عارف بودن به حق اهل بیت، مرتبه ای است که در احادیث و دیگر ادعیه نیز ذکر شده است. برای نمونه در حدیثی از وجود مبارک جواد الائمه علیه‌السلام دربارۀ زیارت پدر بزرگوارش، علی بن موسی الرضا علیه‌السلام آمده است:
«ضَمِنتُْ لمَِنْ زَارَ قَبرَْ أبَيِ بطُِوسَ عَارِفاً بحَِقِّهِ الجَْنَّةَ عَلَى الله»ِ.
کسی که قبر پدرم را در طوس زیارت کند در حالی که عارف به حق ایشان است بهشت را از طرف خداوند برایش ضمانت می کنم.
واژۀ «عِرْفَان » هم معنای علم نیست؛ بلکه آگاهی‌ای است که دو ویژگی دارد: اول، مسبوق به جهل است و لازمۀ رسیدن به آن، حرکت و پویایی و تلاش علمی است؛ دوم، با نهایت دقت و ظرافت و ژرف نگری به دست می‌آید. کسی که به چنین آگاهی و شناختی دست یابد، «عَارِف » نام می گیرد. مقصود از حقّ ائمۀ اطهار علیه‌السلام که در روایات آمده،شناخت جایگاه و موقعیت ائمه علیهم‌السلام در پیشگاه خداوند سبحان، در آفرینش الهی و نزد خلق است. هنگامی که انسان بنا بر ادله و براهین موجود جایگاه ائمۀ معصوم علیهم‌السلام را در آفرینش بشناسد و بفهمد ایشان حجت‌های بالغۀ الهی و اسماء اعظم الهی در خلقت اند: آنگاه خواهد فهمید که چرا خداوند متعال به پیامبر مکرم اسلام صلی‌الله‌علیه‌و‌آله فرموده است:
«لوَْلاَكَ لمََا خَلَقْتُ الأَفْلَاكَ»
اگر تو نبودی افلاک و مجموعۀ آفرینش را نمی‌آفریدم.
▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۶، صص ۲۸-۲۶.
#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۶
@Hedayatnoor