💚🍃💚🍃💚🍃💚🍃 🍃💚🍃💚🍃💚 💚🍃💚🍃 🍃💚 📗رمــان #فالی_در_آغوش_فرشته 🖍به قلم•°: آیناز غفاری نژاد 🔗 #قسمت_هشتاد_و_هشتم اما هر کاری کردم نتونستم از فکرش در بیام. همش صدای گریه کردنش توی گوشم بود... و چشمای اشکیش برام تداعی میشدن . چندین بار سوره حمد رو خوندم ولی هیچی متوجه نشدم. بالاخره نماز صبح رو بعد از ۲۰ دقیقه تموم کردم. کلافه بودم. از کی ؟ از چی ؟ از کجا ؟ نمیدونم. اینجوری نمیشه آراد. تو حق نداری به یه دختر نامحرم فکر کنی... اسم خودت رو گذاشتی مسلمون در حالی که نمیتونی نَفست رو کنترل کنی؟! همونجا با خودم عهد بستم که جز در مواقع اضطراری، طرفش نرم. به عنوان تنبیه، برنامه اینستاگرامم که حدود سه هزارتا دنبال کننده رو داشتم پاک کردم و دوباره شروع کردم به نماز خوندن... × ‌قبول باشه . به سمت صدا برگشتم ، لبخندی زدم. + قبول حق . بنیامین جان هرچه زودتر باید حرکت کنیما. ساعت چنده ؟ × آره ، تا به ظهر نخوردیم باید راه بیوفتیم. ساعت ۵ صبحه... + خیلی خب . با آیه تماس میگیرم میگم وسایل هاشون رو جمع کنن. توهم ماشین رو آماده کن تا حرکت کنیم. × چشم ، فعلا. تسبیحات اربعه رو گفتم و پس از خوندن دعای عهد از نمازخونه خارج شدم. به سمت ماشین حرکت کردم که دیدم مروا و آیه صندلی عقب نشستند. مروا سرشو به شیشه تکیه داده بود و به بیرون خیره شده بود. تا چشمش به من افتاد، بهم خیره شد. یه دو دلی و شک خاصی توی چشم هاش موج میزد که منو می ترسوند... افکارم رو پس زدم . اخمی روی پیشونیم نقش بست. سرعتم رو سریع تر کردم و به ماشین رسیدم. سوار ماشین شدم و با بسم اللهی حرکت کردیم. &ادامـــه دارد ...... ~ •°🍃🍃✨💚✨💚✨💚✨🍃🍃°•~ #رفیق‌شهیدم‌ابراهیم‌هادی http://eitaa.com/joinchat/1545666588C617dd02c1c

زندگی نامه شهید عبدالحسین برونسی #قسمت_هشتاد_و_هشتم اید مرخصی، اورکت نو را از تو ساکش در آورد و پوشید که سر و وضعش به اصطلاح «نونوار» شود. به اش گفتم: «بابا، کجا ان شاءاالله؟» گفت: «می رم روستا دیگه، مرخصی دادن.» گفتم: «خوب اگه می خواین برین روستا، چرا همون اورکت کهنه رو نپوشیدین؟» منظورم را نگرفت. خیره ام شده بود و لام تا کام حرف نمی زد. من هم رك و راست گفتم: «این اورکت نو رو در بیارین و همون قبلی رو بپوشیناولش اعتراض کرد که: «مگه مال خودم نیست؟» گفتم: «اگه مال خودتون هست، باید از روز اول می پوشیدین.»... بالاخره هم راضی اش کردم که هواي بیت المال را داشته باشد و اجر خودش را ضایع نکند. عبدالحسین آخر حرفش، با خنده گفت: «خودم هم کمکش کردم تا اورکت را در بیاورد.» بعد از عملیات همسر شهید پدرش سکته کرده بود. رفتیم روستا و آوردیمش مشهد. پیش چند تا دکتر بردیم. حرف همه شان یکی بود. بعد از معاینه می گفتند: «این دیگه خوب شدنی نیست.» غیر مستقیم هم اشاره می کردند که روزهاي آخر زندگی اش است. همان وقتها، یک روز عبدالحسین از جبهه زنگ زد. جریان مریضی پدرش را به اش گفتم. گفت: «براش دعا می کنم.» به اعتراض گفتم: «یعنی چی؟ شما باید بیاین مشهد.» گفت: «من براي چی بیام؟ شماها خودتون ببریدش دکتر.» «یعنی می شه که ما تا حالا دکتر نبردهباشیمش؟!»چیزي نگفت. انگار حدس زد باید خبرهایی باشد. به ناراحتی ادامه دادم: «دکترها گفتن خوب نمی شه، الانم حالش خیلی خرابه، تا حتی...» می خواستم بگویم امکان مردنش هست، صدام لرزید و نتوانستم. چند لحظه اي ساکت ماند. بعدش غمگین و گرفته گفت: «این جا شرایط طوري هست که نمی تونم بیام عقب، حتماً باید بمونم، حتی اگر بابا فوت کنه!» با پرخاش گفتم: «این چه حرفیه شما می زنی؟» «ملاحظه ي جبهه و جنگ از هر چیز دیگه اي واجبتره.» «پس اگه خداي نکرده بابات طوري شد، چکار کنیم؟!» آهسته و به اندازه گفت: «ببرین دفنش کنید.»... چند روز بعد همین طور شد، پدرش مرحوم شد، ولی ما جنازه را دفن نکردیم. برادرها و خواهرها، و تمام قوم و خویشش منتظر ماندند تا او بیاید. عملیات میمک تازه شروع شده بود. به هر زحمتی که بود، با چند تا واسطه پیدایش کردم و بالاخره تلفنی باهاش حرف زدم. گفتم: «بابات به رحمت خدا رفت.» آهسته از پشت تلفن گفت: «اناالله و اناالیه راجعون.» گفتم: «ما هنوز جنازه رو دفن نکردیم.» «براي چی؟» «این جا همه منتظرن شما بیاین، بعد دفنش کنن.» گفت: «اون دفعه که زنگ زدي، هنوز عملیات شروع نشده بود، حالا که شروع شده، دیگه اصلاً نمی تونم بیام.» «مگه می شه؟! بیست و چهار ساعت بیا و زود هم برگرد.»گفت: «الان تو جبهه بیشتر به من احتیاج هست تا اون جا، خودتون ببرین جنازه رو دفن کنید.» " چهلم خدا بیامرز پدرش، آمد. هم تو مشهد تعزیه گرفتیم، هم روستا. تو مسجد روستا، خودش رفت پاي منبر و گفت: «الان اهل آبادي همه شون این جا جمع شدن.» بعضی ها هم که صحبت می کردند ساکت شدند.پیش خودم گفتم:«چی می خواد بگه؟» صدایی صاف کرد وبلند گفت: «هر کی از باباي خدا بیامرز من، هر ناراحتی که داره، یا قرض و طلبی داره، همین جا بیاد به خودم بگه تا مسأله رو حل کنیم.»... 1 -بعد از شهادتش، آقاي مجید اخوان می گفتند: همان جا که شما تلفنی صحبت می کردید، ما کنار حاج آقا بودیم و از دستش خیلی هم ناراحت شدیم. وقتی فهمیدیم تصمیمش براي نیامدن به مشهد قطعی شده، یکی از بچه ها گفت: حاج آقا مگر می شود که شما تو تشییع جنازه نباشی؟!خدا رحمتش کند، در جواب: گفت: حضور من آلان این جا لازم است، من هم پدر این بسیجی ها هستم، چه فرقی می کند تا آخر عملیات هم ماند. تمام اهداف را که گرفتیم و تمام مواضع که تثبیت شد، آمد مرخصی #قسمت_هشتاد_و_نهم گلایه همسر شهید تو خانه که بود، اصلاً و ابداً نمی شد مثلاً بگوییم: امروز این همسایه رفت خانه ي آن همسایه. تا می خواستیم حرف کسی را بزنیم، زود می گفت: «به ما مربوط نیست، ما براي خودمون کار و زندگی داریم، چکار داریم به این حرفها؟» خودش حتی از حرفهاي بیهوده عجیب پرهیزداشت، تا چه برسد به غیبت و دروغ و این طور گناهان. یک بار با هم رفته بودیم روستا. چند وقت پیش ظاهراً به مادرش آب و ملکی رسیده بود. آمد کنار عبدالحسین نشست. با لحن شکایت آمیزي گفت: «نمی دونم تو دیگه چطور پسري هستی مادر جان!» عبدالحسین لبخندي زد و پرسید: «براي چی؟» گفت: «هی می آي روستا خبر می گیري و می ري، ولی یکدفعه نشد که به من بگی: «ننه این آب و ملک تو کجاست؟» تا این را گفت: عبدالحسین اخمهاش را کشید به هم. ناراحت جواب داد: «منو با ملک و املاك شما کاري نیست!» مادرش جا خورد، درست مثل من. ادامه داد: «فکر کردم کنار من نشستی که بگی: چقدر نمازقضا خوندم، یا چقدر نماز شب خوندم؛ حرف ملک و املاك چیه که شما می زنی؟» انتظار این طور برخوردها را همیشه از او داشتم، ولی نه دیگر با مادرش. معترض گفتم: