نبی ما محمد گاه گاهی به اقلیم یمن بودش نگاهی نمی دانم‌ در آن صحرا چه دیدی کزو بوی خدا را می‌شنیدی به هر گلشن گلی روید خدایی در آن گل هست بوی آشنایی به هر رنگی گل توحید روید دهد بوی خدایی تا که بوید از آن امروز آن بو در یمن نیست که‌ آن چوپان عارف در قَرَن نیست ببو ای دل زمین کربلا را کز اینجا بشنوی بوی خدا را مگر ای کربلا خاک بهشتی که خاکی مشک بو عنبر سرشتی اگر خاکی ، به معجز کیمیایی بهشتی، کعبه‌ای، عرش خدایی اگر خاک تو را دستی ببیزد به جای خاک، اشک و خون بریزد اگر بستند بر اهل حرم آب تو را اشک یتیمان کرد سیراب نه از آب فرات است این غم تو که گرید آسمان زین ماتم تو تو را دیگر چه حاجت بر فرات است که پیش از اشک ما صد دجله، مات است چه زیور‌ها که زیب سینۀ توست چه گوهرها که در گنجینۀ توست تن پاکی که در خاکت نهان است عزیز آر ، کاو آرام جان است کتاب وحی شمع خانۀ او پیمبرها به جان پروانۀ او فلک صد ماه و خورشید ار برآرد چو تو منظومه ای شمسی ندارد بگو ای خاک با خورشید گردون میا از حجله‌گاه شرق بیرون که اینجا روی نی خواهد درخشید سری روشن تر از صد ماه و خورشید که یک نی آفتاب روز محشر بلند است از زمین الله‎‌اکبر #شعر_ریاضی_یزدی #خوانش #ساعد_باقری @golestanehekmat