بادقت بخون 💠شخصی از خدا دو چیز خواست...... یک گل و یک پروانه...... اما چیزی که به دست آورد یک کاکتوس🌵 و یک کرم🐛 بود...... غمگین شد.با خود اندیشید شاید خداوند من را دوست ندارد و به من توجهی ندارد...... چند روز گذشت...... از آن کاکتوس پر از خار گلی زیبا روییده شد و آن کرم تبدیل به پروانه ای شد...... اگر چیزی از خدا خواستید و چیز دیگری دریافت کردید، ❤️به او اعتماد کنید❤️ خارهای امروز گلهای فردایند... فقط باصبر به خواسته هایت خواهی رسید... #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤ #کپی_کلیه_مطالب_فقط_با_لینک_کانال_مجازه

#رمان #عـشـق_واحـد #نویسنده_مـیـم_ر #قسمت_هجدهم صدای علی هم میامد: _مامان بسه دیگه بده من کارش دارم. _لیلی این علی کشت منو با من خدافظ عزیزم. پاشین یه سر بیاین تهران... صدای علی که فورا گوشی را از مامان گرفت و نگذاشت ادامه ی حرفش را بگوید به گوشم خورد: _به به لیلی زورگو! چطوری؟ _سلام بر دلاور مرد دعوایی! من خوبم تو چطوری؟ _هیچی تو نیستی خیلی خوب میگزره. کسی نیست غذامو بخوره کسیم نیست مدام زور بگه و جیغ جیغ کنه! _خیلی نامردی! _شوخی کردم دلم برات یذره شده لیلی! سخت که بهت نمیگزره؟ بگو اره تا پاشم بیام دنبالت. خندیدم و گفتم: _نه بابا برای چی سخت بگزره! _همونو بگو مگه این که تو به محمدحسین بد بگذرونی وگرنه اون که عرضه نداره چپ نگات کنه! _نخیر! عرضه داره ولی واس اینکه دل من نشکنه از گل نازکتر نمیگه. _باشه بابا طرفداری نکن پرو میشه! خندیدم و گفتم: _ راستی کارم داشتی؟ _ها؟ اها! اره _خب؟ خیلی یواشکی گفت: _چیزه بزار برم تو اتاق. مامان زل زده بهم نمیتونم حرف بزنم. خنده ام گرفته بود. مگر مامان بیخیال او میشد؟ _خب...چیزه.. لیلی _خب بگو دیگه جون به لبم کردی. چیشده؟ _ای بابا بی مقدمه میگم تهش هر چی شد شد!! من میخوام برم خواستگاری شیدا! بهت زده پشت تلفن ماندم! علی؟ شیدا؟ دوباره؟ حدسش را میزدم بیخود نبود انقدر از او میپرسید. حالا من باید چه میکردم؟ _الوو؟ لیلی؟ _خب. خیلی خوبه. به خودش چیزی گفتی؟ _رفتم دنبالش باهاش حرف زدم. نمیدونم حسش به من چیه! میگه اگه باهاش ازدواج کنم من حیف میشمو زندگیم تباه میشه و اون لیاقت منو نداره و این حرفا... فکر میکنه چون یه بار ازدواج کرده دیگه نمیتونه ازدواج کنه! _ماشالا.. جلو جلو همه کارارو کردی و هیچیم به من نگفتی! _روم نمیشد بهت بگم. _خب میخوای من باهاش حرف بزنم؟ _اره ولی اگه اون راضی بشه ام از یه طرف مامانو چجوری راضی کنیم؟ _اونم بامن. _دمت گرم ابجی! _چیکار کنم دیگه یه داداش علی که بیشتر ندارم! حالا بگو ببینم. جدی جدی محکمی رو تصمیمت؟ اون الان یه دختر شکست خوردسا طاقت یه شکست دیگرو نداره! کمی مکث کرد و بعد گفت: _لیلی من به جز اون نمیتونم به دختر دیگه ای فکر کنم. این همه مدت گذشت! پس چرا فراموش نشد؟ _خیلی خب باشه. تو نگران نباش درست میشه. کلی با شیدا حرف زدم. مدام میگفت علی پسر ایده عالی است و میتواند با دخترهایی بهتر از او ازدواج کند! از حرف هایش میفهمیدم که دلش با علی است و بخاطر راحتی او مخالفت میکند! اما بلاخره قانع شد و عشق علی را باور کرد. به هر حال الکی خبرنگار نشده بودم که! سیریشی بودم که لنگه نداشت تا چیزی را به آنطور ک خودم میخواستم نمیرساندم رهایش نمیکردم. بلاخره موافقت کرد و گفت تا پدرش رضایت ندهد او هیچ تصمیمی نمیگیرد. به هر حال نمیخواست از یک مار دوبار نیش بخورد! و اما حالا باید به سراغ مامان خانم میرفتم که اصلا یه چند هفته ای برای راضی کردنش وقت میخواستم... به هر حال تک پسرش بود و ارزو ها برای او داشت... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

ماه محرم بود... اینجا در اهواز همه جا رنگ و بوی عزا گرفته بود. بوی اسفند و صدای نوحه و ... همه چیز به من انرژی دوباره میداد... اهوازی ها حسابی سنگ تمام میگذاشتند. منو نرگس هم پرچم یا حسینی بر سر در خانه نصب کردیم که در نوکری ارباب سهم کوچکی داشته باشیم. فردا محمدحسین عملیات سختی در پیش داشت. هم سخت هم خطرناک.. حرف هایش مرا میترساند. مدام از رفتن میگفت... از نبودن... از محکم بودن من... در این چند روز جان به لبم کرده بود! مدام مرا کشته بود و زنده کرده بود! هر وقت شکایتی میکردم هم میگفت: _تروخدا یکاری نکن زمین گیر بشم. کارو برام سخت نکن لیلی! با این حرف ها حرفی برای گفتن به جا نمیگذاشت. انقدر خسته بود که در عرض چند ثانیه خوابش برد. من هم کنارش نشسته بودم و فقط نگاهش میکردم... نگاهش میکردم... به روز های اولی که دیدمش فکر میکردم... به اینکه چگونه در عرض یک سال مرا عاشق خدا کرد و در عرض یک سال تا توانست همه ی جان من شد. حالا باید هر روز رفتنش در دل خطر را تماشا میکردم و دم نمیزدم. جانم گرفته میشد و دم نمیزدم. کاش حداقل انقدر دوست داشتنی نبود... جلوی در ایستاده بودیم. امروز با بقیه ی روز ها فرق داشت... از همان موقع که بیدار شدم دلشوره به جانم افتاد... حال خوبی نداشتم... از زیر قران رد شدند. مصطفی چیزی به نرگس گفت و نرگس هم تنها گفت: _بخدا میسپارمت مراقب خودت باش. و اما من انگار لب هایم بهم قفل شده بود. فقط به او خیره میشدم و لبخند میزدم. جلو امد. در چشم هایم خیره شد و با لبخند قشنگش ارام گفت: _لیلی خانم دعا کن برامون. _چشم. انشالله محرمی حتما موفق میشین. نمیدانم چرا بغضم گرفته بود. در دلم اشوبی به پا بود که نگو و نپرس! صدای ضربان قلبم را به وضوح میشنیدم. جلو تر امد. صورتش را به گوشم نزدیک کرد و ارام در گوشم گفت: _خیلی دوستت دارم خانم خبرنگار! با حرفش اشوب دلم بیشتر شد. چیزی در دلم به جنب و جوش افتاد. لبخندی زدم و چیزی نگفتم. نگاه نافذش را از چشمانم گرفت و به چه اسانی سوار موتور شد و با مصطفی رفت. رفت و تمام روح و روان من هم با او رفت... نمیدانم چه مرگم بود هم سرم گیج میرفت هم پاهایم به زمین چسبیده بود. اصلا حالو هوایی که داشتم را دوست نداشتم. صدای نرگس در گوشم میپیچید: _لیلی رفتن! به چی خیره شدی؟ بیا بریم‌ تو! به سمتش برگشتم. ۲ تا میدیدمش! سرم گیج میرفت! هم دلشوره هم نگرانی هم سر درد... _لیلی خوبی؟ نمیدانم چرا انقدر اشفته بودم. ناخواسته پاهایم سست شد و نشستم روی زمین. همه جا دور سرم میچرخید! نرگس فورا با صدای بلندی گفت: _یااا حسین. تو اصلا حالت خوب نیست صبر کن ماشین بیارم ببرمت بیمارستان. _نمیخواد کمک کن بلند شم. _چی چیو نمیخواد وایسا تا ییام. نرگس که انگار به شدت نگران حال من بود با اظطراب پرسید: _چیشده اقای دکتر؟ _هیچی! الکی شلوغش کردین. نگاهش را به من دوخت و ادامه داد: _مبارکه خانم. شما باردارین! لحظه ای مردمک چشم هایم از حرکت ایستادند و بهت زده به نرگس خیره شدم. من؟ من باردار بودم؟ یعنی الان موجود زنده ای در من وجود داشت؟ واااای چه حس عجیبی بود! نرگس به سمتم آمد. مدام ماچم میکرد و میگفت: _مبارکههه. مبارکه فداتشم. وااای من دارم خاله میشم... عزیزمممم خیلی... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

خوشحالی جای تمام نگرانی هارا در دلم گرفت. ذوق داشتم... نمیدانم، شاید ذوق مادر شدن، شاید ذوق اینکه محمدحسین چقدر با شنیدن این خبر خوشحال میشود... مامان، بابا، علی، شیدا، زینب، خانم جون، خاله مریم... وااای باید به همه زودتر این خبر را میدادم. خواستم به محمد حسین زنگ بزنم و بگویم که قرار است پدر شود اما نه! اینطوری خوب نبود! باید برایش مثل یک سورپرایز میشد. تصمیم گرفتم به او زنگ بزنمو از اینکه کی به خانه برمیگردد مطلع شوم. فورا جواب داد: _جانم لیلی؟ _سلام. میدونم سرت خیلی شلوغه وقتتو نمیگیرم فقط بگو دقیقا کی میای خونه؟ _چیشده؟ _سوال نپرس بگو کی میای خونه؟ _امشب که نمیتونم بیام ولی فردا شب خودمو میرسونم. _باشه عزیزم کاری نداری؟ _چیشده لیلی خانم خوشحالی انگار؟ _هیچی نشده. نزنی زیر قولتا فردا شب خونه ای! _عه عه! من کی قول دادم؟ _دادی دیگه! خب وقتتو نمیگیرم موفق باشی جناب سرگرد! _از دست تو! یا علی! _وااااای لیلیی باورم نمیشهههه! یعنی قراره من نوه دار بشم؟ _بعله قراره مامانبزرگ بشی! _بابات بشنوه خیلی خوشحال میشه! صدای شیدا و زینب از پشت تلفن میامد: _چییی؟ لیلی حاملس؟ وااای ... خندیدمو گفتم: _مامان کیا اونجان؟ _مادر شوهرت که از خوشحالی داره از هوش میره! خواهر شوهرت که داره جیغ جیغ میکنه! زنداداشت شیدا که اونم نیشش تا بناگوش بازه... لیلی پا میشی میای تهران! اینجا خودم باید حسابی بهت برسم نوم باید تپل مپل باشه... _حالا ببینم چی میشه... هر چی خدا بخواد.. باز خواست سرم داد بزند و فحشم دهد که صدای خاله مریم مانع شد: _سلااممم قربونت برم. چطورین؟ خودتو نومو میگم. _سلام. ما هر سه خوبیم. شما چطورین؟ _لیلی باید بیای تهران. اینجوری دل من طاقت نمیاره ها! معلوم نیست اونجا دست تنها چیکار میکنی! _تنها نیستم. نرگس هست. نگران نباشین! دگر تا مرا به تهران نمیکشیدند ول کن نبودند. خودم هم لحظه ای دبم خواست انجا باشم. انجا باشم و خوشحالیم را با تمام آن ها تقسیم کنم. کاش محمد حسین هر چه زود تر به خانه برمیگشت... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

نگاهی به میز شام کردم. واقعا که همه چیز عالی شده بود. هم عالی... هم زیادی رمانتیک! از من همچین سوسول بازی هایی بعید بود واقعا! خب اول میز شام را میدید. بعدم متعجب میشد و پشت میز مینشست. بعد میپرسید: _چه کرده خانم خونه! چیشده لیلی؟ بعد من کمی میپیچاندمش و فکرش را درگیر میکردم. و بعد که کلافه شد و گفت: _ جون من اذیت نکن بگو چیشده؟ بلاخره به او میگفتم! من بیشتر از او برای شنیدن ذوق داشتم. یعنی عکس العملش چه بود؟ آن هم محمدحسین که عاشق بچه بود! داشتم وسوسه میشدم همه ی غذاها را بخورم! ای لعنت به این شکم که همیشه همه چیز را خراب میکرد! خودم کم بودم این بچه هم اضافه شد! یک ساعت گذشت و خبری از محمدحسین نشد! دست زیر چانه خیره به ساعت کم کم داشت خوابم میبرد! نیم ساعت دگر گذشت و باز هم از محمد حسین خبری نشد! بدقول! فورا شماره اش را گرفتم. منتظر بودم جواب دهد تا به رگبار عصبانیت ببندمش. اما جواب نداد. سعی کردم ارامشم را حفظ کنم. نفس عمیقی کشیدم و گفتم: _اشکال نداره لیلی یکم دیگه منتظر بمون حتما میاد! خمیازه پشت خمیازه! انگار قصد امدن نداشت. شمع هارا فوت کردم. چیزی خوردمو بعد جمع کردن میز به سمت اتاق رفتم. و در اخر هم با چهره ای درهم و لبو لوچه اویزان و دلی که تمام ذوقش پوچ شده بود به خواب فرو رفتم! با صدای زنگ موبایل فورا از جا بلند شدم به امید اینکه محمدحسین امده باشد ولی انگار نه! همچنان من بودم و تنهایی... موبایل را برداشتم و باز شماره اش را گرفتم. خاموش! محمدحسین که انقدر بی ملاحظه نبود! با خود نمیگوید من تنها در خانه از نگرانی دق کنم؟ هوووف اخر همین دلشوره ها بلایی سر این بچه میاورد... سعی کردم خود را با چیزهایی سرگرم کنم که نبود محمدحسین و نگرانی از سرم بیفتد... ولی مگر میشد؟ من بودم و فکر او و هزار جور فکروخیال.. فکرو خیال... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

ﯾﮏ ﭼﻮﺏ ﮐﺒﺮﯾﺖ" ﺳﺮ" ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﯽ" ﻣﻐﺰ "ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻤﯽ ﺍﺻﻄﮑﺎﮎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ""ﻓﻮﺭﺍ ﻣﺸﺘﻌﻞ"" ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺍﯾﻦ ﺍﺷﺘﻌﺎﻝ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ """ﻭﯾﺮﺍﻧﮕﺮ """ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﻣﺎ "ﺳﺮ" ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﭼﻮﺏ ﮐﺒﺮﯾﺖ ""ﻣﻐﺰ"" ﻫﻢ ﺩﺍﺭﯾﻢ. ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ""ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻧﺸان "" ﻧﺪﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﺩﺗﯽ ﮔﺮﺍﻧﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ....... بهترین جوابها ..... بهترین جواب بدگویی：سکوت بهترین جواب خشم ：صبر بهترین جواب درد：تحمل بهترین جواب تنهایی：تلاش بهترین جواب سختی：توکل بهترین جواب خوبی：تشکر بهترین جواب زندگی：قناعت بهترین جواب شکست：امیدواری.... تقدیم به بهترین ها.... برای جبران اشتباهات، به دوستانت همانقدر زمان بده که برای خودت فرصت قائل میشوی.. #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤ #کپی_کلیه_مطالب_فقط_با_لینک_کانال_مجازه

قرار عاشقی خلوت با معشوق (حضرت دوست ) هندزفری و چراغ اتاق خاموش یادتون نره 😉 #اینجا_زندگیتو_متحول_کن_و_متفاوت_باش👇👇👇 @ROMANKADEMAZHABI #به_ما_ملحق_شوید👆👆👆 #کپی بدون لینک کانال ممنوع

شب شهادت سید الساجدین امام چهارم شیعیان ، پرچمدار کربلا و نهضت عاشورا تسلیت باد @ROMANKADEMAZHABI 🏴

پایـ🍁ـیـ🍂ـز جان... 🍁نارنجی خوش آب و رنگم حالا که امدی🍂 لطفا هوای چشم های خیس و گونه های تر را داشته باش کمی هم حواست به🍂 قدم زدن های طولانی و بی هدف بغض های بی شانه🍂 و دست های سرد و خالی باشد. این روزها 🍂 دل های بی قرار کم نیست🍁 سلام صبح پاییزیتون بخیر و شادی #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤

هر چیزی که مورد نیاز باشد خداوند در زمان خودش فراهم می‌کند، رویکرد مثبت داشته باشید باهم بشنویم...🌱 #کپی_کلیه_مطالب_فقط_با_ایدی_کانال_مجازه #اینجا_زندگیتو_متحول_کن_و_متفاوت_باش👇👇👇 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ #به_ما_ملحق_شوید👆👆👆

#رمان #عـشـق_واحـد #نویسنده_مـیـم_ر #قسمت_نوزدهم یک روز گذشت و باز خبری از محمد حسین نشد! نه تنها محمد حسین بلکه مصطفی هم برنگشته بود! چیزی در وجودم در حال خوردن جانم بود. دلشوره مثل خوره از وجودم بالا پایین میرفت. ارام و قرار نداشتم. خانه را ۱۰۰ بار با قدم هایم متر کردم. کنار پنجره مینشستمو چشم های منتظرم را به خیابان میدوختم. حال گنگی داشتم... بی خبری... بی خبری بدترین حس دنیا بود! نگاهی به ساعت کردم! ساعت ۱ شب بود و من همچنان بیدار و سرگردان. صدایی از راهرو به گوشم خورد. به سرعت چادر سفیدم را سرم کردم و در را باز کردم. به پایین نگاه کردم. پوتین های اقا مصطفی جلوی در بود! امیدی در دلم نشست. شاید خبری از محمدحسین داشته باشد! به سرعت به پایین دویدم و دستم را روی زنگ در گذاشتم. در که باز شد با چهره ی ناراحت نرگس مواجه شدم‌. مرا که دید لبخندی به لب نشاند و گفت: _سلام لیلی جون. چیشده؟ _سلام.اقا مصطفی برگشته. میخوام ببینم خبری از محمدحسین نداره؟ همینطور نگاهم میکرد. کمی مکث کرد و بعد خواست حرفی بزند که مصطفی جلو امد. همانطور که سرش پایین بود گفت: _سلام لیلی خانم. بفرمایید تو. _سلام. خسته نباشید. نه من، من فقط میخوام بدونم خبری از محمدحسین ندارید؟ چیزی نمیگفت و فقط به زمین خیره شده بود! چرا این ها اینطور رفتار میکردند؟ کم کم ترسی به جانم افتاد. _اقا مصطفی با شمام چرا چیزی نمیگید؟ انگاری بغضی در نگاهش نشست. با صدایی که میلرزید گفت _شما تشریف بیارید تو. من همه چیو براتون میگم‌ که... نرگس فورا پرید وسط حرفش و گفت: _چی میگی مصطفی؟ رو به من ادامه داد: _لیلی چیزی نشده که. اقا محمدحسین زود برمیگرده. یه کاری براش پیش اومده نتونست با مصطفی بیاد! نگاه نگرانم را به نرگس دوختم و با بغضی که در صدایم نشسته بود گفتم: _چی داری میگی نرگس؟ مگه بچه گول میزنی؟ رو به مصطفی گفتم: _باشه میام تو همه چیو برام بگید. روی مبل نشستم. مصطفی و نرگس هم روبه رویم نشستند. نرگس با اظطراب نگاهم میکرد. چشمانم از شدت نگرانی پر از اشک شده بودند و دست هایم از شدت ترس یخ زده بودند. ترس داشتم از شنیدن حرفی که مصطفی برایش مقدمه چینی میکرد. _عملیات ما شکست خورد. یه جاسوس بینمون همه چیزو لو داده بود. خیلیا زخمی شدن. سه نفرم شهید شدن... اما، اما محمدحسین... به اینجای حرفش که رسید اشک هایش امانش را بریدند. دست به صورت گرفت و مدام سعی میکرد بغضش را قورت دهد. اشک هایی که در چشمانم حلقه زده بودند روی گونه نشستند. با صدایی که از ته چاه درمیامد و میلرزید گفتم: _اقا مصطفی محمدحسین چی؟ سرش را بالا اورد و با آن چشم های خسته و پر اشکش گفت: _نمیدونم... محمدحسین غیب شده... نیست! هیچکس ندیدتش! نه جنازه ای نه چیزی... هر کاری کردیم تا پیداش کنیم ولی نیست محمد نیست... نیست... خیره به روبه رویم ماندم. شوکه شده بودم. او چه میگفت؟ چه میگفت؟ همانطور که خشکم زده بود ارام گفتم: _محمد من نیست؟ دیگر صدایش را نمیشنیدم. نفس کشیدن برایم سخت شده بود. دست هایم از شدت یخ زدگی سر شده بود. چیزی نمیدیدم چیزی نمیشنیدم. فقط با صدای بلندی سعی میکردم نفس بکشم. محمد من؟ جان من؟ نرگس به سمتم دوید و همانطور که سعی میکرد مرا به خودم بیاورد مدام میگفت: _مصطفی گفتم نباید بهش بگی ... لیلی ببین منو... به فکر اون بچه باش... نفس عمیق بکش... لیلی صدامو میشنوی؟ لیلی باتوام... از جا بلند شدم، چرا نمیتوانستم فریاد بزنم؟ چرا بر سرم نمیزدم؟ چرا جیغ نمیزدم!؟ چرا این اشکها بی صدا پایین میامدند؟ چادرم را روی سرم درست کردمو سعی کردم به سمت در بروم. همین که دستم روی دستگیره در رفت همه چیز جلوی چشمم سیاه شد و روی زمین افتادم... تنها زیرلب زمزمه میکردم: _محمد... محمد حسین.. ادامه دارد...

دو روز بعد که همه از این موضوع با خبر شدند همه چیز بهم ریخت و هیچکس حال خوبی نداشت. علی تا فهمید راهی اهواز شد تا مرا به تهران ببرد. و اما من، من همچنان خیره بودم به نقطه ای دور که انگار وجود نداشت. نه توان حرف زدن با کسی را داشتم... نه جان فریاد زدن. همه چیز در سینه ام جمع شده بود و لحظه به لحظه نفس کشیدن را برایم سخت میکرد. چشم هایش از جلوی چشم هایم کنار نمیرفت. اخرین باری که چشمانش را دیدم شوقی در انها نشسته بود! مدام جمله اش، جمله اش، جمله ی اخرش در گوشم تکرا میشد: _خیلی دوستت دارم خانم خبرنگار. کاش بیشتر نگاهش میکردم! کاش بیشتر با او حرف میزدم! کاش همان موقع که به او زنگ زدم میگفتم که به زوری پدر میشود! کاش همه چیز خواب باشد... اما نه، من امید داشتم، امید داشتم که او زنده است و هر چه زودتر بازمیگردد. مطمئن بودم. او ادمی نبود که اینگونه مرا تنها بگزارد. مطمئن بودم که بازمیگردد. بخاطر من... بخاطر تو راهیمان... صدای علی که سعی داشت بغضش را بخورد مرا به خودم اورد: _بلاخره رسیدیم تهران. میریم خونه ی عباس اقا. همه اونجان. منتظر تو... حتی حال این را نداشتم که به سمتش برگردمو نگاهش کنم. دوباره با قاطعیت تمام گفت: _لیلی ببین منو! با بیحالی نگاه خسته ام را از پنجره گرفته و به او دوختم. _لیلی حق نداری خودتو اذیت کنی! الان تو تنها نیستی، دونفری، نکنه برا خوشگل دایی اتفاقی بیفته... فقط نگاهش کردم. هر چه میگذشت بغض نگاه من بیشتر میشد. و بلاخره بغض او هم ترکید و همانطور که اشک میریخت فریاد زد: _لیلییی! جون علی اینجوری نکن! جون علی یه چیزی بگو! فداتشم من اخه اینطوری داغون میشی! با دیدن اشک های علی ناخواسته اشک های من هم سرازیر شدند. چه میگفتم؟ چه داشتم برای گفتن؟ سرم را به پشتی صندلی تکیه دادم و فقط چشم هایم را بستم.. در که باز شد زینب جلوی در با چشم هایی قرمز و پف کرده از گریه ظاهر شد. مرا که دید انگار بغضش ترکید. مرا به اغوش کشید و با صدای بلندی گریه میکرد. مامان، مرجان، شیدا، عباس اقا... هر که مرا میدید انگار داغ دلش تازه میشد یاد محمدحسین تازه میشد... خانه بوی ماتم گرفته بود. هرکس گوشه ای نشسته بود وگریه میکرد. و اما از همه بدتر میتوانست حال خاله مریم باشد که سخت به محمدحسین وابسته بود... داخل اتاقی که خاله مریم انجا بود شدم. گوشه ای نشسته بود و فقط اشک میریخت. مرا که دید از جا بلند شد. به سمتم امد. چشم های پر اشکش را به چشم های خسته ام دوخت و مرا به اغوش کشید. با هق هق گریه اش حرف میزد: _الهی بمیرم برات. من چجوری نبود محمد و تحمل کنم. بچم تازه داشت بابا میشد... ای خدا این چه بلایی بود سرمون اومد. از آغوش خاله بیرون امدم. به سمت حیاط دویدم و وسط حیاط ایستادم. همه متعجب نگاهم میکردند. با صدای بلندی گفتم: _چتونه شماهااا؟ هیچی نشده محمد منو کردین تو گور؟ کی گفته محمدحسین مرده؟ همه به حیاط امدند و خیره به من ماندند. _تمومش کنید این گریه و تو سر زدنارو! واس چی لباس مشکی تنتون کردین؟ لابد میخواید فردا واسش مراسمم بگیرین؟ با صدایی که میلرزید از بغض ارام گفتم: _محمدحسین زندست! من مطمئنم که اون برمیگرده... اون برمیگرده... من زیاد اینجا نمیمونم... برمیگردم اهواز. توی خونه ی خودم. منتظر میمونم تا برگرده... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

دو هفته ای آنجا ماندم و بعد تصمیم گرفتم به اهواز برگردم. همچنان مخالفت های خانواده مغزم را اره میکرد. صدای مامان همینطور در گوشم بود: _ای خدا منو بکش از دست این دختر! رسوووول تو یه چیزی بهش بگو. _بسه دیگه طوبا. به سمت من امد و با ارامشی که همیشه در چهره داشت گفت: _هر جور خودت راحتی. ولی اگه اینجا بمونی برات بهتره لیلی... _نمیتونم بابا... میخوام تو خونه ی خودم باشم. _باشه... ولی، ولی من نوه مو سالم و تپل مپل میخوام. فهمیدی؟ در اوج خستگی لبخندی زدم و گفتم: _چشم...فقط به علی چیزی نگید. میشناسینش که بفهمه نمیزاره برم. خودم فردا صبح با اتوبوسا میرم. همانطور که به سمت اتاق میرفت گفت: _مگه من مردم که تو با اتوبوسا بری. فردا صبح زود خودم میبرمت. چادر سرم کردمو رفتم تا سری به خاله مریم که اصلا حال خوبی نداشت بزنم و اما خانم جون برعکس همه، مانند من به برگشتن محمدحسین امید داشت. در حال گفتن سفارشات بارداری بود و زینب هم مینوشت: _بنویس گل محمدی حتما تو خوروشت استفاده شه... اها دمنوش گیاهی با... بعد تمام شدن سفارشات رو به زینب گفت: _دستت دردنکنه... پاشو برو ببین حال مامانت بهتره یانه. زینب که رفت روبه‌ من لبخندی زد. دست هایش را باز کرد و گفت: _بیا مادر... خود به اغوشش رساندم و سرم را روی سینه اش گذاشتم. بی صدا اشک میریختم و هیچ نمیگفتم... _نبینم به خودت سخت بگزرونی... تو باید یادگاری محمد و سالم بدنیا بیاری. میگزره این سختیا... محمد برمیگرده... تو فقط به فکر بچت باش... قربونت برم محمدحسین اینجوری نمیزاره بره... در خانه حس خفگی بهم دست میداد. به حیاط رفتم و روی تخت نشستم. لحظه ای گذشت.. امیر حسین امد و کنارم نشست. نگاهش کردم. لبخندی زدم و گفتم: _نیلوفر خوبه؟ هنگ نگاهم کرد و گفت: _خوبه. شما خوبی؟ خوشگل عمو خوبه؟ _ما خوبیم. بیینم تو چته؟ چرا بغض کردی؟ مکثی کرد. دستی به ته ریشش کشید و با اخم های در هم رفته اش کلافه گفت: _لیلی چرا میریزی تو خودت؟ _چیو میریزم تو خودم؟ مگه اتفاقی افتاده؟ ببین منو امیر حسین داداشت برمیگرده... بخدا برمیگرده! بغضش را قورت داد و گفت: _میدونم... _پس تو دیگه اینطوری نباش. به مامان و بابا دلگرمی بده. ارومشون کن. _نرو اهواز... اینجا بمون حداقل ما حواسمون بهت باشه. _نمیتونم. باید برگردم خونه ی خودم. نفس عمیقی کشید و گفت: _پس اگه چیزی خواستی فقط یه زنگ بهم بزن. باشه؟ لبخندی زدمو گفتم: _باشه... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

❣💕❣💕❣💕❣ #سیاستهای_رفتاری #سیاستهای_همسرداری گله ها و ناراحتيهاي خود را با متانت و نرمي با همسرتان در ميان بگذاريد: در موقع ناراحتي گله خود را اظهار نكنيد❌ .تحمل كنيد تا وقتي شما و همسرتان در آرامش روحي  وخيال هستيد آن وقت شكايت خودتونو بگوييد و اينكه  تنها باشيد فقط شما و همسرتان✔️ اينكه  لحن حرف زدن شما تند نباشد و بوي تحكم وبرتري جويي ندهد❌ اينكه طريقه گفتن شما طوري باشد  كه واقعايكراست  برويد سر اصل مطلب ✔️. و ساعتها مقدمه چيني  نكنيد❌ و رنجش خود را  به شوهرتان بفهمانيد .مثلا بگوييد:"من از اين كه تو فلان حرف رو پيش خانوادت به من زدي رنجيده خاطر شدم😔. " و در ادامه بگوييد" چه خوب بود كه  اگر هم حرفي داري وقتي تنها هستيم به خودم بگويي" وامثال اينها .  اينكه عاقل و متين و منطقي باشيد #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤ #کپی_کلیه_مطالب_فقط_با_لینک_کانال_مجازه

ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ : ﻏﺮﻭﺭ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﯽ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺍﺳﺖ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﻏﻢ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻧﺮﻡ ﺍﺳﺖ، ﺩﻟﺶ ﮔﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ، ﻟﺰﻭﻣﺄ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ . ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺍﺧﻼﻗﺶ ﺗﻨﺪ ﺍﺳﺖ، ﺟﻨﺴﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺎﻧﺲ ﺗﻮﺳﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ : ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻌﺮّﻑ ﺑﺎﻃﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﮔﺎﻫﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺷﻠﻮﻏﯽ، ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﯾﻦ ﻫﺴﺘﯽ #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤ #کپی_کلیه_مطالب_فقط_با_لینک_کانال_مجازه

#رمان #عـشـق_واحـد #نویسنده_مـیـم_ر #قسمت_بیستم روز ها یکی پس از دیگری میگذشت... روز شماری میکردم برای امدنش، امدن کسی که بی شک میتوانست شبیه به محمدحسین باشد. کسی که شاید کنی از دلتنگی هایم میکاست... پسرم مثل پدرش حتما مرد شجاعی میشد، همانقدر دوست داشتنی، همانقدر دلسوز و مهربان، همانقدر با غیرت، و همانقدر عاشق... این روز ها حرف محمدحسین مدام برایم یاداوری میشد: _پسر باشه که اگه یه روز من نبودم بشه مرد خونه و مامانش. انگار از عاقبتش خبر داشت... یک ماه، دوماه، سه ماه، چهار ماه و بلاخره نه ماه گذشت و خبری از محمد حسین نشد... در این مدت چه سختی ها که نکشیده بودم... از درد های عجیبی که هر شب به جانم می افتاد گرفته تاااا دزدی از خانه... گاهی تحملم به سر میرسید و دلم می خواست هم خودم و هم این بچه را از بین ببرم و بعد کلی با خودم دعوا میکردم که این چه فکری بود از سرم رد شد؟ من بودم و خاطراتی که در هر گوشه و کنار خانه شاهد ان ها بودم... کاش محمد کنارم بود... کاش کنارم بود و لحظه به لحظه باهم بزرگ شدن پسرمان را میدیدیم... انقدر دلتنگش شده بودم که گاهی لباسش را در بغل میگرفتم و میبوییدم و اشک میریختم. انقدر دلتنگش شده بودم که گهگداری در خیالم اورا میدیدم... با همان جذبه... با همان لبخند همیشگی... کارم شده بود دعا کردن و نماز خواندن... ذکر امن یجیب خود به خود در زبانم میچرخید، از بس که گفته بودمش! من میدانستم، چه فردا چه یک هفته چه چند سال دیگر، زمانش مهم نبود، مطمئن بودم که او می اید. یا خودش، یا شاید‌.. _لیلی، فدات بشم من اخه همین روزاس که زایمان کنی، پاشو بیا تهران. اینجا پیش خودم خیالم راحت باشه. انقدر لج نکن! _مامانم چه لج کردنی؟ چشم هنوز سه هفته مونده، هفته ی اخر میام تهران. خوبه؟ _چی بگم مادر. اینجا همه ی فکرم پیش توعه. _دیگه نگران من نباش مامان جان. اینجا نرگس و اقا مصطفی حسابی هوامو دارن‌. _باشه عزیزم. کاری نداری؟ تلفن را کنار گذاشتم و مشغول خوردن میوه شدم. خودم را که میدیدم خنده ام میگرفت. حسابی گرد و قلمبه شده بودم. سنگین شده بودم. انگار پسرم حسابی تپل بود. عکس محمدحسین را جلویم گذاشته بودم. میوه میخوردم و با او حرف میزدم: _پسرت هم زیادی شکموعه هم خیلی قوی! بعضی وقتا از سیر کردنش خسته میشم. مثل خودت بزن بهادریه! انقدر لگد میزنه ک نگو و نپرس! باز بغضی در دلم نشست. به چشم های طوسیش خیره شدم و اشک هایم ناخواسته سرازیر شدند. هنوز هم این چشم ها همه ی ارامش من بودند. با صدای لرزان و ارامی گفتم: _پس کی برمیگردی پیشمون عزیز دلم؟ خسته شدم... بخدا خسته شدم... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

از خواب که بیدار شدم اصلا حال خوبی نداشتم. گاهی درد، گاهی اضطراب و دلشوره... نمیدانم چه مرگم بود. حس خفگی امانم را بریده بود. نمیتوانستم در خانه بمانم‌. جانم به لبم رسیده بود. بغضی به گلویم چنگ میزد و قصد رهایی نداشت. دوست داشتم کنار مامان باشم و یک دل سیر در آغوشش زار بزنم. نمیتوانستم در خانه بمانم. چادر سرم کردم و به بهانه ی خرید میوه از خانه بیرون زدم. در پیاده رو به سختی راه میرفتم و با خود حرف میزدم: _لیلی چته؟ به خودت بیا... چرا همه چیو باختی! هنوز زوده واس کم اوردن... پسرت، پسرت همین روزاس که بیاد تو بغلت. به امید اونم که شده باید خوب زندگی کنی... دگر توان راه رفتن نداشتم. با کیسه ای از سیب و خیار و گوجه راهی خانه شدم. به سختی پله هارا بالا رفتم. جلوی در که رسیدم با چیزی مواجه شدم که حسابی شوکه ام کرد. بهت زده خیره به در ماندم. نه! انگار خواب بودم. من، من خواب بودم... پوتین های مردانه ای جلوی در بودند. محمدحسین؟ ناخوداگاه اشک هایم سرازیر شدند. ضربان قلبم تند شده بود و نفس هایم بسیار بلند. نفس عمیقی کشیدم‌. اشک هایم را پاک کردم و به سمت در رفتم. دستم را روی دستگیره در گذاشتم. دست هایم میلرزید. با فکر کردن به اینکه محمدحسین داخل خانه است قلبم از جا درمیامد. در را باز کردم و داخل شدم. ارام ارام جلو میرفتم. آخ صدایش، صدای سلام نمازش میامد... شاید، شاید باز داشتم خیال میدیدم؟ چرا نمیتوانستم باور کنم؟ وسط خانه ایستاده بودم و خیره به اتاقی که او داخلش در حال نماز خواندن بود. سلام نمازش را که داد از جا بلند شد. از اتاق بیرون امد و تا با من مواجه شد. همانطور خیره به من ماند. یعنی خیره به ما ماند. آخ، چشم هایش.، ارزوی دیدن دوباره این چشم هارا داشتم... هر دو در هر حالتی که بودیم خشکمان زده بود. اخم هایش درهم رفت. چشم هایش پر از اشک شد و دستش را جلوی صورتش گذاشت تا من اشک هایش را نبینم. خواستم به سمتش بروم که ناگهان درد عجیبی به جانم افتاد. این با دردای همیشگیم فرق داشت. پاهایم سست شد و روی زمین نشستم. متوجه حالم که شد به سرعت به سمتم دوید. دستم را در دستش فشرد گفت: _چیشد لیلی؟ خوبی؟ هر چه میگذشت دردم بیشتر میشد. انگار این پسر زیادی عجله داشت... _محمدحسین وقتشهههه... _یاااحسین، باورم نمیشه..‌‌. ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

ارام ارام چشم هایم را باز کردم. ابتدا سقف سفیدی جلوی دیدم بود. نه بی هوش بودم نه هوشیار. انگار در جایی معلق بودم. دوباره چشم هایم را بستم. _ای خداااا! چقدر تپل پسر من. بسه دیگه بابایی چشماتو باز کن ببینم شبیه منی یا مامانت؟ مردمک چشم هایم به سمت صدایی که میشنیدم چرخید. با دیدن محمدحسین و نوزادی که در بغلش بود انگار دلم ارام گرفت. تازه متوجه زخم های روی صورت محمد شدم. تمام گردنش جای خراش تیزی بود. چه کشیده این مرد؟ وقتی که دید به هوش امدم دست از قربان صدقه رفتن بچه برداشت و به سمتم امد. کنارم روی تخت نشست. هنوز باورم نمیشد او خود محمد است! همچنان در شوک بودم. باز چشم هایم پر از اشک شد. خیره به چشم هایش مانده بودم. بچه را به سمتم گرفت و گفت: _پسرمون خیلی گشنشه! بچه را از دستش گرفتم. چقدر زیبا بود. چقدر شبیه محمد بود. چه لپ های خوردنی داشت. سرم پایین بود تا محمدحسین اشک هایم را نبیند. نمیدانم چرا این همه حرف داشتم و هیچکدام را نمیتوانستم به زبان بیاورم. با همان لحن قشنگش گفت: _لیلی خانم. میدونم از دستم ناراحتی! میشه نگاهم کنی؟ سرم را بالا نیاوردم و حرفی نزدم. دوباره گفت: _میدونم چقدر بهتون سخت گذشته ولی بخدا همه ی فکر و ذکرم پیش تو بود. نمیتونستم برگردم. دست من نبود! به قران، به جون پسرمون پام گیر بود. اصلا بیا بزن تو گوشم! سرم داد بزن. هر چی که میخوای بارم کن. حقمه... حقمه چون مجبور شدم تنهاتون بزارم. حقمه چون... کم کم صدایش از بغض میلرزید. سرم را بالا اوردم و با چشم های پر اشکم نگاهش کردم. سرش پایین بود. سعی در پنهان کردن بغضش را داشت. دستم را به ارامی روی دستش گذاشتم و ارام گفتم: _برای چی عذرخواهی میکنی؟ برای چی شرمنده ای؟ من خودم این زندگیو انتخاب کردم. انتخاب کردم تو بدترین شرایط کنارت باشم. حتی اگه نباشی... ما انتخاب کردیم برای ارزشامون سختی بکشیم. غیر از اینه؟ الان هیچی برام مهم نیست. فقط تو و پسرمون مهمین. از ان حالو هوا بیرون امدم. خندیدم و گفتم: _ محمد حسین خیلی شبیه توعه! خیلی... _خب این بده یا خوب؟ _معلومه خب! شبیه مامانش که بود خوشگلتر میشد. ولی خب قابل تحمله! خندید و گفت: _حس عجیبیه! بعد یه مدت برگردی بیینی یه بچه وارد زندگیت شده! اون روز که بهم زنگ زدی واس همین خوشحال بودی نه؟ اره ای گفتم و سرم را پایین انداختم. _خیلی سخت گذشت؟ نگاه عمیقی در چشم های خسته اش کردم و گفتم: _به تو سخت تر گذشته! کیا این بلارو سرت اوردن؟ چیکار کردن باهات؟ این زخما چیه روی صورتت؟ خندید و گفت: _یه یادگاری از مبارزه! تو عملیات تیر خوردم. تیر به بازوم برخورد کرد. زخمم خیلی عمیق بود. انقدر ازم خون رفت که بیهوش شدم! از شانس بدم افتادم دست کسایی که انگار هدفشون گیر انداختن منو شکنجه دادنم بود... با نگرانی پرسیدم: _خیلی اذیتت کردن؟ _نه! اصلا ولش کن الان دیگه این چیزا مهم نیست... میخوام یه دل سیر نگاتون کنم فقط! اونجا هر ضربه ای که میخوردم تو از جلوی چشمام رد میشدی لیلی... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

خانه مان حسابی شلوغ بود و همه از تهران به اهواز امده بودند. هم برای دیدن محمد حسین و هم برای دیدن امیرعباس. عده ای دور محمد و عده ای هم دور امیر عباس جمع شده بودند و با او ور میرفتند. دو خبر خوب را یک جا باهم شنیده بودند و از خوشحالی زیاد همه شوکه شده بودند. خاله مریم که نمیدانست سمت پسرش برود یا نوه اش، کمی قربان صدقه ی محمد میرفت و اشک میریخت و بعد سراغ امیرعباس میرفت. مامان و خانم جون هم در حال برسی بچه بودند: _اینا همه بخاطر اینه که به لیلی گفتم دوران حاملگیش خیلی قران بخونه مخصوصا سوره یوسف و .... اینجا فقط جای اقارضا و مرجان خالی بود. زینب و شیدا هم کنار من نشسته بودند و باهم حرف میزدیم: _لیلی تو خیلی صبرت بالاست! من اگه جای تو بودم طاقت نمیاوردم. شیدا هم حرف زینب را تایید کرد و گفت: _لیلی همه جا همینجوری بوده! یادته لیلی؟ هر جا کم میاوردم تو بهم امید میدادی! باورکن اگه انقدر امید نداشتی محمد حسین برنمیگشت! لبخندی زدم و گفتم: _پای عشق که درمیون باشه صبورترین ادم دنیا میشی! چاره ای جز امیدواری نداشتم... ولی خب یه جاهایی نزدیک بود کم بیارم. صدای بلند علی مارا به سمتش برگرداند: _یااااحسین! بخدا هرچه قدر فکر میکنم باورم نمیشه ما گفتیم دیگه نمیبینمت! حیف اون همه اشکی که من برا تو ریختم محمدحسین! حیف... محمد خندید گفت: _پشیمونی برگردم؟ عباس اقا که سخت در فکر بود گفت: _محمد برمیگردی تهران! بدون هیچ اما و اگری.. محمد حسین سرش را پایین انداخت و حرفی نزد که بابا هم به عباس اقا اضافه شدو گفت: _اره اینجوری خیال ما هم راحت میشه... محمدحسین نگاهش به سمت من کشیده شد. لحظه ای چشم در چشم شدیم و بعد گفت: _چشم. برمیگردیم. دو روزی میشد که همه به تهران برگشتند. مامان اصرار داشت کنارم بماند ولی اجازه ندادم. میدانستم بابا طاقت دوری مامان آن هم برای یک هفته را اصلااااا نداشت. من در عمرم بچه ای که همیشه کنارم باشد ندیده بودم و همیشه از بغل گرفتن نوزاد ترس داشتم. خدا میدانست وقتی امیر عباس را بغل میگرفتم چه استرس و اضطرابی به جانم میفتاد. موقعی که لباس هایش را عوض میکردم آنقدر با احتیاط عمل میکردم که نیم ساعت صرف تعویض لباس میشد. شستنش هم که دردسری بود... و حمام بردنش را هم به نرگس میسپاردم. واقعا که مادر بی دست و پایی بودم! تنها کاری که بسیار خوب انجام میدادم عکس گرفتن از او بود! محمدحسین هم که انگار تمام روزش را با فکر امیرعباس میگذراند تا به خانه برگرددو او را ببیند. من هم که کشک بودم! ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay