@rafiq_shahidam96 می دانستم هر وقت كاری بوی غيرخدابدهد، يا باعث مطرح شدنش شود ترك می كند. در مداحی عادات جالبی داشت. به بلندگو، اكو و ... مقيد نبود. بارها ميشد كه بدون بلندگو می خواند. در سينه زنی خيلی محكم سينه می زد می گفت: اهل بيت همه وجودشان را برای اسلام دادند. ما همين سينه زنی را بايد خوب انجام دهيم. در عروسی ها و در عزاها هر جا می ديد وظيفه اش خواندن است می خواند. اما اگر می فهميد به غير از او مداح ديگری هست، نمی خواند و بيشتر به دنبال استفاده بود. ابراهيم مصداق حديث نورانی امام رضا (علیه السلام) بود كه می فرمايد: " هر كس براي مصائب ما گريه كند و ديگران را بگرياند، هر چند يك نفر باشد اجر او با خدا خواهد بود. هر كه در مصيبت ما چشمانش اشك آلود شود و بگريد، خداوند او را با ما محشور خواهد كرد." در عزاداری ها حال خوشی داشت. خيلی ها با وجود ابراهيم و عزاداری او شور و حال خاصی پيدا می كردند. ابراهيم هر جايی که بــود آنجا را كربلا می کرد! گريه ها و ناله های ابراهيم شــور عجيبی ايجاد می کرد. نمونه آن در اربعين سال 1361 در هيئت عاشقان حسين (علیه السلام) بود. بچه هاي هيئتی هرگز آن روز را فراموش نمیكنند. ابراهيم ذكر حضرت زينب(سلام الله علیها) را می گفت. او شور عجيبی به مجلس داده بود. بعد هم از حال رفت و غش كرد! آن روز حالتی در بچه ها پيدا شد كه ديگر نديديم. مطمئن هستم به خاطر سوز درونی و نفس گرم ابراهيم، مجلس اينگونه متحول شده بود. ابراهيم در مورد مداحــي حرفهای جالبی می زد. می گفــت: مداح بايد آبروی اهل بيت را درخواندنش حفظ كند، هر حرفی نزند. اگر در مجلسی شرايط مهيا نبود روضه نخواند و... ابراهيم هيچوقت خودش را مداح حساب نمی كرد. ولی هر جا كه می خواند شور و حال عجيبی را ايجاد ميكرد. . کتاب سلام بر ابراهیم ؛ جلد اول ، ص ۱۵۹ @rafiq_shahidam96🌷 (س) (ع) https://www.instagram.com/p/CQbudYqByHw/?utm_medium=share_sheet