این حدیث از نظر سند و نقل در کتب پیروان مکتب خلفا و جماعت و در کتب شیعه، تواتر اجمالی دارد. تواتر یعنی آن قدر به طُرق و روایات گوناگون نقل شده که احتمال کذب و دروغ بودن آن داده نمی¬شود و معمولا روایاتی که تواتر داشته باشند فی الجمله مورد قبول است و اگر احادیث به حد تواتر نرسند، باید راویان حدیث مورد وثوق بوده باشند و وثاقت روات به وسیله ی قواعد علم رجال ثابت شود؛ پس در آن هنگام ملاک صحیح بودن حدیث و اعتبارش، وثاقت روات است.
برگرفته از کتاب منتشر نشده ی «#امامت_امامیه»
تالیف: سیمحمد خردمند
https://t.me/S_M_Kheradmand
#امامت_امامیه
#پاسخ_به_سوالات_و_شبهات_در_موضوع_امامت
• سوال دوم پیرامون ایه ی تبلیغ:
• اگر این آیه مرتبط با بحث ولایت امیرالمؤمنین علی علیه السلام است، چرا روایاتی در این جهت، در کتب اصلی پیروان مکتب خلفا نقل نشده است؟
• پاسخ سوال دوم:
• احادیث کتب صحاح با هم متفاوت است؛ در برخی روایات و احادیثی است که در دیگری نیست. حتی بر آن ها مستدرک هم نوشته شده است؛ مثل «المُسْتَدرَک علی الصَحیحَین» حاکم نیشابوری. آیا همه ی روایات صحیح در صحاح سته در موضوع خودشان کامل نیستند که مستدرک نوشته شده است؟ روشن است که نقص دارند. به عنوان مثال حدیث «عَشَره ی مُبشِّره» که بسیار میان پیروان مکتب خلفا مشهور است و ما به شدّت و با دلائل عقلی و نقلی محکم با آن مخالفیم در صحیحین نیامده است! پس می توان گفت که هر چه مورد پذیرش پیروان سقیفه است در کتب اصلی آن ها نیامده است.
• حدیث عَشره ی مُبشّره، مثل حدیث ثقلین بین پیروان مکتب خلفا مشهور است. حدیثی است که قاطبه ی پیروان سقیفه دارند با این حدیث به جهنم می روند!
• در مسند احمد حنبل که مقدّم بر صحاح ستّه است، و بخاری - از بزرگان مکتب خلفا - شاگرد احمد حنبل است، روایات زیادی در فضیلت اهل بیت علیهم السلام نقل شده که اگر این نبود کتاب او را هم جزو صحاح خود می کردند.
• حدیث «طلب العلم فریضه» هم در صحاح سته نیامده، در عین حال در چند کتاب از کتب پیروان سقیفه آمده که از نظر خود آن ها معتبر هم هست؛ خلاصه این روشن است که هر چه نزد خود آن ها مورد اعتبار است و مقبول، لزوماً در کتب اصلی شان نیست.
• سوال سوم پیرامون آیه ی تبلیغ:
• چرا خود امیرالمؤمنین علیه السلام به این آیه استدلال نکرده اند؟
• پاسخ سوال سوم:
• کجا استناد نکرده اند؟! مرحوم علامه ی امینی به این موارد از منابع پیروان مکتب خلفا اشاره می کنند. در باب مناشدات حضرت، در جلد یک عربی از صفحه 195 و در فارسی جلد دو، از صفحه 58 امیرالمؤمنین علیه السلام و دیگر ائمه علیهم السلام به این آیه استناد کرده اند، و این که حضرت به آن استناد می کنند نشان می دهد که مطلب در فرهنگ مردم آن زمان امری شناخته شده بوده است.
بر گرفته از کتاب منتشر نشده ی «امامتِ امامیه» - به اهتمام سیدمحمد خردمند
https://eitaa.com/s_m_kheradmand