تعدی به حریم شهادت با لعاب فقاهت/نقدی بر سروش محلاتی [صفحه 4 از 6] 🔹محلاتی که از دهه شصت به عنوان یک طلبه ژورنالیست در صفحه حوزه روزنامه جمهوری اسلامی شناخته می‌شود، متأسفانه مدتی است بر کرسی تدریس درس خارج نشسته و رسانه‌های سیاسی او را آیت‌الله خطاب می‌کنند. وی در #آشوب_آبان۹۸، آزادانه برای آشوب‌طلبان نظریه‌پردازی کرده و برای سفاکان گرگ‌صفت، ادب انتقام را تئوریزه می‌کرد و باغی مضطر سخن می‌گفت! با اینهمه ظاهراً او فراموش کرده که این جاه و مقام از صدقه‌سر مجاهدت شهدا و خانواده شهدا است که جان خودشان را فدای عزت و آبروی اسلام کرده‌اند. ⭕️ محمد محلاتی در سخنان خود با تمسک به صحیح بخاری، به باب «لایقول فلان شهید» اشاره کرده، اما ای‌کاش در مراجعه به ادله، به #مسلک_عامه عمل نمی‌کرد و در کنار قرآن، به سیره اهل‌بیت(ع) هم مراجعه می‌کرد. 🔻از جمله آنجا که امام صادق(ع) به ابو خالد واسطی هزار دینار می‌دهند که بین خانواده کسانی که با زید کشته شدند توزیع کند.(شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص173). 🔹همچنین خوب بود این سخنران اگر از قرآن دلیل می‌آورد، از کنار آیات جهاد و شهادت سهل انگارانه نمی‌گذشت! مگر قرآن نمی‌فرماید:«وَ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجاهِدِینَ عَلَی الْقاعِدِینَ أَجْراً عَظِیماً»؟! اگر خداوند برای مجاهدین یک فضیلتی و درجه‌ای قرار داده، چه منافاتی دارد که به خاطر همین وعده خداوند، در همین دنیا از مجاهدین تقدیر شود؟ بعلاوه اینکه عدل و انصاف حکومت اسلامی اقتضاء می‌کند از مجاهدین ایثارگری که جان خود را بر طبق اخلاص نهاده و باهمراهی خانواده‌های خود، قدم‌به‌قدم پیش آمدند تا با تقدیم بهترین سال‌های عمر خود و جان خود، از کیان اسلام دفاع کرده و با صیانت از عرض و ارض و ناموس من و شما، امنیت ملی، تمامیت ارضی و منافع ملی کشور را از گزند بدخواهان و فتنه گران و آشوبگران حفظ کنند، حمایت و پشتیبانی کند. چنانکه حضرت علی(ع) در فرمان خود به مالک اشتر می‌فرمایند: «و باید برگزیده‌ترین سران سپاهت نزد تو کسى باشد که در کمک به سپاهیان مواسات را رعایت نماید، و از توانگرى خود به آنان احسان کند به اندازه‌ای که بتواند سپاهیان و خانواده‌های آنان را که از خود به جاى نهاده‌اند اداره نماید.»(نهج البلاغه، نامه53) 🔻همچنین در روایت معروفی که این سخنران نیز احیاناً شنیده‌اند یا مطالعه کرده‌اند، حضرت مشک آب از دست همسر شهیدی برمی‌گیرند، او را تا خانه همراهی می‌کنند، از فرزند زن مراقبت می‌کنند تا زن آردی را خمیر کند و نانی طبخ نماید و هنگامی‌که حضرت تنور را روشن می‌کنند، از هرم آتش به خود نهیب می‌زنند که‌ای علی! این است کیفر کسی که حقّ بیوه‌زنان و یتیمان را تباه کند!(ر.ک: مناقب آل أبي طالب لابن شهرآشوب)، ج‏2، ص: 115-116) 🔹محلاتی که خود را پیرو این دین و آیین می‌داند و تمسک به سیره علوی می‌کند، سرپرستی و حمایت حضرت از یتیمان و خانواده‌های شهدا را ندیده‌ و نخوانده‌ یا خوانده‌ و نخواسته ببینند؟! چه اینکه این قبیل شبهات پوسیده و نخ‌نما شده قبلاً نیز توسط دیگران پاسخ داده‌ شده است. سخنران مذکور که خود را در زمره اساتید حوزه نیز می‌داند، اگر اندک زحمتی به خود می‌داد و پژوهش می‌کرد حتماً پاسخ را می‌یافت.این پرده‌دری‌ها یا عالمانه است یا سوگیرانه و بی پشتوانه. اگر عالمانه است که تکلیف روشن است و توصیه می‌گردد نیات خود را فاش بگوید تا دیگران نیز بی‌پرده با او و افکار واقعی اش آشنا شوند، و اگر جاهلانه است که بر طبل علم و بحث علمی نکوبد که با این نحو سخنان عرض خود می‌برید و منت ما می‌دارید...! 🔹محلاتی از طرفی می‌گوید: «ما چه می‌دانیم چه کسی شهید است، شهادت احتیاج به باطن و قلب و انگیزه‌های انسان دارد ما در ظاهر همه این‌ها را حکم به صحت می‌کنیم!»، اما از طرفی دیگر در عمل، شهادت شهدای آتش‌نشان پلاسکو را شهادت دنیایی می‌داند.آن هم به چه دلیل؟! چون خانواده‌های آن‌ها دنبال امتیازات مادی بودند! آیا جناب ایشان فقط از نیات باطنی شهدا خبر دارد، و نسبت به بقیه(از جمله خانواده شهدای آتش‌نشان) به مقام باطن‌خوانی و نیت‌بینی رسیده است؟ به فرض صحت این تهمت، آیا به صرف این ادعا، شهادت آتش‌نشانان(به عنوان مقامی معنوی و حقوقی) زیر سؤال می‌رود؟! این چه منطقی است، که اگر خانواده‌ی فردی مثلا از برخی امتیازات دنیوی برخوردار باشد، شهادت خود فرد، یک شهادت دنیایی می‌شود؟! 🔹آقای محلاتی در بخشی دیگر می‌گوید اگر برای خانواده‌های شهدا حظ و بهره‌ای دنیوی قرار دهیم، نتیجه این می‌شود که شهادت را به یک امر دنیوی تنزل داده‌ایم! از کسی که لباس علم بر تن کرده‌ و داعیه درس خارج دارد، چنین سخنان سخیفی جدا بعید است! مگر صرف اختصاص بهره دنیوی برای امری، تنزل و فروکاستن از ارزش و منزلت آن امر است؟! این التزام و ملازمه را بر اساس چه مبنایی و از کدام ادله برداشت کرده‌اید؟! @rozaneebefarda ادامه👇