.... تخت آخر دست چپ منوچهر بود. به سینه اش خیره شدم. بالا و پایین نمی آمد. برگشتم به دکترش نگاه کردم و منتظر ماندم....😰 دکتر گفت: _موقع بیهوشی روح آدم ها خودش را  نشان می دهد. #روحش_صاف_صاف است. گوشم را نزدیک لب های منوچهر بردم که داشت تکان می خورد. داشت #اذان می گفت... تمام مدت بیهوشی ذکر می گفت... قسمتی از کبد و روده و معدش رو برداشته بودن. تا چند روز قدغن بود کسی بیاد ملاقاتش. اما زخمش عفونت کرد. تا دو هفته نمی تونست چیزی بخوره. یواش یواش مایعات می خورد. منوچهر باید شیمی درمانی می شد. از آزمایش مغز استخوان، پیش رفت سرطان رو  میسنجن و بر اساس اون شیمی درمانی می کنن...😣 دکتر شفاییان متخصص خونه که دکتر میری برای مداوای منوچهر معرفیش کرد. ادامه دارد.. 🌹شادے ارواح طیبہ شــہـــدا صلواٺ ✍نویسنده؛ مریم برادران

🌹هوالمحبـــــــوب 🌹رمان زیبا و واقعے #اینڪ_شوڪران 🌹قسمت #سی_وهشت روز آزمایش نمی دونم دردی که من کشیدم بدتر بود.. یا دردی که منوچهر کشید....😣😭 دلم میسوزه... میگم ای کاش یه بار داد می زد. صدای نالش بلند می شد. دردش رو بیرون می ریخت. همین صبوری و سکوت ها، پرستارها و دکترها رو عاشق کرده بود... هرکاری از دستشون بر میومد دریغ نمی کردن... تا جواب آزمایش آماده شه، منوچهر رو مرخص کردن... روزایی که از بیمارستان میومدیم، روزای خوش زندگیم بود... همه از روحیم تعجب می کردن... نمی تونستم جلوی خنده هام☺️ رو بگیرم.😍 با جمشید زیر بغلش رو گرفتیم تا دم آسانسور. گفت _میخوام خودم راه برم. جمشید رفت جلوي منوچهر، رسول سمت راستش، برادر دیگرش، بهروز، سمت چپش و من پشت سرش که اگر خواست بیفته نگهش داریم... سه تا ماشین اومده بودن دنبالمون. دم خونه جلوی پای منوچهر گوسفند🐐 کشتن. مادرش شربت می داد... ☺️ علی و هدی خونه رو مرتب کرده بودن. از دم در تا پای تخت منوچهر شاخه های گل چیده بودن... و یه گلدون پر از گل گذاشته بودن بالای تختش... جواب آزمایش که اومد،... دکتر گفت: _باید زودتر شیمی درمانی شه.😣 ادامه دارد.. 🌹شادے ارواح طیبہ شــہـــدا صلواٺ ✍نویسنده؛ مریم برادران

🌹هوالمحبـــــــوب 🌹رمان زیبا و واقعے #اینڪ_شوڪران 🌹قسمت #سی_ونه با هر نسخه ی دکتر کمرم می لرزید که اگه داروها گیر نیان چی؟...😞 دنبال بعضی داروها باید توی ناصرخسرو می گشتیم.. صف های چند ساعته ی هلال احمر و سیزده آبان و داروخونه های تخصصی که چیزی نبود... دوستای منوچهر پروندش رو بیرون کشیدن.. و کارت جانبازی منوچهر رو از بنیاد گرفتن. اما این کارا طول کشید...😣 برای خرج دوا و دکتر منوچهر #خونمون رو #فروختیم و اجاره نشین شدیم. منوچهر ماهی سه روز شیمی درمانی می شد... داروها رو که می زدن گر می گرفت... می گفت: _انگار من رو کردن توی کوره بدنم داغ میشه... تا چند روز حالت تهوع داشت... ده روز دهان و حلقش زخم می شد... آب دهانش رو به سختی قورت می داد.. و به خاطر شیمی درمانی موهاش ریخت....😞 منوچهر چشمهاش رو روی هم گذاشت و موهای سرش رو با تیغ زدم. صبح که برده بودمش حمام،موهاش تکه تکه می ریخت. موهای زیری که مانده بود توی سرش فرو می رفت و اذیتش می کرد. گفت: _با تیغ بزندشان. حتی ریشهایش را که تنک شده بود. یک زیر حرف میزدم... گاهی وقت ها حرف زدن سخت است اما سکوت سنگین تر و تلخ تر.😭 آینه را برداشتم و جلو ی منوچهر ایستادم... _خیلی خوش تیپ شده ای. عین یول براینر. خودت را ببین.😍 منوچهر همانطور که چشمهایش را بسته بود، به صورت و چانه اش دست کشید و روی تخت دراز کشید. منوچهر رو با خودم مقایسه می کردم. روزایی که به شوخی دستم رو می بردم لای موهاش و از سر بدجنسی میکشیدمشون. و حالا که دیگه مژه هاش هم ریخته بود به چشم من فرق نداشت. منوچهر بود، کنارمون بود، نفس می کشید.. همه ی زندگیم شده بود منوچهر و مراقبت از ازش... انقدر که یادم رفته بود اسم علی و هدی رو مدرسه بنویسم...😅 علی کلاس اول راهنمایی می رفت و هدی اول دبستان... ادامه دارد.. 🌹شادے ارواح طیبہ شــہـــدا صلواٺ ✍نویسنده؛ مریم برادران

🌹هوالمحبـــــــوب 🌹رمان زیبا و واقعے #اینڪ_شوڪران 🌹قسمت #چهل جام کنار تختش بود... شبا همون جا می خوابیدم، پای تخت.... یه شب از ( یا حسین ) گفتنش بیدار شدم...😰 خواب دیده بود.... خیس عرق شده بود. خواب دیده بود چل چراغ محل رو بلند کرده. _"چل چراغ سنگین بود. استخونونام می شکست. صدای شکستنشون رو می شنیدم. همه ی دندونام ریخت توی دهنم..." آشفته بود.... خوابش رو برای یکی از دوستاش که اومده بود ملاقاتش تعریف کرد. برگشت گفت: _"تعبیرش اینه که شما از راهتون برگشتید. پشت کردید به اعتقاداتتون"😞 اون روزا خیلیا به ما #ایراد می گرفتن. حتی #تهمت می زدن. چون ریشای منوچهر به خاطر شیمی درمانی ریخته بود.. و من برای این که بتونم زیر بغلش رو بگیرم و راه بره، چادر رو میذاشتم کنار. نمی تونستم ببینم این طوری زجر بکشه. تلفن زدم به کسی که تعبیر خواب می دونست. خواب رو که شنید دگرگون شد. به #شهادت تعبیرش کرد، شهادتی که سختی های زيادی داره.....😭🕊 حالا ما خوشحال بودیم منوچهر خوب شده. سر حال بود. بعدظهرا می رفت بیرون قدم میزد. روزای اول پشت سرش راه می افتادم. دورادور مراقب بودم زمین نخوره. میدونستم حساسه. می گفت: _"از توجهت لذت می برم تا وقتی که ببینم توی نگاهت ترحم نیست." نذاشته بودیم بفهمه شیمی درمانی میشه. گفته بودیم پروتئین درمانیه اما فهمید.... رفته بود سینما، فیلم از کرخه تا راین رو دیده بود. غروب که اومد دل خور بود. باور نمی کرد بهش دروغ گفته باشم. خودش رو سرزنش می کرد که... (حتما جوری رفتار کردم که ترسو به نظر اومدم)   ادامه دارد.. 🌹شادے ارواح طیبہ شــہـــدا صلواٺ ✍نویسنده؛ مریم برادران

🎞 برنامه کودک نوستالژی😊 📺 بچه‌های مدرسه والت #قسمت_بیست‌وچهارم رمانکده زوج خوشبخت ❤️ https://eitaa.com/joinchat/1420559197Cbc586d52af #اَللّهُــمَّ_عَجـِّـل_لِوَلیِّــکَ_الفَــــرَج

🌹هوالمحبـــــــوب 🌹رمان زیبا و واقعے #اینڪ_شوڪران 🌹قسمت #چهل_ویک   اما سرطان یعنی مرگ... چیزی که دوست نداشتم منوچهر بهش فکر کند... دیده بودم حسرت خوردنش را از شهید نشدن و حالا اگر می دانست سرطان دارد.....😞 نمی خواستم غصه بخورد... منوچهر چقدر برایم از زیبایی مرگ می گفت... می گفت _خدا دوستم دارد که مرگ را نشانم داده و فرصت داده تا آن روز بیشتر تسبیحش کنم و نماز بخوانم. محو حرفهای او شده بودم. منوچهر زد روی پایم و گفت: _مرثیه خوانی بس است. حالا بقیه ی راه را با هم می رویم ببینیم تو پُر روتری یا من ...!    و من دعا می کردم. به گمونم اصرار من بود که از جنگ برگشت. گمون می کردم فنا ناپذیره. تا دم مرگ میره و برمی گرده.. هر روز صبح نفس راحت می کشیدم که یه شب دیگه گذشت. ولی از شب بعدش وحشت داشتم... به خصوص از وقتی خونریزی معدش باعث شد گاه به گاه فشارش پایین بیاد و اورژانسی بستری شه و چند واحد خون بهش بزنن... خونریزی ها به خاطر تومور بزرگی بود که روی شریان اثنی عشر در اومده بود و نمیتونستن برش دارن...😣 اینا رو دکتر شفاییان می گفت... دلم می خواست آنقدر گریه کنم😭 تا خفه شم... دکتر می گفت: _"هر چی دلت می خواد گریه کن،ولی جلوی منوچهر #باید بخندی... مثل سابق...باید آنقدر #قوی باشه که بتونه #مبارزه کنه... ما هم با شیمی درمانی و رادیو تراپی #شاید بتونیم کاری بکنیم " این شاید ها برای من باید بود.. میدیدم منوچهر چطور آب میشود..😣 ادامه دارد.. 🌹شادے ارواح طیبہ شــہـــدا صلواٺ ✍نویسنده؛ مریم برادران