💠 وقتى كه انسان محدود به هفتاد هشتاد سال شد، ناچار جورى تربيت مى‏شود كه استعداد و سرمايه‏هايش در اين هفتاد سال كارگشا باشند و ناچار با قانون‏هايى زندگى مى‏كند كه در اين هفتاد سال تجربه شده‏اند و براى مسائلى مى‏كوشد كه در اين هفتاد سال آمد و شد دارند. 🌾 اما در آن‏جا كه ما هستى را با وسعتى شناختيم كه تا بى‏نهايت راه دارد...انسان به گونه‏اى تربيت مى‏شود كه با قانون‏هاى حاكم بر اين عوالم درگير نشود و به گونه‏اى تربيت مى‏شود كه استعداد و سرمايه‏هايش در تمام اين عوالم كارگشا باشند... انسانِ خانه را پدر مى‏تواند تربيت كند و انسانِ جامعه را استاد و انسانِ زمين را و اين دنيا را دانشمند. اما انسانِ تمام هستى و انسانِ رهرو تا آن سوى عوالم را چه كسى جز آفريدگار هستى و انسان؟ 💠 دانشمندان، انسان محدود به اين عالم را براى اين عالم مى‏توانند تربيت كنند، البته آن هم در صورتى كه با تمام قانون‏هاى اين عالم آشنا شده باشند و ديگر هيچ ابهامى در اين مرحله نداشته باشند. اما انسان عظيم را هنوز نشناخته‏اند و هستى وسيع را هنوز نفهميده‏اند كه بتوانند قانون‏ها و مسائلش را بشناسند و راه تربيت و شكل تربيتش را بشناسند. لذا تمام راه‏هاى تربيتى، مسأله‏اى را حل نكرده است كه خود باعث مسأله‏هاى بى‏شمار شده‏اند و منشأ بدبختى‏ها و بن‏بست‏ها و عصيان‏ها... 🌾 مربى انسان جز آفريدگار انسان نيست. ربّ اوست و مربى اوست. و ديگران بايد درس تربيت را از او بگيرند و راه تربيت را بياموزند. ✍ #استاد_صفایی_حائری | مسئولیت و سازندگی، صفحات ۵۰ تا ۵۲ ☀️ #تربیت_در_قرآن | جزء 2⃣1⃣ 🔰 باور؛ خانه کنشگرانِ تربیت اسلامی. 🆔 @Bavar_tarbiat