حکمت ۷۲ نهج البلاغه وَ قَالَ (علیه السلام): الدَّهْرُ يُخْلِقُ الْأَبْدَانَ، وَ يُجَدِّدُ الْآمَالَ، وَ يُقَرِّبُ الْمَنِيَّةَ، وَ يُبَاعِدُ الْأُمْنِيَّةَ؛ مَنْ ظَفِرَ بِهِ نَصِبَ، وَ مَنْ فَاتَهُ تَعِبَ 🔻شرح کوتاه امام(ع) در این سخن، ماهیت دنیا و دلبستگی انسان به آن را ترسیم می‌کند: زمان بدن را می‌فرساید؛ یعنی گذر عمر جسم را ضعیف و ناتوان می‌کند. اما آرزوها را تازه می‌کند؛ خواسته‌های انسان پایان نمی‌یابد، مدام چیز تازه‌تری را طلب می‌کند. مرگ نزدیک است؛ انسان نمی‌فهمد چقدر به پایان عمر نزدیک می‌شود. ولی آرزوها دور؛ آرزوهای انسان معمولاً تا آخر عمر محقق‌نشده باقی می‌ماند. و در پایان، امام(ع) نتیجه می‌گیرد: آن‌که به دنیا برسد، خسته می‌شود؛ چون حفظ و اداره‌اش دشوار است. آن‌که نرسد، رنج می‌برد؛ چون حسرت و نیاز برایش باقی می‌ماند. به بیان دیگر، امام(ع) می‌خواهد بگوید: دنیا در اصل جای آسایش نیست؛ نه برای دارنده‌اش و نه برای محروم از آن. پس دل بستن به آن خردمندانه نیست. #نهج_البلاغه_حکمت72 #نهج_البلاغه_محور_بندگی