داشتیم حرف می‌زدیم که‌ خودش را این‌طور معرفی کرد: من یک «آتئیست تمام وقت هستم»، گفت: «من همه بیست و چهار ساعت روزم‌ را گذاشته‌ام‌ برای ترویج خداناباوری». بعدش حرف‌های زیادی زده شد. هم‌خودش چیزهایی گفت،‌ هم دیگران حرف‌هایی زدند. هیچ کدام از حرف‌ها به قدر این دو سه جمله اما مهم‌ نبود. در جمع ما یک نفر بود که برای ترویج عقیده ضد خدایش، همه زندگی‌اش را گذاشته بود. از آن گفت‌وگو تا همین حالا، من هی خودم را عیارکشی می‌کنم، من برای کدام عقیده در زندگی این‌طور تمام قد ایستاده‌ام.‌ راستش را بخواهید فارغ از همه ژست‌های مجازی و حقیقی، من در بهترین حالت یک مسلمان پاره وقت هستم! منِ مسلمانِ پاره وقت مثل یک کارمند با قرار داد پروژه‌ای می‌مانم که گاهی هست و گاهی نیست. مثل یک کارگر ساختمانی سر میدان‌نشین می‌مانم که خیلی وقت‌ها جیبش از دست‌مزد خالی است. مثل یک استاد دانشگاه‌ام که یک روز سر کلاسش می‌رود، یک روز با ماشینش در تعمیرگاه می‌ماند، یک روز به خاطر مهمانی طولانی شب گذشته‌اش خواب می‌ماند، یک‌ روز کلاس را یادش می‌رود و غیبت می‌کند. مثل مغازه‌داری در بازار که کرکره مغازه‌اش گاهی از هفت صبح بالاست، گاهی هم ظهر کلید می‌اندازد و یک وقت‌هایی هم تلفنش را خاموش می‌کند و ماشین روشن می‌کند و می‌رود سفر. منِ مسلمانِ پاره وقت، بعید است مسلمانی‌ام حتی به درد خودم بخورد، چه رسد به درد دیگران. #محمدرضا_جوان_اراسته