مشکل ما اینه که این روزا، بخاطر غلبۀ شیوۀ زندگی مادّی‌گرایِ غربی، حاشیه‌ها تو زندگیمون، متن و متن‌ها، حاشیه شده. چرا نمی‌خوایم این رو قبول کنیم؟ شمال رفتن، خوبه، جنوب رفتن هم خوبه؛ امّا اصل نیست. هدف آفرینش، تفریح نیست، بندگیه. تفریح رو هم باید برای افزایش توانایی و کمک به بندگی انجام داد. اگر کسی تو این دو روزۀ دنیا نتونست بره تفریح، ازش نمی‌پرسن: «چرا تفریح نرفتی؟»؛ امّا اگه بندگی‌ نکرد، مؤاخذه ش می‌کنن. ما دنیا رو جدّی گرفتیم؛ در حالی که خدا اون رو بازیچه می‌دونه. ما با آخرت و قیامت، تعارف کردیم؛ در حالی که خدا، اون رو جدّی گرفته. تفریح اصلی مؤمن، توی قیامته. البته بازم تأکید می‌کنیم که منظور ما از این حرفا، نفی کردن تفریح نیست. ما می‌خوایم بگیم اگه کسی به خاطر شرایط سخت زندگی نتونست تفریح کنه، بدبخت نیست. 📚کتاب ایران جوان بمان، ص ۱۱۲ کانال«دوتا کافی نیست» http://eitaa.com/joinchat/1096876035Ccaac6a6075