در دنیایی زندگی می‌کنیم که به اقرار بسیاری از متفکران، آدمی در دامان بحران‌ها و تنگناهای نفس‌گیر به سر می‌برد و بدون آن‌که خود متوجه آن باشد حیران و سرگردان در جست‌وجوی ماوایی است، تا کنار آن آرامش یابد و به دنبال راهی است تا از حیرانی و گم‌شدگی نجات یابد؛ برای رهایی از سرگردانی‌اش خود را مشغول راه‌های پیچ در پیچ و علوم مختلف کرده تا کامیاب شود و چه بسا که هر چه بیشتر پیش‌رفته، کمتر یافته‌است و آشفتگی‌اش فزون گشته است. شاید "مادر" و سخنِ او بتواند راهی به سوی نور و رهایی از ظلمتِ تنهایی و سرگردانی در این جهان باشد؛ مادر؛ که از اعماق وجود می‌گوید و با زبان مهر و محبت، به فزرندان خود راه را می‌نمایاند. حضرت زهرا (س) به مثابه مادرِ خلقت در جایی معنی می‌شوند، که با ایستادن در بزنگاه وجود، درون ما را به سخن می‌آورند و با زبان امی‌وار به راهی اشاره می‌کنند تا با پیمودنِ آن به سر منزل مقصود رهنمون شویم. @gharare_andishe