ناامیدی از برخی ساختارها و مکانیزم های غلط، خود یک مقدمه است برای اصلاح؛ برای شکل گیری یک طرح نو؛ برای طرح یک ایده نو! باید دید این ایده کدام است. ناامیدی حتماً تهدید است. امروز سیاست ها و ساختارهای رسمی چیز جز ناامیدی به جامعه تزریق نمی کنند. در عرصه عمومی هم حرکت دلگرم کننده ای وجود ندارد که بتوان به آن امید و دل بست. این ناامیدی بیش از آنکه برگرفته از روایت باشد، برگرفته از واقعیت است. اینکه برخی این را ناشی از رسانه و فضای مجازی می دانند شاید هنوز به عمق فاجعه پی نبردند. این ناامیدی حتماً برای آینده نظام سیاسی و جامعه و این کشور تهدید است. چاره کار چیست؟ امید یک آمپول نیست که بتوان آن را تزریق کرد. مقصود از اصطلاح تزریق امید، یعنی در عرصه میدان اقدامات و تغییر و تحولات و مجموعه تحرکاتی باید بوجود بیاید تا جامعه یا حداقل بخش هایی از جامعه امیدوار شده و خود پای کار آن حرکت بیایند. حرکت بدون مردم هم به جایی نمی رسد. اینکه برخی مدام می خواهند با شعارها و صرفاً وعده ها امید ایجاد کنند، این امکان پذیر نیست. باید حرکت عمومی ایجاد شود. نظیر نهضت امام عزیز در دهه 40 و 50 که برخی نخبگان دانشگاهی و حوزوی و اقشار مختلف اعم از بازاری و کارمند و کارگر و معلم و دانشجو و دانش آموز، پای کار آمدند. چون هدف مشخص بود. مسئولان و دلسوزان نظام اسلامی باید به ضرورت این حرکت پی ببرند. بدون ایجاد تغییر و اصلاحات درون نظام و بدون ایجاد حرکت عمومی در نهضت، امیدواری باز نمی گردد. همه موظفند برای تغییر و تحول و رفع بحران ها و مسائل اساسی کشور اقدام کنند. با این دست فرمان نمی شود به تغییر و تحول امید داشت. ✅ #داود_مدرسی_یان: http://eitaa.com/joinchat/3604742157Cf3fa1341d3