#شرح_صحیفه_سجادیه_انصاریان_دعا_4 در ذیل شرح بند 16 دعای چهارم صحیفه سجادیه معانی #نود_نه_اسم_خدا 7 🔴 17 و 18- #الظاهر، #الباطن‏ #ظاهر و #باطن به آيات آفاق و انفس كه از شواهد قدرت حضرت اوست و به آثار حكمت و بيّنات و حججش كه تمام ملائكه و جنّ و انس از آوردن مانند آنها چه كوچك و چه بزرگ، چه آسان و چه سخت، چه ظاهر و چه باطن عاجزند، براى همه ظاهر است. وجود مقدّس حضرت سيِّد الشهداء عليه السلام در دعاى بى‏نظير عرفه به پيشگاه حضرتش عرضه مى‏دارد: أيَكُونَ لِغَيْرِكَ مِنَ الظُّهُورِ ما لَيْسَ لَكَ حَتّى‏ يَكُونَ هُوَ الْمُظْهِرَ لَكَ؟ مَتى‏ غِبْتَ حَتّى‏ تَحْتاجَ إلى‏ دَليلٍ يَدُلُّ عَلَيْكَ؟ وَمَتى‏ بَعُدْتَ حَتّى‏ تَكُونَ الْآثارُ هِىَ الَّتى تُوصِلُ إلَيْكَ. آيا براى غير تو ظهورى هست كه براى تو نيست، تا آن غير وسيله ظهور تو باشد؟!! كى پنهان بوده‏اى، تا نيازمند به دليلى باشى كه بر تو دلالت كند و كى دور بوده‏اى، تا آثار واصل كننده به تو باشد؟ «بار پروردگارا! در آن هنگام كه حالت زودگذر روانيم را كنار مى‏گذارم و به خود آمده و با دقّت مى‏نگرم مى‏بينم روشنائى جمال و جلالت در جهان هستى آشكارتر از هر چيز است، و براى آن وجود خفا و پوشيدگى نيست كه تا چراغى سر راهم بگيرم و بارگاه ربوبى تو را جستجو نمايم؛ زيرا هر آن گاه كه حقيقتى را دليل راهم فرض مى‏كنم با كمى تأمّل درك مى‏كنم كه سازنده همين دليل و فروزنده همين چراغ راه تويى. اگر به طور مستقيم و ناخودآگاه اعضاى مادّى كالبدم را مورد توجه قرار دهم، غير از مشتى گوشت و استخوان و رگ و پى و خون نخواهم ديد، ولى همين كه اعضاى بدن را با خودآگاهى درك برمى‏نهم در اين موقع مى‏بينم اول خود را درك نموده‏ام‏ سپس اعضاى كالبدم را كه چراغ راه به سوى درك «من» مى‏باشند. خدايا! چگونه مى‏توان تصوّر نمود كه نقطه‏اى از نقاط جهان طبيعت بى‏اشراق فيض تو بتواند به وجود خود ادامه بدهد؟ مگر جهان طبيعت مى‏تواند از ذات خود حركتى و قانونى و سيستمى بسازد؟! از بامدادان تا شبگير ظلمانى، ديدگانم بر اين صحنه بيكران طبيعت باز است، اشكال و الوان را مى‏بينم، كوچك و بزرگ و حركات و سكنات و زشت و زيباها را نظاره مى‏كنم، همه چيز را مى‏بينم و اين نظاره را با تمام جرأت بينايى مى‏نامم. خداوندا، آيا در حقيقت ديدگان من باز است و مى‏بينم؟ اگر ديدگان من باز است چرا نظارت تو را از همين بود و نمودها كه بر ديدگانم مى‏تابد مشاهده نمى‏كنم؟ پس چرا آن گاه كه احاطه وجودى تو را بر تمام موجودات به ياد مى‏آورم پلك‏هاى چشمان درونى و برونيم روى هم مى‏افتند و شب‏پره‏وار خورشيد فروزان را ناديده مى‏گيرم؟ اى روشنايى بخش ديده‏ها، دست عنايتى فرود آر و با مهر خداونديت نورى فرا راه اين چشمان خيره بيفشان تا نظارت تو را بر تمام اين كاينات و اشراق نور تو را بر ديدگانم درك كنم. عَمِيَتْ عَيْنٌ لا تَراك عَلَيْها رَقيباً. كور است آن ديده‏اى كه نظارت تو را بر خود درك نمى‏كند. باطن، به اين معناست كه وجود مقدّسش پنهان از اوهام است، كه دست عقول جزئيه و اوهام و خيالات و افكار و انديشه‏ها به ساحت مقدّس او نمى‏رسد. كنه ذات حضرتش بر احدى معلوم نيست، ديدگان دل نسبت به آن جناب در حيرت‏ است و آن ذات يگانه را درك نمى‏كند. او باطن كلّ باطن و محتجب كلّ محتجب است، بالذاتْ باطن است و ظهور حضرتش به آيات و نشانه‏هاى اوست. به افعال و آثار و عجايب و حكمت‏هايش او را مى‏بينند و ظهورش را با قدرت قلب و عقل حس مى‏كنند، ولى از علم و آگاهى و بصيرت به باطن ذاتش عاجزند. عبد چون آثار اخلاقى و ايمانى و عملى را در ميان مردم از خود ظهور داد، و براى همنوعانش در تمام زمينه‏هاى كرامت و فضيلت اسوه شد، و براى انجام مناجات و عبادات و استغفار به خلوت شب پناه برد، و به دور از ديده بينندگان به بساط دعا و توبه و حال و ندبه و گريه و نماز شب نشست از دو حقيقت اسم ظاهر و باطن نيرو گرفته و بهره برده است. 👈 ادامه دارد .... #اسم_اعظم ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏4، ص: 20 دعای #چهارم ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2