جنس دنیا یک‌جوری است که آدم را خسته می‌کند. اصلا خسته‌کننده بودن ذاتی دنیاست. آدمیزاد باید برای خستگی‌هایش یک پناهی چیزی داشته باشد تا دوام بیاورد. بعضی‌ها وقتی خسته می‌شوند به دو رکعت نماز پناه می‌برند؛ بعضی‌ها هم به امام رضا پناهنده می‌شوند؛ عده‌ای می‌روند سراغ کتاب؛ برخی موسیقی را ترجیح می‌دهند و بعضی‌ها هم می‌نویسند. به‌هر حال ما که نمی‌توانیم هروقت دل‌مان خواست از بودنِ در دنیا استعفا دهیم و برویم جای دیگر، پس باید برای این‌جا بودن برنامه‌ریزی داشته باشیم تا خستگی‌ها کلافه‌مان نکند. به‌نظرم بزرگ‌نمایی مشکلات دنیا فقط تحملش را سخت‌تر می‌کند. آدمی اگر بخواهد با دنیا کل‌کل کند کارش می‌کشد به فحش و بدوبی‌راه و آخرش هم مشکلات جدیدتری آوار می‌شوند روی سرش. دنیا کاری به میزان تحمل ما ندارد. برایش فرقی نمی‌کند سازه‌ی صبر ما بر روی چهل‌ستون استوار شده است یا چهار‌ستون. این ما هستیم که باید تعادل خویش را حفظ کنیم تا سازه فرو نریزد. من فکر می‌کنم نباید از دنیا توقع داشته باشیم که خسته‌کننده نباشد. از هر زاویه‌ای که بهش نگاه کنیم می‌فهمیم که به‌جای متوقع بودن از دنیا بهتر است از خودمان توقع داشته باشیم. دنیا مثل یک خانه‌ای می‌ماند که ما صاحبش هستیم اما در آن حبس شده‌ایم. آزادی در عین اسارت. بنابراین نه، باید خود را آزاد و یله و رها تصور کنیم و هر‌کاری دلمان خواست انجام دهیم و نه خود را اسیر و دربند مطلق دانسته و آزادی عمل را از خود بگیریم. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #دنیا https://eitaa.com/roznevesht

یک جایی در نهج‌البلاغه حضرت علی علیه‌السلام دنیا را چنین توصیف می‌کند: «وَلَهِيَ فِي عَيْنِي أَوْهَى وَأَوْهَنُ مِنْ عَفْصَة مَقِرَة» «اين دنيا در چشم من بى ارزش‌تر و خوارتر از شيره‌ی تلخ درخت بلوط است!» چقدر این تعبیر قشنگه! درخت بلوط انواعی دارد که یکی از آن‌ها، میوه‌ی تلخی دارد که به هیچ‌وجه از شدت تلخی نمی‌شود آن را نزدیک دهان بُرد. حضرت، باطنِ دنیا را و تلخی نهفته در آن را اینگونه تعبیر می‌کنند! 🖌 زهرا ابراهیمی #دنیا https://eitaa.com/roznevesht