ما لحظه به لحظه نیازمند تقویت اعتقادات خویشیم. عقیده‌ای که در وجود آدمی نهادینه نشود، بالاخره یک روزی یک جایی پای صاحبش می‌لرزد؛ آن وقت جامعه می‌شود شکل دهنده‌ی افکار این آدم. خیلی زود تحت تاثیر قرار می‌گیرد. صبر می‌کند ببیند بقیه چه می‌کنند او هم با آنها هم‌صدا می‌شود و اینگونه در سلول انفرادی افکار جامعه محبوس می‌گردد. مثل سلبریتی‌هایی که به نوبت کشف حجاب می‌کنند. شبیه جریانات نشدن عقلانیت می‌خواهد و جسارت. شبیه جریانات نشوید. آب پاکی را بریزید روی دست تزلزل. محکم باشید. محکم تر از قبل. به روشنی راه ایمان داشته باشید. عقیده‌تان را یواش نگویید. جار بزنید باورتان را میان همه‌ی آدم‌ها. اجازه ندهید جریانات اجتماعی به شما بگویند چطور زنده بمانید و چگونه بمیرید. این فرصت عمر، تنها فرصت انسان زیستن را، بی‌بها از دست ندهید. عقیده‌ی آدمی شبیه یک موجود زنده است که نیاز به مراقبت دارد؛ یا حتی شبیه یک گلدانِ گل که توجه می‌خواهد. نمی‌شود که آن را رها کرد و بعد هم توقع داشت آسیب نبیند. عقیده‌ی آدمی می‌تواند بمیرد یا نه حتی، حیات دوباره یابد. گلدانِ گل اعتقادات می‌تواند خشک و زرد شود و از بین برود. نترس. از آنچه اتفاق می‌افتد نترس. بگذار عقیده‌ات نفس بکشد. نفس تازه کند. نهنگ‌های توی اقیانوس، تا ته اقیانوس می‌روند. به سیاهی‌های زیر آب که می‌رسند، دوباره بر می‌گردند. آسمان را می‌بینند. نور می‌گیرند. بگذار روح‌ات نور بنوشد میان این سیاهی‌ها. 🖋زهرا ابراهیمی #لبیک_یا_خامنه_ای #تقویت_عقیده #اغتشاش @roznevesht