حکمت ۴۱ نهج البلاغه قَلْبُ الْأَحْمَقِ فِي فِيهِ، وَ لِسَانُ الْعَاقِلِ فِي قَلْبِهِ. 📘 ترجمه: قلب احمق در دهان او و زبان عاقل در قلب او قرار دارد. 🔹 توضیح و معنا: امام (ع) در این جمله کوتاه، تفاوتی بنیادین میان انسان عاقل و انسان نادان را بیان می‌فرماید: قلب احمق در دهان اوست: یعنی احمق هر چه در دل دارد، بی‌درنگ بر زبان می‌آورد. او نمی‌اندیشد که گفتارش چه پیامدی دارد، و زبانش بر او حاکم است، نه عقل و دلش. زبان عاقل در قلب اوست: یعنی انسان خردمند، زبانش تابع دل و اندیشه اوست. هر سخنی را نخست با عقل و قلب خود می‌سنجد، سپس اگر گفتنش را شایسته دید، بر زبان می‌آورد. 🪶 به تعبیر دیگر، نادان می‌گوید تا بیندیشد؛ ولی خردمند می‌اندیشد تا بگوید. #نهج_البلاغه_حکمت41 #نهج_البلاغه_محور_بندگی