بازار آزادِ زورکی 🔸چند ماه پس از سفر میلتون فریدمن به چین، اعتراضات سخت‌تر و رادیکال‌تر شد. این اعتراضات تاریخی تقریبا همه جا در رسانه‌های غربی به عنوان برخوردی بین دانشجویان مدرن و آرمانگرا که خواستار آزادی‌های دموکراتیک به شیوه غربی بودند و خودکامگان محافظه‌کارِ خواستار حفظ حکومت کمونیستی تصویر می‌شد. 🔸اما حقیقت را سازمان‌دهندگان اعتراضات در کتب خود بیان کردند. از جمله کتاب نظم نوین چین بیان می‌کند که آنچه اعتراضات را برافروخت نارضایتی عمومی از تغییرات اقتصادی بود یعنی کاهش دستمزها، افزایش قیمت‌ها و ایجاد بحران اخراج کارگران و بیکاری. این تغییرات فی‌نفسه اعتراض علیه اصلاحات اقتصادی نبود، بلکه علیه ماهیت دقیقا فریدمنیِ اصلاحات یعنی سرعت اصلاحات، بی‌رحمی اصلاحات و روند شدیدا ضد‌دموکراتیکِ اصلاحات بود. درخواست برگزاری انتخابات و آزادی بیان از سوی معترضان دقیقا به همین اختلاف نظر اقتصادی مربوط می‌شد. 🔸روز سوم ژوئن ۱۹۸۹ تانک‌های ارتش به سوی معترضان هجوم آوردند و جمعیت را به رگبار بستند. سرکوب‌های مشابهی به طور همزمان در سراسر کشور صورت گرفت. بین دو تا هفت هزار نفر کشته شدند، سی‌هزار نفر مجروح شدند. مثل آمریکای لاتین، شدیدترین سرکوب‌ها متوجه کارگران کارخانه‌ها شد که بیشتر از هر قشر دیگری تهدیدی مستقیم علیه سرمایه‌داری بی‌قیدوشرط بودند. بیشتر بازداشت‌شدگان و اعدامی‌ها از کارگران بودند. پنج روز پس از آن سرکوب خونین، ژیائوپنگ، طی نطقی معترضان را تفاله‌های اجتماع خواند و تعهد حزب به شوک‌درمانی اقتصادی را مورد تاکید مجدد قرار داد و گفت: "هیچ اشکالی به اصول بنیادی سیاست درهای باز وارد نیست و اگر خطایی بوده به این بوده که این اصول به طور کامل اجرا نشده‌اند" در سه سال متعاقب حمام خونِ آن سال، دروازه‌های چین به روی سرمایه‌گذاری خارجی گشوده شد و سراسر کشور منطقه ویژه آزاد شد. این موج اصلاحات بود که برای تقریبا همه شرکت‌های چندملیتیِ روی کره زمین، چین را به بیگارخانه جهان برای کارخانه‌ها تبدیل کرد. هیچ کشوری سودآورتر از شرایط چین پیشنهاد نمی‌کرد: مالیات‌ها و تعرفه‌های سبک وارداتی، مسئولان فاسدِ رشوه‌گیر و نیروی کار ارزان و فراوان که به سبب هراس از سرکوب‌های خشن تا سال‌های سال، ریسک درخواستِ دستمزد مناسب با ایجاد حتی ابتدایی‌ترین ضوابط ایمنی در محل کار را نخواهد کرد. #دکترین_شوک ۷۴ @haad1442