برادر شهیدم علی به مرخصی آمده بود. چند روزی که گذشت دقت که کردم دیدم علی مثل دفعه های قبل حرفی از رفتن نمی نزد و گاهی دور از چشم همه می رفت توی یک اتاق و درب اتاق را می بست و طول می کشید تا بیرون بیاید. یک روز پشت سرش وارد اتاقی که رفته بود شدم با تعجب دیدم دارد پانسمان پایش را عوض می کند. گفتم: علی چی شده؟ چرا به ما چیزی نگفتی؟. علی که دید من متوجه مجروحیتش شدم؛ گفت: دوست ندارم مادر بفهمد و ناراحت بشود. شما هم مراقب باش حرفی نزنی. زخم پایش عمیق بود و درد هم داشت اما طوری رفتار می کرد که کسی متوجه مجروحیتش نشود. حتی   اگر وسیله ای سنگین بود جابجا می کرد و کمک می کرد. ترکش درست به قسمتی که جیب شلوارش بود خورده بود و از همان قسمت پایش مجروح شده بود. کانال حفظ آثار شهدای دستجرد https://eitaa.com/Yad_shohada1398