مردان همسایه اعضای شورای فرماندهی تیپ بودند با همسرانشان رفت و آمد داشتیم همدیگر را میفهمیدیم اما سفره دلمان را پیش هم وا نمیکردیم،گاهی از زبان شوهرانشان از مدیریت و اخلاق حسین تعریف میکردند. تعدادی از آنها قرار بود همان سال عازم حج شوند. پس از چند ماه حسین از جبهه جزیره مجنون آمد وگفت قسمت نیست چشم من به گنبد خضرای پیامبر، منور بشه باید بمونم اما سهم من محفوظه و قراره یه نفر جای من بره.» و طاق ابروهایش را بالا انداخت و بدون کلام به من اشاره کرد، یعنی که شما. ذوق زده شدم «آخه بدون تو...؟!» «من با توام شک نکن! اگه خواستی یادم بیفتی فقط چشماتو ببند و باز کن کنارت هستم.» کمتر از ده روز تا زمان پرواز باقیمانده بود نه لوازم احرام داشتم و نه گذرنامه حسین از آن کارها که دوست نداشت کرد, چاره ای نداشت اگر به آقامحسن - فرمانده کل سپاه نمی گفت ظرف دو سه روز گذرنامه ام صادر نمی شد. نیاز به باز و بسته کردن چشمها نبود. زیر برق آفتاب مسجد الحرام حين طواف کنار مزارهای بینشان بقیع و در جوار حرم رسول خدا همه جا، حسین را کنارم میدیدم. حتی وهب و مهدی را فراموش کرده بودم. او فرسنگها آن طرف تر انصار الحسین را برای عملیات عاشورا در جبهه میمک آماده میکرد و این را حاج حسن یوسفی از دوستان او که همسفر حج ما بود، گفت. به نیت حسین محرم شدم و اعمال را برای او انجام دادم شب به خوابم آمد و با چشمهای گریان و با التماس گفت: «پروانه پشت دیوار بقیع از خدا بخواه مرگ من رو شهادت تو راه خودش رقم بزنه تو اوج گمنامی مثل مادر شهدا فاطمه زهرا (س)؟!» برای سلامتی و توفیق بیشترش دعا کردم. وقتی برگشتم با یک پیکان قدیمی به فرودگاه مهرآباد آمده بود. از راه گردنه آوج آمدیم و سر ظهر نهار کنار یک غذاخوری تو راهی لب یک حوض روی نیمکت نشستیم و کباب برگخوردیم. پرسیدم از بچه ها چه خبر؟!»گفت: یک عملیات ناموفق توی میمک داشتیم، خیلی بمباران میشدیم بچه ها رو از منطقه به عقب آوردیم.» خندیدم، بعد اخم کردم: «وهب و مهدی رو میگم، فرمانده!» حسین لب گزید و سر جنباند: «از منطقه که اومدم وهب پیش مامانم بود و مهدی پیش خواهرت افسانه خانم مامانمیگفت چند روز از رفتنت گذشته بود که وهب چند تا کله معلق زد و رفت زیر رخت خواب و بنا کرد گریه کردن خانم ها برات آش پشت پا پخته بودن. وهب با یک لنگه دمپایی دنبالشان کرد و با گریه گفته بود وقتی که مامانم نیست شما اینجا چکار میکنید مهدی طفلی آرام بود. وقتی آمدم بردمشان پارک اما باز وهب بی تابی کرد تا اینکه مادرم او را با کاروان پیرزنها بردشیراز حالا برگشته و مثل بقیه منتظر حاج خانمه.» به سرکوچه رسیدیم. بوی اسپند می آمد. جلوی پایم قربانی کشتند و با سلام و صلوات وارد خانه ای شدم که بیشتر از یک ماه ازش دور بودم. ⬅️ ادامه دارد.... 🔻#اینجا_خیمه_گاه_شهداست... 👇 🌷〰〰〰🇮🇷〰〰🌷 @shahidanemasjedehazratezeynab 🌷〰〰🇮🇷〰〰〰🌷