خداوند متعال، به صراحت دربارۀ احسان به همسایه به مسلمانان تذکر داده است. بر مبنای آیه ۳۱ سورۀ نساء، احسان به همسایه، هم‌ردیف و از لوازم توحید الهی و بندگی خداوندی و پرهیز از شرک‌ورزی است. در منابع روایی نیز بسیار به این مهم پرداخته‌اند.
از وجود مبارک امام صادق علیه‌السلام نقل شده است: نیکو همسایه داری کردن خانه ها را آبادان می‌کند و بر عمرها می‌افزاید. در حدیثی دیگر یکی از مؤلفه‌ها و نشانه‌های ایمان، حُسن هم‌جواری دانسته شده است:
«أَحْسِنْ مُجَاوَرَةَ مَنْ جَاوَرَكَ تَكُنْ مُؤْمِناً». بسیاری می‌پندارند، مقصود از نیکو همسایهداری، آزار نرساندن به همسایگان و خیررسانی به ایشان است؛ اما آنچه در روایات آمده، بسیار فراتر و گسترده‌تر از این مقدار است. در حدیثی، آزار نرساندن به همسایه، فقط نیمی از رعایت حق همسایه دانسته شده و نیم دیگرش تحمل آزار اوست:
«لَيْسَ حُسْنُ الْجِوَارِ كَفَّ الْأَذَى وَ لَكِنَّ حُسْنَ الْجِوَارِ صَبْرُكَ عَلَى الْأَذَى».
بر اساس این فرموده، انسان مسلمان موظف است بر مسائلی مثل رفت‌وآمد زیاد همسایه، مهمانی گرفتن آن‌ها و شلوغیِ حاصل از آن و حتی گذاشتن ماشین‌هایشان در برابر خانۀ او صبوری کند و صدایش را نامهربانانه بلند نکند. زیباست اگر مشکلات آن‌ها بسیار باشد، با گفت وگوی خیرخواهانه به آن‌ها بگوید که مراقبت بیشتری داشته باشند.
▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۶، صص ۳۲-۳۰.
#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۶
@Hedayatnoor