احمد چلداوی| ۱۲۱ مهندس خالدی را زدند تا وقتی که خودشان خجالت کشیدند! بعد از رحلت امام (ره) و عزاداریها به ملحق ب تبعید شدیم. یک روز در ملحق ب علی ثنوان (بهش می گفتیم ابلیس) که نمی‌دانم از کجا پیدایش شده بود به جان مهندس خالدی افتاد. این پیرمرد را با تنبیهات نظامی مثل کلاغ رو و سینه خیز شکنجه کرد. مهندس هم مردانه تا آخر تنبیهات را انجام داد تا آن که بعثی ها از شکنجه ایشان خجالت کشیدند و دست از سرش برداشتند. البته که در جبهه های ما اکثراً جوان ترها هستند! ما در ملحق بحالت تنبیه و تبعید بودیم و بصورت عادی تحت فشار بودیم اگر یک کلمه خلاف عقاید آنها می زدیم پدرمان را در می آوردند ولی گاهی می شد چه در اردوگاه چه در ملحق یا جاهای دیگر که یک حرف حقی از دهان یکی از ما بیرون می آمد و اتفاقی هم نمی افتاد ولی قبل از گفتنش ما که نمی دانستیم چه بر سر ما در خواهد آمد گفتنش واقعا خیلی جرات و جسارت می خواست. یک بار نیز یکی از عراقی ها که به «مفتش عقاید » معروف بود می‌خواست سر به سر آقای مهندس خالدی بگذارد به او گفت توی جبهه‌های شما همگی بچه هستند! البته ملتش عقاید چون می خواست سر بحث را باز کند بنوعی مستقیم یا غیر مستقیم امان هم می داد گروه به امان دادنشان اطمینان زیادی نبود و لذا چون محیط تا حد ی دوستانه بود مهندس خالدی هم جوابش را داد و در جوابش گفت: البته که توی جبهه های ما اکثراً جوان ترها هستند! جبهه های ما جای لذت بردن جوان ترهاست مثل یه جایی برای پیک نیک اما توی جبهه‌های شما همگی پیر پاتال هستند! با این جواب مهندس آن بعثی حسابی کنف شد. کلاس های درس مهندس خالدی مرحوم خالدی چند کلاس درس را هم در ملحق اداره می‌کرد، از جمله بعد از اصرار زیاد قبول کرد که برای من و یکی از رفقای مشهدی‌ام، یک سوره را به دلخواه خودمان تفسیر بگوید. ما هم سوره الرحمن را انتخاب کردیم. ایشان طی چندین روز با رعایت ملاحظات امنیتی تفسیر سوره الرحمن را ارائه فرمودند که خیلی جالب بود. مهندس خالدی همچنین گروهی را مأمور احصاء آیات آفاقی قرآن، که در مورد نشانه‌های خداوند است نمود. این برنامه با یک جلد قرآن که باید نوبتی بین بچه ها می چرخید کار بسیار مشکلی بود اما تا مدتها بچه ها را سرگرم کرده بود. حاج آقا باطنی بعضی مسایل پیچیده ریاضی را با روش سنتی حل می کرد! همچنین با اصرار فراوان و توسل به حضرت امام جعفر صادق علیه السلام توانستیم حاج آقا باطنی را راضی به ارائه کلاس درس اخلاق کنیم که انصافاً بسیار پربار و بابرکت بود. حاج آقای باطنی هم از من خواستند که به ایشان ریاضی درس بدهم که آنهم یکی دو جلسه بیشتر نشد. من حین درس متوجه شدم ایشان با همان روش‌های سنتی، برخی مسائل پیچیده ریاضی را حل می‌کنند که برایم خیلی جالب بود. کم کم اوضاع در ملحق "ب" عادی می‌شد همه ۷۲ نفرمان را در آسایشگاه ۳ جا دادند و بدین ترتیب فعالیت‌های ما هم بیشتر شد. انتقال به اردوگاه ۱۸ ( بعقوبه ) یک روز معمول پاییزی یعنی پانزدهم مهرماه سال شصت و هشت، ناگهان جمع ۷۲ نفری ما را به خط کردند و به محوطه آوردند. مدتی که گذشت چند دستگاه اتوبوس آمدند و ما را سوار کردند. بیشتر از صد نفری را هم از بین بچه های اردوگاه انتخاب کرده بودند. اتوبوس‌ها راه افتادند و از اردوگاه بیرون آمدند. اولین باری بود که با چشمان باز سوار اتوبوس می‌شدیم و می‌توانستیم بیرون را نگاه کنیم. نگهبانهای داخل اتوبوس هم بدرفتاری خاصی با ما نمی کردند. از صحبت هایشان معلوم شد که دارند ما را به اردوگاه ۱۸ در شهر بعقوبه عراق (شهر پرتقال) می‌برند. ظاهر قضیه این بود که بعثی ها به خاطر تعداد زیاد اسرای اردوگاه ۱۱، تصمیم می گیرند که تعدادی از بچه ها را به اردوگاه ۱۸ منتقل کنند. فرمانده اردوگاه ۱۱ هم همه مخالفین را جمع می‌کند تا به قول خودش از شرشان خلاص شود. حكماً چیزی هم از خلاف کاریهای ما به فرمانده اردوگاه ۱۸ نگفته بود تا او با انتقال این همه اسیر به اصطلاح سیاسی به اردوگاهش مخالفت نکند. زیارت امامان از راه دور ▪️ توی مسیر از کنار شهر سامرا گذشتیم و برای اولین بار حرم مطهر حضرت امام هادی و امام حسن عسکری علیهم السلام را از دور دیدیم و از همان راه دور ایشان را زیارت کردیم. بعد از چند ساعتی به شهر بعقوبه در نزدیکی مرزهای شرقی عراق با ایران رسیدیم. آزاده تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #احمد_چلداوی #خاطرات_آزادگان #ازادگان #رحلت_امام