#مزاح_شاعرانه #تبری شاعر اگر داشت به کف شعرِ تر بهره بَرد خلق از آن باهنر تازه شود جان و دل هر بشر فیض برد هر که، به جز کور و کر یاد کن از شاعر خوب دگر (ما ز محبان علی و عمر هیچ نگوییم ز خیر و ز شر حشر محبان علی با علی حشر محبان عمر با عمر) وای اگر قافیه درگیر شد دیگ مسی همدم کف گیر شد عمه زمین خورد و زمین گیر شد قسمت او ناله ی شب گیر شد گرگ اجل آمد و پا گیر شد تا چه خبر آورد آن خوش خبر (ما ز محبان علی و عمر هیچ نگوییم ز خیر و ز شر حشر محبان علی با علی حشر محبان عمر با عمر) صبح سحر صوت خروس است و بس شام ظفر دست عروس است و بس مسمتع میکده لوس است و بس جایزه ما دو سه بوس است و بس هر که به دنبال دروس است و بس همره من باز بخواند ز بر (ما ز محبان علی و عمر هیچ نگوییم ز خیر و ز شر حشر محبان علی با علی حشر محبان عمر با عمر) حالت خر را به تماشا بشین روی زمین نه برو بالا بشین گر که نشد راسته، دولا بشین روی خر مشتی و ملا بشین زمزمه کن این سخن از روی خر (ما ز محبان علی و عمر هیچ نگوییم ز خیر و ز شر حشر محبان علی با علی حشر محبان عمر با عمر) هر که سر مدرس استاد خفت بایدش اینگونه نصیحت بگفت گر نرود در سر تو حرف مفت هست سزاوار تو چوب کلفت تا نزدم چوب بگو ای پسر (ما ز محبان علی و عمر هیچ نگوییم ز خیر و ز شر حشر محبان علی با علی حشر محبان عمر با عمر) #سید_روح_الله_موید @s_r_moayed

#تبری هدیه به روح استاد فردوسی بر وزن شاهنامه: به نام خداوند شیر و پلنگ خداوند میگو و مار و نهنگ سخن آورم یاد شاه سخن که روشن شود دیده ی انجمن سخن مثل فردوسی پاک زاد به وزن و قوافی و فعل و نهاد اگر چه چنان او سخن بافتن در این خاک نتوان کسی یافتن... ... نوشتند روزی اسیری عجم گذر کرد از پیش شاه ستم به او گفت ای خواجه ی خوش گشاد مرا عفو فرما ز پولِ زیاد چنین گفت خواجه: که کار تو چیست؟ به نزد بزرگان عیار تو چیست؟ به گفتا نباشد چو من هیچ کس (هنر نزد ایرانیان است و بس) که نقاش و آهنگری ماهرم به پیش جناب شما چاکرم بگفتا خلیفه که ای خوش هنر بساز آسیابی و مالی ببر هنرمند ما گفت عالیجناب بسازم برایت چنان آسیاب ... که مشهور گردد به غرب و به شرق بچرخد به بادی چنان رعد و برق دو سه روز رد شد بر آن شیرْ مرد که هر روز شد بیشتر آه و درد به صبحی که برخواست بهر نماز چنین گفت با حق که ای چاره ساز مرا قوّتی ده که طغیان کنم هر آنچه پسندی به من، آن کنم دو دم خنجری ساخت آن خوش هنر که سازد هنرمند را معتبر به مسجد روان شد برای جدال که تیغ است هر جا نشد اعتدال قدم می زند مثل شیری ستبر چنان یک مسلمان به پیکار گبر به هر گام دست خدا پشت او گره وا کند نازِ انگشت او به مسجد رسید و به صف جا گرفت چو لؤلؤ میان صدف جا گرفت در اندیشه ی ظلمِ آن خواجه بود به او روی کرد و چنینش سرود: (میآزار موری که دانش کِش است) (که جان دارد و جان شیرین خوش است) دو دم تیغ را برکشید از میان رها کرد با بغض، بر کتف آن رسید و کشید و برید و درید به ناگه خلیفه به دوزخ خزید به کتف و به تحت و به پا و به بَر چنان زد که افتاد ظالم دَمَر به خونْ ماند چون کودکی در رحِم بر او گفت این پند و حرف مهم (مزن بر سر ناتوان دست زور) (که روزی به پایش در اُفتی چو مور) غلامان خواجه بر او تاختند سپر پیش آن مرد انداختند به تاریخ بنویس با هر قلم که این است جبران ظلم و ستم چه کرده است آن لؤلؤ تاج دار که رحمت بر آن همت و پشتکار به خدمت بگیرد هنر را به رزم که باشد هنرمند، آقای بزم (توانا بُوَد هر که دانا بُوَد) (ز دانش دل پیر بُرنا بُوَد) بکوش ای دل خسته آزاد باش به هر جا چنان سرو، آباد باش (اگر مایه ی زندگی بندگی است) (دو صد بار مردن به از زندگی است) #سید_روح_الله_موید @s_r_moayed