خوف مومنين از عذاب الهى ضامن اجراى قوانين دينى است و مردم را از ارتكاب گناه باز مى‏دارد و اين خوف، مرضى ذات اقدس الهى است. رعب مشركين و كفار از رسول اكرم و مسلمانان نيز فيضى است الهى و موجب اعلاى كلمه‏ى حق و نشر عدل و دادگرى است و اين نيز مرضى خداوند تواناست. اما در بعضى از مواقع خوف و رعب ظالمانه و ناروا در قلوب افراد شريف و باايمان از ناحيه‏ى اشرار و زورگويان پديد مى‏آيد، گاهى بر اثر نگاههاى تند و خشم‏آلود و گاه با تهديد و وعيد و ارعاب و اخافه، اين قبيل اعمال، نه تنها مرضى خداوند نيست، بلكه از گناهان كبيره است و عذاب خدا را از پى دارد

رسول اكرم فرمود: اگر كسى نظر تندى به مومنى بيفكند كه او را بترساند، خداوند او را در روزى كه سايه و پناهگاهى جز سايه‏ى او وجود ندارد مى‏ترساند. امام صادق (ع) فرموده است: كسى كه مومنى را از ايذاء صاحب قدرتى بترساند و آن اذيت به وى نرسد، ترساننده جهنمى است، و اگر كسى مومنى را از ايذاء صاحب قدرتى بترساند و آن اذيت به وى برسد، ترساننده با فرعون و آل فرعون در آتش است.

امام سجاد عليه‏السلام به پيشگاه خدا عرض مى‏كند: و سلامه ممن توعدنى. بار الها! كسى كه مرا ارعاب مى‏كند و به اذيت و آزارم تهديد مى‏نمايد تو مرا از شر او سالم و مصون بدار. ترساندن و ارعاب نمودن مردم كه مايه‏ ى سلب امنيت فكرى و آرامش روحى است در اسلام، عملى مذموم شناخته شده و اولياى دين آن را مهم تلقى نموده‏اند

رسول گرامى اسلام پس از فتح مكه افرادى را ماموريت داد به اطراف مكه بروند و عشاير نواحى را به اسلام دعوت نمايند، از آن جمله خالد بن وليد را به سوى بنى جذيمه كه از بنى المصطلق بودند فرستاد و نامه‏اى نوشت و آنان را به اسلام دعوت نمود. خالد بن وليد با نظاميان خود به محل آمد، نامه‏ى پيمبر را داد، آنان اسلام را پذيرا شدند. خالد اقامه‏ى نماز جماعت نمود، آنان به وى اقتدا كردند و نماز گزاردند، اما خالد در باطن از بنى جذيمه خشمگين بود زيرا در جاهليت، عموى خالد را كشته بودند. موقع نماز صبح كه رسيد مردم دوباره آمدند، اقامه‏ى جماعت نمودند، ولى اين بار به فرمان خالد بن وليد نظاميان به خونريزى دست زدند، عده‏اى كشته شدند و خسارت بسيارى به آنان وارد شد. به جستجوى نامه‏ى پيمبر افتادند، نامه را يافتند و هر چه زودتر نزد پيمبر اسلام آمدند و نامه را تقديم نمودند و حضرتش را از جريان امر آگاه ساختند. رسول اكرم سخت ناراحت شد، رو به قبله ايستاد و گفت: اللهم انى اتبرء اليك مما صنع خالد بن وليد. بار الها! من در پيشگاه تو از عمل ظالمانه‏ى خالد تبرى مى‏جويم. آنگاه مبلغ قابل ملاحظه‏اى در اختيار على (ع) گذارد و فرمود نزد بنى جذيمه برود و آنان را از كارهاى ظالمانه‏اى كه خالد انجام داده راضى سازد. على (ع) به محل ماموريت رفت و تمام وظايف شرعى را طبق موازين و مقررات انجام داد و سپس حضور پيغمبر اكرم مراجعت نمود. وقتى على (ع) از سفر برگشت و حضور رسول اكرم شرفياب شد، حضرت به وى فرمود على! بگو با آن مردم ستمديده چه كردى. عرض كرد يا رسول الله! براى خونها ديه دادم، براى جنينها پرداختهايى نمودم، براى هر مال از بين رفته مال دادم، مقدارى از پولى كه داده بوديد زياد آمد، براى ظرف غذاى سگها و ريسمانى كه در دست چوپانهاست نيز مبلغى پرداختم، باز هم مقدارى پول زياد آمد، مبلغى براى ترس زنها و جزع و فزع بچه‏هاى آنان پرداخت نمودم، باز هم مبلغى زياد آمد، براى خساراتى كه مى‏دانند يا نمى‏دانند پرداخت كردم، باز هم مبلغى زياد آمد، آن را براى اينكه مردم از شما راضى شوند به آنان پرداختم. ملاحظه مى‏كنيد كه على (ع)، آن فقيه دين‏شناس و آگاه به تمام دقايق اسلام، مبلغى از پول رسول اكرم را بابت ترس زنها و جزع بچه‏ها پرداخت نموده و از اين عمل روشن مى‏شود كه ارعاب و اخافه‏ى مردم مسلمان تا چه حد مورد توجه اولياى دين است كه على عليه‏السلام براى جبران آن حالت روحى و ناراحتى روانى ، پول پرداخت مى‏نمايد يا بگوييم خسارت مى‏دهد.

با تشکر از همه دوستان مشارکت کننده در بحث ما (برداشت من)( نویسنده - خواننده و نشر دهنده این کلام نورانی ) اجرتان با صاحب این کتاب با عظمت امام سجاد علیه السلام ...

🌹 یک #مناجات زیبا از مرحوم فیض کاشانی در #روز_پنجم_محرم #ماه_محرم از زبان امام حسین علیه السلام : الهی رضا برضاک .... 👈 مرا که دل زغم معصیت ورق و رقست امید نور تجلی زحق طبق طبق است غمم ازو بود و شادمانی دل او زیمن دوست همه درد من بیک نسق است گناه ما چو خجالت در آسمان افکند که بارش اینهمه کرد و هنوز در عرقست سپهر نیست که دود دل عزیز انست نشان خون دلست اینکه بر افق شفق است نهم قضای خداوند را سر تسلیم که بنده را زکتاب خدا همین سبق است فروغ حسن تو را هست سوی حق روشن که این صباحت آن آفتاب را فلق است جواهر و در و زیور ابر کف حوران نثار روی ترا زآسمان طبق طبق است تو گر فرشته و حوری و گر بشری مپوش روی که نظاره تو یاد حق است سخن تمام نگردد زیک غزل ای #فیض اگرچه گفته تو صفحه دو صدورق است #فیض_خوانی #فیض_کاشانی #فیض_کاشانی_غزل_85 ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

برنامه ی #نهج_البلاغه_خوانی #نهج_البلاغه_حكمت_366 لزوم عمل به دانسته‌ها وَ قَالَ (علیه السلام) : الْعِلْمُ مَقْرُونٌ بِالْعَمَلِ، فَمَنْ عَلِمَ عَمِلَ؛ وَ الْعِلْمُ يَهْتِفُ بِالْعَمَلِ، فَإِنْ أَجَابَهُ، وَ إِلَّا ارْتَحَلَ عَنْه. حضرت علی که درود خدا بر او باد فرمودند : علم و عمل پيوندى نزديك دارند. و كسى كه دانست بايد به آن عمل كند، چرا كه علم، عمل را فراخواند، اگر پاسخش داد مى ماند و گر نه كوچ مى كند. 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

◀️ آنجا كه علم فرار مى كند! قسمت 1 ⏺ در همين باره قرآن مجيد مى فرمايد: «(ثُمَّ كَانَ عَاقِبَةَ الَّذِينَ أَسَاءُوا السُّوأَى أَنْ كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللهِ وَكَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِئُون); سپس سرانجام كسانى كه اعمال بد مرتكب شدند به جايى رسيد كه آيات خدا را تكذيب كردند و آن را مسخره نمودند!». اين آيه به وضوح مى گويد: گنهكاران در عاقبت، كارشان به جايى مى رسد كه آيات الهى را نيز تكذيب مى كنند بلكه آن را به سخريه مى گيرند. بنابراين اگر بخواهيم علم ما تبديل به جهل نشود و در مبانى علمى خود ترديد نكنيم بايد به آنچه مى دانيم جامه عمل بپوشانيم تا علم ما تبديل به يك علم پايدار گردد. اصولاً علم ـ به خصوص در ارتباط با فروع دين و مسائل اخلاقى ـ جنبه مقدميت دارد يعنى مقدّمه اى است براى عمل و تكامل انسان از اين طريق و مى دانيم اگر تمام مقدمات براى انجام كارى آماده باشد و كار انجام نشود مقدمات ارزشى ندارد. لذا اميرمؤمنان(عليه السلام) در خطبه 110، عالم بى عمل را به منزله جاهل بى خبر شمرده است و مى فرمايد: «وَ إِنَّ الْعَالِمَ بِغَيرِ عِلْمِهِ كَالْجَاهِلِ الْحَائِرِ الَّذِى لاَ يسْتَفِيقُ مِنْ جَهْلِهِ; بَلِ الْحُجَّةُ عَلَيهِ أعْظَمُ، وَ الحَسْرَةُ لَهُ أَلْزَمُ، وَ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ أَلْوَمُ; به يقين، عالمى كه به غير علمش عمل مى كند، همچون جاهل سرگردانى است كه هرگز از جهل خويش بيرون نمى آيد; بلكه حجّت بر او عظيم تر، حسرتش پايدارتر و سرزنش او در پيشگاه خدا سزاوارتر است!». اين نكته نيز قابل توجه است كه علم مراتبى دارد. در مرحله سطحى ممكن است آثار عملى از خود نشان ندهد ولى اگر به مرحله يقين قطعى كه در درون جان انسان نفوذ دارد برسد توأم با عمل است. آيا كسى كه يقين به سوزندگى آتش دارد هرگز دست خود را در آن فرو مى كند؟ و يا كسى كه يقين به مسموم بودن غذايى دارد آن را تناول مى كند؟ ازهمين رو اميرمؤمنان على(عليه السلام) در #نهج_البلاغه_حكمت_93 مى فرمايد: «أَوْضَعُ الْعِلْمِ مَا وُقِفَ عَلَى اللِّسَانِ وَ أَرْفَعُهُ مَا ظَهَرَ فِى الْجَوَارِحِ وَ الاَْرْكَانِ; پست ترين مرحله علم آن است كه تنها بر زبان باشد و برترين آن، آن است كه در اعضا و اركان وجود انسان آشكار گردد». 👈 ادامه دارد ..... #نهج_البلاغه_حكمت_366 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

◀️ آنجا كه علم فرار مى كند! قسمت 2 ⏺ نكته ديگر اين كه عمل به علم گاه سبب توسعه علم مى شود مثلاً كسى كه مى داند تواضع خوب است به خصوص در برابر استاد و تواضع پيشه كند اى بسا علوم بيشترى را از استاد خود فرامى گيرد. همچنين كسى كه مى داند عبادات واجب الهى لازم العمل است و به آن عمل مى كند نورانيت علم در قلب او فزون تر مى شود. ازاين رو در حديثى از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) مى خوانيم: «مَنْ عَمِلَ بِمَا يعْلَمُ وَرَّثَهُ اللَّهُ عِلْمَ مَا لَمْ يعْلَمْ; كسى كه عمل كند به چيزى كه مى داند خداوند دانشى را كه نمى داند به او تعليم مى كند». راغب اصفهانى در مقدمه تفسير خود حديثى از اميرمؤمنان على(عليه السلام) به اين صورت نقل مى كند: «قالتِ الحكمةُ: مَن أرادَنى فَلْيَعملْ بأحسَنِ ما عَلِمَ، ثمّ تَلا (الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ); دانش مى گويد هركس طالب من است به بهترين چيزهايى كه مى داند عمل كند. سپس امام(عليه السلام) اين آيه را تلاوت فرمود: بندگان حقيقى من همان كسانى هستند كه سخنان را مى شنوند و از نيكوترين آن ها پيروى مى كنند». اين سخن را با حديثى از حضرت مسيح(عليه السلام) پايان مى دهيم; فرمود: «لَيْسَ بِنافِعِكَ أن تَعْلَمَ ما لَمْ تَعْمَلْ إنَّ كثرةَ العِلمِ لا يَزيدُكَ إلاّ جَهلاً إذا لَمْ تعمَلْ بِه; علمى كه با آن عمل نباشد براى تو سودمند نيست و كثرت علم در صورتى كه خالى از عمل باشد چيزى جز بر جهل تو نمى افزايد» #نهج_البلاغه_حكمت_366 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

❇️ #تفسیر_خوانی قرآن کریم هر روز یک آیه تفسیر نور – استاد محسن قرائتی سوره #بقره #بقره_254 يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ أَنْفِقُواْ مِمَّا رَزَقْنَكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِىَ يَوْمٌ لَابَيْعٌ فِيهِ وَلَا خُلَّةٌ وَلَا شَفَعَةٌ وَالْكَفِرُونَ هُمُ الْظَّلِمُونَ‏ اى كسانى كه ایمان آورده‌اید! از آنچه به شما روزى داده‌ایم انفاق كنید، پیش از آنكه روزى فرا رسد كه نه خرید و فروشى در آن است و نه دوستى و نه شفاعتى، و (بدانید كه) كافران همان ستمگران هستند. (كه هم به خود ستم مى‌كنند وهم به دیگران.) در این آیه خداوند اهرم‌هایى را براى تشویق مردم به انفاق بكار برده است، 1- قبل از دستور، مردم را با احترام صدا زنیم. «یا ایهاالذین امنوا» 2- استفاده از فرصت‌ها در كارهاى خیر، ارزش است. «من قبل ان یأتى یوم» 3- محروم كردن امروز، محروم شدن فرداست. اگر امروز انفاق وبخششى صورت نگیرد، در آن روز هم محبّت و دوستى و وساطتى در بین نخواهد بود. «انفقوا... یوم لابیع فیه...» 4- یاد معاد، عاملى براى تشویق به انفاق است. «انفقوا... یأتى یوم...» 5 - یكى از راههاى ایجاد روحیّه‌ى سخاوت، توجّه به دستِ خالى بودن انسان در قیامت است. «لا بیع ولا خلة ولا شفاعة» 6- بخل، نشانه‌ى كفران نعمت وكفر به وعده‌هاى الهى است. «انفقوا... والكافرون» 7- كفر، نمونه‌ى بارز ظلم است. «الكافرون هم الظالمون» 👈 با نصب نرم افزار زیر با ما در این دوره ی تفسیر خوانی همراه شوید 👇 https://cafebazaar.ir/app/com.ghadeer.tafsirnour ⏺کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2