☑️رمان امنیتی #برای_آزادی_دو ☑️ 🔻قسمت سی و نهم🔻 از روی صندلی‌ام بلند می‌شوم و کنار تخته‌ای که در اتاق جلسات قرار گرفته شده می‌روم. سپس با اشاره به کلمه‌ی لیدر آن را بزرگ در وسط تخته نوشته‌ام، می‌گویم: -دستیگری هر کدوم از سوژه‌هایی توی این پرونده داریم برای ما بسیار مهم و حیاتیه؛ اما خواست دکتر این بوده که تیم واکنش سریع اداره فقط دنبال دستگیری و بازجویی از یکیشون باشه. اونم یه خانم هست به اسم شیوا گرامی... یونس ابروهایش را بهم نزدیک می‌کند و متعجب نگاهم می‌کند. بلافاصله به چشم‌هایش خیره می‌شوم و می‌گویم: -درسته آقا جون، این شیوا گرامی جز افرادی که شما توی گزارش کامل و مفصلی که داشتی نبود؛ اما همون حلقه‌ی گمشده‌ای هست که ما باید دنبالش باشیم. من با آقای دکتر صحبت کردم و قرار شد ما رو از پیگیری ماجرای بقیه‌ی سوژه‌ها معاف کنند، اینطوری هم تمرکزمون روی کاری که داریم بیشتر میشه، هم سرعت انجام کارمون افزایش پیدا می‌کنه. میعاد که تا به حال حرفی نزده، دستش را بلند می‌کند: -حالا این شیوا گرامی کی هست؟ اطلاعات به دزدبخوری هم ازش در دسترسه؟ لبخندی می‌زنم و در حالی که دور کلمه‌ی لیدر خط می‌کشم، می‌گویم: -این خانم شیوا، خود خود لیدره... نفر اصلی اغتشاشات بهشت سکینه که مستقیما به سرشبکه این اتفاقات توی ایران... یعنی جابر وصل میشه. من تمام دیشبم رو گذاشتم پای این شیوا و اتفاقاً اطلاعاتی که ازش به دست آوردم به قدری خوب و کافی بود که تونست دست آقای دکتر رو برای گرفتن این پرونده پر کنه. یونس آه کوتاهی می‌کشد و می‌گوید: -حالا این اطلاعات چی هست؟ اصلا این شیوا گرامی چطور می‌تونه حلقه‌ی وصل ما به جابر باشه؟ اونم در شرایطی که جابر اصلا ایران نیست و هر روز هم ممکنه از ما دورتر بشه. قاطعانه جواب می‌دهم: -نمی‌شه... جابر اهل بازیه و خیلی خوب می‌دونه که اگه یه روز بخواد سربار سازمانش بشه کلکش رو می‌کنن! جابر مجبوره که دوباره برگرده، حالا ممکنه بخواد صبر کنه تا آب‌ها از آسیاب بیفته؛ اما برگشتن سوخت و سوز نداره. میعاد در حالی که نگرانی به یک باره تبدیل به تمام حالات صورتش می‌شود، می‌پرسد: -خب اینطوری که ما دستمون از این جابر کوتاه می‌مونه... مگه چقدر می‌تونیم منتظر بشینیم که امروز میاد یا فردا... اصلا از کجا معلوم که بفهمیم کی به کشور برگشته؟ حرفش را تایید می‌کنم: -دقیقا همینطوره، جابر مطابق اطلاعاتی که آقای دکتر در حد چند جمله بهم گفته کارش رفت و آمد توی مرزهای مختلف کشوره و احتمال گیر انداختن همچین آدمی خیلی پایینه، از طرفی هم اگر بخواد به کشور برگرده به قدری راه داره که ما شاید حتی نتونیم به برخی از اون راه‌ها فکر کنیم... مثلاً تو این سرمای استخوان سوز هوا، چند روز پیش از راه رودخونه از کشور متواری شده! باورتون میشه؟ در مقابل چهره‌ی بهت زده اعضای تیمی که دور هم جمع کرده‌ام، به صحبت‌هایم ادامه می‌دهم: -پس این که ما منتظر بشیم تا بتونیم حرکت بعدی جابر رو حدس بزنیم نشدنیه! خانم شماره هفت نگاهم می‌کند: -راهکارتون چیه آقا؟ درب ماژیکم را باز می‌کنم و می‌نویسم: -شیوا گرامی... سپس چند ضربه‌ای با ماژیک به اسمی که روی تخته نوشته‌ام می‌کوبم و می‌گویم: -راهکار... ایشون اصل راهکار واسه گیر انداختن جابره... ما واسه دستگیری همچین آدمی باید کاری کنیم که از حرکت بعدیش مطمئن بشیم، در واقع براش تصمیم سازی کنیم... یعنی ما به جاش تصمیم بگیریم که حرکت بعدی‌ش باید چی باشه و وقتی می‌تونیم این کار رو انجام بدیم که شیوا گرامی رو داشته باشیم. مفهومه؟ نویسنده: #علیرضا_سکاکی انتشار از کانال رمان امنیتی: @RomanAmniyati ‌➖➖➖➖➖➖➖➖➖ ❌کپی بدون قید آی‌دی کانال و ذکر نام نویسنده، به هیچ عنوان مورد رضایت صاحب اثر نیست ❌

☑️رمان امنیتی #برای_آزادی_دو ☑️ 🔻قسمت چهلم🔻 نگاهی به ساعت مچی‌ام می‌اندازم و می‌گویم: -می‌تونید برید سایت و آماده بشید تا نیم ساعت دیگه... راس ساعت یک راه بیفتیم به سمتش... بچه‌ها خیلی زود از سالن جلسات خارج می‌شوند تا مسلح و آماده‌ی انجام عملیات دستگیری برگردند. یونس کمی صبر می‌کند تا میعاد و شماره هفت خارج شوند، سپس می‌گوید: -بعیده دستگیری همچین آدمی کار ساده‌ای باشه! لب‌هایم را بهم می‌ساووم و می‌گویم: -می‌دونم، کار ساده‌ای هم نیست؛ ولی تنها راهیه که می‌تونیم به جابر برسیم. دکتر بعد جلسه هماهنگی، اطلاعاتی از یه اسراییلی مقیم سلیمانیه داد که میشه گفت دست‌های موساد برای اجرایی کردن طرح‌ها و ایده‌های ضد امنیتی هست که برای ایران دارند... اونم بیخ گوشمون! باید زودتر بتونیم به اون نفر اصلی برسیم. یونس مضطرب نگاهم می‌کند و می‌گوید: -من می‌دونم به چی فکر می‌کنی صالح خان؛ ولی ریسک اجرایی کردن نقشه‌ای که تو سرت داری خیلی زیاده... آنقدر زیاد که ممکنه علاوه‌بر جابر اون نفر اصلی هم هوشیار بشه و اونوقت دیگه میشه نور علی نور! لبخندی می‌زنم و می‌گویم: -ریسک که همیشه توی کارهای ما وجود داره و نمیشه منکرش شد؛ اما چاره‌ای هم نداریم... باید سعی کنیم با کمترین درصد ریسک و احتمال خطا پیش بریم و بقیه‌اش هم با خود حضرت صاحب... دستم را به شانه‌ی راست یونس می‌زنم و می‌گویم: -برو داداش، برو زودتر حاضر شو و سعی کن تمام تمرکزت روی بدون اشکال تموم شدن عملیات دستگیری شیوا باشه... یونس سرش را تکان می‌دهد و از سالن جلسات خارج می‌شود. من نیز به داخل اتاقم برمی‌گردم و جلیقه ضد گلوله‌ام را می‌پوشم و خشاب اسلحه‌ی کمری‌ام را جا می‌زنم. سپس بیسیم حلزونی‌ام را درون گوشم جا می‌دهم و به سمت حیاط اداره می‌روم. خیلی زود اعضای تیم به همراه دو تیم پشتیبان وحدت یک و دو از حیاط اداره خارج و به سمت موقعیت سوژه حرکت می‌کنیم. هوای سرد اواخر آبان ماه باعث می‌شود که شیشه‌ی ماشین‌ها بخار کند و همین موضوع عملیات تعقیب و مراقبت را حدالامکان منتفی می‌کند. هر تازه کاری با نیم نگاهی از پشت پنجره می‌تواند بخار کردن شیشه های ماشین را تشخیص و بداند که در تور گیر افتاده است و این موضوع بدین معنی است که باید بلافاصله کار را شروع کنیم. یکی دو کوچه آن طرف‌تر از محل سکونت سوژه ماشین‌ها با آرایشی که از قبل هماهنگ شده پارک می‌کنند و من به عنوان اولین نفر از ماشین خودم پیاده می‌شوم. نگاهی به سر و ته کوچه می‌اندازم و سپس انگشتم را روی گوشم فشار می‌دهم: -سرتیم وحدت یک، مستقر شدی؟ چند ثانیه‌ی بعد جواب می‌دهد: -بله آقا، مستقر شدم. -وحدت دو مستقر شدی؟ -بله قربان. نفس کوتاهی می‌کشم و در حالی که تا انتهای کوچه را با چشم‌هایم جارو می‌کنم، می‌گویم: -شماره هفت آماده‌ای؟ بلافاصله جواب می‌دهد: -اماده‌ام قربان. سرم را به سمت پشت بام منزل سوژه می‌چرخانم و می‌گویم: -میعاد آماده و مستقری؟ یک نور چراغ قوه آبی رنگ در هوا روشن و خاموش می‌شود. چشم می‌گردانم و یونس را می‌بینم. شلوار پارچه‌ای طوسی رنگی به پا کرده و پیراهن مردانه‌ی سرمه‌ای‌اش از زیر جلیقه ضد گلوله‌اش بیرون زده... از زیر نور ماه می‌توانم جوگندمی موهایش را تشخیص دهم. او به قدری با تجربه و کاربلد است که هر کارشناس پرونده‌ای آرزو می‌کند تا چندتایی شبیه‌ش را داشته باشد تا بتواند در صورت نیاز کار را برایش درآورد. مسلط و در حالی که اسلحه‌اش را در زاویه چهل و پنج درجه از زمین نگه داشته، از گوشه‌ی دیوار به سمت منزل سوژه در حال حرکت است. من نیز با سرعت بیشتری به دنبالش می‌روم و خیلی زود به درب خانه‌ی قدیمی سوژه که بین ساختمان‌های غول پیکر در انتهای یک بن بست گیر افتاده می‌رسم. به چشم‌های یونس نگاه می‌کنم، با اعتماد به نفس و دقیق در حال نگاه به خانه‌های اطراف است. با حرکت سر اشاره می‌کنم که وارد خانه شود، بلافاصله به سمت دیوار برمی‌گردد و با کمک از لوله‌ی گازی که از میان دیوار راهی برای ورود به حیاط باز کرده، خودش را به لبه‌ی دیوار می‌رساند و در کسری از ثانیه از پیش چشم‌هایم غیب می‌شود. انگشتان دستم را به دور اسلحه‌ی کمری‌ام چفت می‌کنم و آماده‌ی ورود به منزل سوژه می‌شوم. چند ثانیه‌ی بعد صدای باز شدن درب در فضای سرد و خالی کوچه پخش می‌شود... بلافاصله وارد حیاط می‌شوم و یک قدم جلوتر می‌ایستم تا دو نفری که همراه من و یونس وارد خانه می‌شوند از گوشه‌ی دیوار حرکت کنند و شماره هفت درست پشت سر آن‌ها به سمت تنها مسیری که به ورودی ساختمان منتهی می‌شود، برود... یونس به آرامی پا پیش می‌گذارد و جلوی درب ورودی زانو می‌زند و دستش را روی دستگیره بند می‌کند و تکان کمی می‌دهد، سپس کارش را تکرار می‌کند و ناامیدانه می‌گوید: -در قفله... یعنی ممکنه خونه نباشه؟ نویسنده: #علیرضا_سکاکی انتشار از کانال رمان امنیتی: @RomanAmniyati

☑️رمان امنیتی #برای_آزادی_دو ☑️ 🔻قسمت چهل و یکم🔻 صورتم را به شیشه‌ی خانه‌اش نزدیک می‌کنم تا نگاهی به داخل خانه بیاندازم که ناگهان شماره‌ی هفت می‌گوید: -از بیرون قفل شده آقا صالح، بعیده خونه باشه. انگشتم را روی بیسیم حلزونی‌ام فشار می‌دهم: -محیط بیرون کوچه فورا سفید بشه... یاسر درب حیاط رو ببند. سپس به یونس نگاه می‌کنم و ادامه می‌دهم: -به هیچ عنوان نباید کاری کنیم که سوژه احساس ناامنی کنه و نخواد برگرده که در این صورت کارمون ساخته‌است. یونس تاییدم می‌کند و بعد هم روی زانو می‌نشیند تا به کمک سنجاقی که در دست دارد بتواند درب را باز کند. خیلی طول نمی‌کشد که صدای به حرکت درآمدن زبانه درب، ما را به سمت داخل خانه سوق می‌دهد. اول خودم وارد می‌شوم، شش دانگ حواسم را جمع کردم تا در صورت کوچک‌ترین تحرکی بهترین واکنش را داشته باشم. یونس پشت سرم و بعد شماره هفت به همراه ما پا به داخل می‌گذارد. در چشم بهم زدنی پا در یک اتاق بزرگ می‌گذاریم که با چهار درب هم شکل به سرویس و اتاق خواب متصل می‌شود. با اشاره از یونس می‌خواهم تا به همراهی دوتا از نیروی پشتیبان به دنبالم بیاید و درب هر اتاقی که باز کردم را بررسی کنند و سپس به سراغ آشپزخانه بروند. انگشتان دستم را دور دستگیره درب سرویس چفت می‌کنم و به آرامی بازش می‌کنم. همزمان با باز شدن درب سه اسلحه از طرف همکارانم به سمت جایی که احتمال می‌دهیم سوژه غافلگیرمان کند بلند می‌شود؛ اما... خالی است. بلافاصله به سمت اتاق دیگر می‌روم، یکی از بچه‌های پشتیبان را با گوشه چشم می‌بینم که برای بررسی مسائل بیشتر می‌ماند و شروع به وارسی دقیق وسایل می‌کند تا شاید اینگونه سرنخی پیدا کند. به سمت اتاق دوم می‌روم، نفس کوتاهی می‌کشم و درب را باز می‌کنم. به قدری چیزی از داخلش مشخص نیست و گویا اتاق و وسایلش مدت هاست که تاریکی را در آغوش گرفته‌اند. با دست اسلحه‌ام را به سمت روبه رو نگه می‌دارم و دست دیگرم را به آرامی به روی دیوار می‌کشم و نوک انگشتانم را کلید برق متصل می‌کنم و با یک حرکت اتاق را روشن می‌کنم. یک تخت خواب بچه، کمد صورتی رنگی که با عروسک‌های گوناگون پر شده و یک میز و صندلی که درست هم رنگ با کمد انتخاب شده است. غیر از این وسایل چیز دیگری به چشم نمی‌خورد. با نوک اسلحه ملحفه‌ی روی تخت را کنار می‌زنم و نگاهی به زیرش می‌اندازم، سپس با اشاره به نیروی دوم پشتیبان از او می‌خواهم تا به بررسی اتاق مشغول شود. می‌خواهم از اتاق خارج شوم که ناگهان چشمم به صحنه‌ای عجیب می‌افتد... مسیری که آمده‌ام را برمی‌گردم و کنار تخت به زمین می‌نشینم، یک لکه‌ی کوچک روی فرش کنار افتاده و چند متر آن طرف‌تر لیوانی به زیر تخت چرخیده و آرام گرفته است. کمی خم می‌شوم و لیوان را از زیر تخت بیرون می‌آورم و سپس نگاهی به داخلش می‌اندازم... بعد هم دستم را روی لکه می‌کشم... بلافاصله از جایم بلند می‌شوم و چشم‌هایم را ریز می‌کنم و رو به یونس می‌گویم: -هنوز خیسه استاد... این داخل خونه‌ست... فقط بسپر دور تا دور خونه رو طوری محاصره کنن که حتی تردد یدونه پشه هم از دستمون در نره! یونس یک چشم می‌گوید و انگشتش را روی گوشش فشار می‌دهد تا دستوراتم را اجرایی کند. دو نفر دیگر از بچه‌های پشتیبان را به خط می‌کنم و به سراغ اتاق سوم می‌روم... این بار با سرعت بیشتری دستگیره‌ی درب را به پایین فشار می‌دهم و بازش می‌کنم. این اتاق به لطف پنجره‌ای که به پشت خانه باز می‌شود، غرق در تاریکی نیست. با اشاره سر به یکی از نیروهای پشت سرم می‌فهمانم که چراغ را روشن کند و بعد از روشنی با صحنه‌ای رو به رو می‌شوم که اصلا انتظارش را نداشتم... صحنه‌ای که با دیدنش پاهایم به روی زمین میخکوب می‌شود و عرقی سرد به روی پیشانی‌ام می‌نشیند. شیوا در حالی روی تخت دراز کشیده که شاهرگش را با شی‌ای برنده زده‌اند. نوک انگشتم را به روی گردنش می‌کشم، هنوز داغ است. با صدای بلند می‌گویم: -این داغه... همین چند ثانیه‌ی پیش این اتفاق افتاده... یونس، همه‌ی بچه‌های وحدت یک رو به خط کن... همین الان! نویسنده: #علیرضا_سکاکی انتشار از کانال رمان امنیتی: @RomanAmniyati ‌➖➖➖➖➖➖➖➖➖ ❌کپی بدون قید آی‌دی کانال و ذکر نام نویسنده، به هیچ عنوان مورد رضایت صاحب اثر نیست ❌

☑️رمان امنیتی #برای_آزادی_دو ☑️ 🔻قسمت چهل و دوم🔻 با توجه به قرائنی که در داخل ساختمان پیدا کردم و همینطور بخاطر این که زمان زیادی از کشته شدن شیوا نگذشته است، شک ندارم که پیدا کردن قاتل بیشتر از کارهای امنیتی و پلیسی نیازمند یک اقدام عملیاتی به موقع است... ما فقط باید بتوانیم راه خروجش را پیدا کنیم و با فعال کردن عملیات قفس در سراسر این محله گیرش بیاندازیم. به سمت آخرین دربی که هنوز بسته است قدم برمی‌دارم و دستم را به دستگیره‌اش می‌اندازم و فشار می‌دهم... قفل است. فرصتی برای باز کردن درب با روش‌های یونس ندارم و هر لحظه‌ای که در پیدا کردن راه فرار قاتل تاخیر کنیم، پیدا کردنش را برای ما سخت‌تر می‌کند. همانطور که دستم را روی دستگیره محکم می‌کنم، با بازوی راستم به بدنه‌ی درب می‌کوبم و سعی می‌کنم تا تمام وزن بدنم را به یک باره به درب وارد کنم تا باز شود... فایده‌ای ندارد، یک بار دیگر همین کار را امتحان می‌کنم... درب تکان شدیدی می‌خورد؛ اما باز نمی‌شود. یونس خودش را به کنارم می‌رساند و این بار هر دو با هم فشار مضاعفی به پیکره‌ی درب می‌آوریم و موفق می‌شویم که بدنه‌ی چوبی متصل به زبانه‌اش را بشکنیم. وارد حمام می‌شوم و با مشت به دیوار‌هایش می‌کوبم که به یک باره چشمم به چیزی می‌افتد که اصلا انتظارش را نداشتم... خم می‌شوم و انگشتم را به کف حمام می‌شوم، چند تکه گچ به کف حمام پاشیده شده است. چند ثانیه‌ای به رد انگشتم خیره می‌شوم و سپس به بالای سرم نگاه می‌کنم... به محفظه‌ی شیشه‌ای که نور گیر حمام است. شبیه فنر از جایم می‌پرم و روی نوک پا بلند می‌شوم و دستم را به محفظه می‌رسانم و تکان کمی می‌دهم. نفس کوتاهی می‌کشم و به داخل اتاق برمی‌گردم و بدون آن که بخواهم حتی ثانیه‌ای از وقت را هدر دهم، با یک صندلی به داخل حمام برمی‌گردم و این بار موفق می‌شوم تا به طور کامل محفظه‌ی شیشه‌ای روی سقف را بردارم. دستم را به داخل محفظه می‌برم و بدون آن که چیزی را ببینم به چپ و راست می‌چرخانم که ناگهان نوک انگشتان دستم خیس می‌شود. ناخودآگاه دستم را به بیرون می‌کشم و متوجه سرخی خونی که می‌شوم که گویا از آلت قتل چکه کرده است. بلافاصله انگشتانم را به میله‌ی آهنی وصل می‌کنم و شبیه بارفیکس زدن خودم را بالا می‌کشم... درست است، از همین‌جا به پشت بام رفته و فرار کرده است؛ اما... مگر میعاد روی پشت بام... یاحسین... تمام تنم یخ می‌شود، هراسان از حمام بیرون می‌آیم و در مقابل چشمان وحشت زده یونس که متوجه نگرانی‌ام شده از ساختمان خارج می‌شوم و میعاد را که از قبل روی پشت بام کاشته‌ام، صدا می‌زنم: -اعلام موقعیت کن میعاد... جوابی نمی‌دهد... جریان خون در رگ‌هایم متوقف می‌شود و گویا موجی از سرمای بی‌سابقه‌ی هوا در بدنم جریان پیدا می‌کند. دوباره صدایش می‌زنم: -میعاد کد سلامتی رو بده، میعاد... رو به یونس می‌کنم و فریاد می‌زنم: -از رو پشت بام رفته... بجنب یونس... نویسنده: #علیرضا_سکاکی انتشار از کانال رمان امنیتی: @RomanAmniyati ‌➖➖➖➖➖➖➖➖➖ ❌کپی بدون قید آی‌دی کانال و ذکر نام نویسنده، به هیچ عنوان مورد رضایت صاحب اثر نیست ❌

شش قسمت:سی هفت تا چهل و دو رمان امنیتی برای آزادی ۲ 👆👆👆👆👆👆

✅شنیدی میگن اصفهانی ها خسیسند؟! حالا این موکب اصفهانی ها در مشهد ببینید که چجوری خدمات به زائرین میدهند. 🔺یکی از فرهنگسازی های زشت زمان پهلوی این بود که به هر شهری یک صفت زشت دادند درحالیکه همه میدانیم همه جا همه جور آدم هست. خلاصه رفقای اصفهانی ما خیلی هم دست و دل بازند😍

🔶همچنانچه ما در ایتا با یک جمعیت حداقلی از مخاطبین مجازی مشغول گل و بلبل هستیم کمی آن طرف تر در فضای اینستاگرام که مثلا فیلترش کردیم ولی اکثریت اهالی مجازی با فیلترشکن هستند مشغول عادی سازی چیزهایی هستند که برای ایتایی ها قفل است. 🔻 بارها گفتیم براندازی نمیشود ولی هویت فرهنگی بخشی از جامعه از بین میرود و اگر هرچه سریعتر به داد این فضا نرسیم مثل ویروس همه جا منتشر میشود، این فقط یک نمونه از ده ها نمونه ای است که من اطلاع دارم و ایشون فقط با دوربین هر آنچه هست را نمایش میدهد، اینکه اینگونه آزادانه هرکاری میکنند و آزادانه جلوی دوربین تعریف میکنند و بعد هم میگویند در ایران آزادی نیست هم جالب است، یعنی ما هم فحش میخوریم که آزاد نیست هم در عمل آزاد هستند، یعنی خودمون سرکار گذاشتیم و مثلا داریم خودمون آروم میکنیم ولی واقعیت چیز دیگری است، این ها واقعیت های جامعه است‌ و با انکار آن چیزی درست نخواهد شد، همین پسر با همین مدل کارها ۷۰۰ هزار نفر فالور جمع کرده است و کسی هم باهاش کاری ندارد. 🔻 فضای مجازی آزاد، همه چیز درعمل آزاد است ولی ما اینجا داریم سر چیزهایی که آزاد است بحث میکنیم که آزاد باشد یا نباشد، متاسفانه آزاد است و کسی هم به فکر نیست و همچنانچه واقعیت های مذهبی مثل اربعین و رویش ها را باید بدانیم ولی درکنارش این مدل زندگی را هم باید بدانیم، در یکی از این ویدیوها دختر میگوید با پسری هستم که با ۵ نفر دیگر هم هست و میگه اوکی هستیم😒 آسیب های اجتماعی را گردن بگیریم و به سمت حل کردن آن حرکت کنیم و از مرحله انکار واقعیت عبور کنیم. 💢 شیخ #فرهاد_فتحی / عضویت 👇🏻 @sheikh_farhad_fathi

🌸﷽🌸 شجره نامه انبیاء از آدم (ع) تا محمد(ص)

🌹 پیکر مطهر ۲۳ شهید دوران دفاع مقدس وارد کشور شد ♦️پیکر مطهر ۲۳ شهید دوران دفاع مقدس که در تفحص‌های جدید پیدا شده است ساعتی پیش از طریق مرز کیله در شهرستان سردشت وارد کشور شد.

🏴 فرا رسیدن سالروز رحلت جانگداز حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی(صلی‌الله‌علیه‎واله) و شهادت کریم اهلبیت امام حسن مجتبی (علیه‎السلام) بر همگان تسلیت باد