‌ اون آخرا خیلی متحول شده بود، خاطرم هست که معمولا بَر و بچه ها همدیگه رو تو مسجد می دیدند. اگه می خواستیم به یکی سر بزنیم ، بعد از ساعت کاری می رفتیم، دم خونه شون و یه صحبتی می کردیم. یک شب با یکی از رفقا رفتیم دم خونه آقا سعید ؛ همون مجتمع صابرین. خب ما با همون دیدگاه قبلی رفتیم پیش سعید ولی او اصلا یه جور دیگه بود و سعیدِ همیشگی نبود ، طوری که جفت مون هم تعجب کردیم. بعید می دانم شما سعید را سر افکنده دیده باشید. خب قدش بلند بود و وقتی مقابلش می نشستی ، باید صورتش را می دیدی. ولی آن شب سعید یه جوری بود که ما فقط فرق سرش را می دیدیم. باور می کنید این حرف را؟! یعنی این قدر سرش پایین بود که ما بالای سرش را می دیدیم ، نه چندان حرف می زد و نه چشم تو چشم می شد. ما اصلا موندیم این چه حالتیه؟! انتظار داشتیم سعید بیشتر ما رو تحویل بگیره، بیشتر بمونیم و حرف بزنیم، دو تا خاطره از تفحص شهدا تعریف کنه. ولی او انگار پیشاپیش رفته بود و با ما نبود ، یه جور دیگه ای بود. ما اومدیم بیرون و متعجب بودیم که چرا سعید اینطور شده است؟! این آخرین دیدار ما با او بود . دیگه ندیدمش تا اینکه آقای دارابی زنگ زد خونه مون و گفت سعید شهید شده. راوی : آقای محمود #برزه #خاطرات_سعید   _________ ✍ کانال شلمچه کجا بودی ؟ (خاطرات شهید سعید شاهدی سهی) @shalamchekojaboodi