#پاسخ_سوال_امروز آن چه از متن دین درباره ی اختیار و اراده ی آدمی به دست می آید این است که انسان بی شک در زندگی فردی واجتماعی خود اختیار دارد. بر این مبنا باید گفت: امام زمان(ع)امامی آوردنی است. از این رو تا زمانی که شرایط برای جنبش جهانی فراهم نشود، او هرگز ظهور نخواهد کرد. در این بین، ما مسلمانان مسئولیت آماده سازی جنبش مهدوی را داریم تا با کسب معرفت درباره ی امام و با آگاهی دهی به جامعه انسانی برای ایجاد بستر توحیدی اراده ی جمعی و فردی خود را به کار بگیریم. امام آوردنی است چراکه این بخش از مقدمات، بی شک در اختیار ما انسان ها نهاده شده است و بلکه از ما خواسته شده است در این راه گام برداریم و هرگز سستی و کاهلی از خود نشان ندهیم. اما این که به حکم ضرورت مسئله ی مهدویت در زندگی انسانی براساس حکمت الهی نهادینه شده و امری است که به طراح نظام هستی باز می گردد و اختیار انسانی در آن نقشی ندارد، امام آمدنی است؛ یعنی پس از آن که تمام اراده های انسانی دست به دست هم دادند و مردم از سر اضطرار و آمادگی، در جستجوی آن موعود برآمدند، آن گاه خدای متعال بر اساس حکمت و مصلحتی که همواره در کار نظام هستی و تدبیر الهی بوده است، اراده می فرماید و رخصت ظهور می دهد. البته شکی نیست که زمینه ی اذن ظهور از سوی خدای متعال، در اختیار انسانی است. ولی اصل اذن الهی از اختیار ادمی بیرون است و باید دعا و ندبه کرد تا خدای متعال امر به ظهور کند. براساس سنت قرآنی هرگاه اضطرار آدمی به غایت خود رسید، بدون تردید اجابت الهی به دنبال آن خواهد آمد. #آفتاب_مهر #یکصدو_ده_پرسش_و_پاسخ_مهدوی #جمعی_از_محققین_مرکز_تخصصی_مهدویت @Ahle_Behesht