eitaa logo
انس با صحیفه سجادیه
5هزار دنبال‌کننده
17.2هزار عکس
2.6هزار ویدیو
1.7هزار فایل
من به شما عزیزان توصیه میکنم با صحیفه سجادیه انس بگیرید! کتاب بسیار عظیمی است! پراز نغمه های معنوی است! مقام معظم رهبری Sahifeh Sajjadieh در اینستاگرام https://www.instagram.com/sahife2/ ادمین کانال @yas2463
مشاهده در ایتا
دانلود
‏ 2 1 https://eitaa.com/sahife2/59467 1- ‏ 1 ✳️ و عشق مهمترين پيوندى است كه انسان‏ها را به يكديگر متصل مى‏سازد. بنابراين كه ريشه واژه انسان از انس و الفت باشد، آدمى در زندگى نيازمند علاقه و ارتباط است و همه مشكلات و نگرانى‏هاى او از اين راه قابل حل است. جايگاه محبّت در قلب است. چنانچه به ضد آن يعنى بغض و تبديل شود؛ رابطه انسانى به رابطه حيوان جنگلى و دشمنى‏هاى ديرينه گرايش پيدا كند و دوستى با همنوع با گذشت زمان به جنگ‏ها و كشتارها كشيده خواهد شد. با مطالعه تاريخ بشر درمى‏يابيم كه بيشترين ناامنى‏ها و خيانت‏ها و قتل و غارت ملت‏ها در اثر از بين رفتن رابطه صلح و دوستى بوده است و هر چه انسان‏ها از يكديگر فاصله بگيرند واز صفات اخلاقى و مكارم انسانى خالى شوند، خصلت‏هاى شيطانى و حيوانى بر آنها غلبه پيدا مى‏كند؛ در نتيجه مانند حيوانات وحشى يكديگر را تكه تكه مى‏كنند، آتش مى‏زنند و همچون آدمخواران همجنس خود را مى‏خورند. آرى، اين فرهنگ و تمدن وحش است كه به انسان‏هاى متمدن سرايت كرده است؛ كه درندگى و عريانى و دوزيستى را از اصول فرهنگ پيشرفته و مترقى مى‏دانند؛ امّا اخلاق و پوشش بدنى و هم‏زيستى مسالمت‏آميز را نشانه عقب ماندگى مى‏پندارند. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏8، ص: 309 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 2 1 1- 2 ✳️ آيات قرآن به مؤمنان هشدار مى‏دهد كه جمع ميان خدا و محبت دشمنان خدا در يك دل ممكن نيست و بايد از ميان اين دو يكى را برگزيد، اگر آنان به راستى مؤمنند؛ بايد از دوستى دشمان خدا پرهيز نموده وگرنه ادعاى مسلمانى نكنند كه مى‏فرمايد: لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْأَخِرِ يُوَآدُّونَ مَنْ حَآدَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ كَانُواْ ءَابَآءَهُمْ أَوْ أَبْنَآءَهُمْ أَوْ إِخْوَ نَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُوْلئِكَ كَتَبَ فِى‏ قُلُوبِهِمُ الْإِيمنَ وَ أَيَّدَهُم بِرُوحٍ مّنْهُ وَ يُدْخِلُهُمْ جَنتٍ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الْأَنْهرُ خلِدِينَ فِيهَا رَضِىَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُواْ عَنْهُ أُوْلئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَآ إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ» «مجادله 22 » گروهى را كه به خدا و روز قيامت ايمان دارند، نمى‏يابى كه با كسانى كه با خدا و پيامبرش دشمنى و مخالفت دارند، دوستى برقرار كنند، گرچه پدرانشان يا فرزاندانشان يا برادرانشان يا خويشانشان باشند. اينانند كه خدا ايمان را در دل‏هايشان ثابت و پايدار كرده، و به روحى از جانب خود نيرومندشان ساخته، و آنان را به بهشت‏هايى كه از زيرِ [درختانِ‏] آن نهرها جارى است درمى‏آورد، در آن جا جاودانه‏اند، خدا از آنان خشنود است و آنان هم از خدا خشنودند. اينان حزب خدا هستند، آگاه باش كه بى‏ترديد حزب خدا همان رستگارانند. آنانى كه دم از هر دو مى‏زنند يا ايمانشان ضعيف است يا منافق صفتند، در غزوات صدر اسلام گروهى از بستگان و خويشاوندان مسلمانان در صف مخالفان قرار گرفتند ولى چون از خط خداوند جدا شدند و به صفوف دشمنان حق پيوسته بودند، حضرت رسول اكرم صلى الله عليه و آله و يارانشان با آنها پيكار كردند و به هلاكت رساندند. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏8، ص: 309 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 2 1 1- 3 ✳️ به پدر و فرزندان و برادران و بستگان، نيكو و مورد سفارش اسلام است و نشانه زنده بودن عواطف انسانى است، اما هنگامى كه اين علاقه رو در روى محبت خدا قرار گيرد ارزش خود را از دست مى‏دهد. انسان هنگامى مى‏تواند به اوج ايمان برسد كه نيرومندترين علاقه او يعنى عشق به ذات خود را در زير پرتوى عشق به ذات خدا و نمايندگان او قرار دهد. كسى به حقيقت ايمان مى‏رسد كه حب و خواسته او تابع آنچه رسول اللّه صلى الله عليه و آله‏ آورده، باشد و ولايت جانشينان او را با جان و دل بپذيرد. رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله مى‏فرمايد: لايُؤمِنُ أَحَدُكُم حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ وَلِدِه وَ والِدِه وَ النَّاسِ أَجْمَعينَ. هيچ يك از شما ايمان ندارد تا آن گاه كه مرا از فرزند و پدر خود و از همه مردمان ديگر بيشتر دوست داشته باشد. و نيز فرمود: لايُؤمِنُ عَبْدٌ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ نَفْسِهِ وَ يَكُونَ عِتْرَتى‏ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ وَ يَكُونَ أَهْلى‏ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أَهْلِهِ وَ يَكُونَ ذاتى‏ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ ذاتِهِ. هيچ بنده‏اى ايمان نداشته باشد تا آن گاه كه مرا از خودش دوست‏تر بدارد و خاندان مرا از خاندان خودش دوست‏تر بدارد و اهل بيت مرا از خانواده خودش و جان مرا بيشتر از جان خودش دوست داشته باشد. از اين رو امام صادق عليه السلام فرمود: طَلَبْتُ حُبَّ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فَوَجَدْتُهُ فى‏ بُغْضِ أَهْلِ المَعاصى‏. دوستى خداى گرامى و بزرگ را خواستم پس در دشمنى با گناهكاران يافتم. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏8، ص: 309 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 2 2 2- https://eitaa.com/sahife2/59467 ✳️ كمالات و ارزش‏هاى ديگران، خواه مادى باشد يا معنوى، به دو گونه انگاشته‏ مى‏شود: گاهى از روى حسادت و خودخواهى است و گاهى از روى غبطه و از خود گذشتگى است. نسبت به كمالات مادى و معنوى انسان‏ها در هر صورت ويژگى پليدى است؛ زيرا دردى بى‏درمان و رنج روحى و روانى را در پى دارد و جامعه را از نظر اعتماد ناامن مى‏سازد. امام على عليه السلام فرمود: مَنْ وَلَعَ بِالْحَسَدِ وَلِعَ بِهِ الشُّوْمُ. هر كه شيفته حسادت باشد، نحسى و بدبختى شيفته اوست. و فرمود: الْحاسِدُ يُظْهِرُ وُدَّهُ فى‏ أَقْوالِهِ وَ يُخْفى‏ بُغْضَهُ فى‏ أَفْعالِهِ، فَلَهُ اسْمُ الصَّدِيقِ وَصِفَةُ العَدُوِّ. حسود به زبان لاف دوستى مى‏زند و در عمل مخفيانه دشمنى مى‏ورزد و بنابراين او نام دوست دارد ولى از صفت دشمن برخوردار است. امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: آن گاه كه موسى بن عمران در حال مناجات و گفتگو با پروردگارش بود، مردى را زير سايه عرش خدا ديد. عرض كرد: اى پروردگار من! اين كيست كه در سايه عرش توست؟ خدا فرمود: اى موسى! او از كسانى است كه بر نعمت‏هايى كه خدا به مردم داده است حسادت نورزيده است. حسادت ازجمله بيمارى‏هايى است كه بلاى جان امت‏ها شده است و در چهره‏ رقابت خانوادگى و چشم هم چشمى و فخر فروشى به ارزش‏هاى دينى ضربه شديد زده و عاطفه انسانى را نابود كرده است. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله روزى به اصحابش به اين نكته، هشدار جدى داده و فرمود: هان! بيمارى امت‏هاى پيشين، يعنى حسد به شما سرايت كرده است؛ اين بيمارى نه موى سر را كه دين را فرو مى‏ريزاند. از نتايج حسادت اين است كه زيان و ناراحتى بسيارى پديد مى‏آورد، دل را سست و بدن را بيمار مى‏كند و يك جامعه را به مرض‏هاى روانى و جسمانى مبتلا مى‏كند و گاهى چيرگى حسادت بر تقديرات، سرنوشت يك ملت را عوض مى‏كند. امّا علاقه به ديگران و غبطه خوردن به حال خويش كه او هم مانند ديگران داراى كرامات نفس و فضايل اخلاقى باشد، بسيار پسنديده است. البته نسبت به كسانى كه در مراتب بالاترند؛ ويژگى كمال نيست؛ زيرا هر كسى به اندازه شأن و منزلت خود داراى كمالات است ولى چون ما نسبت به كمال حق ناقصيم و او كمال محض و سرچشمه همه ارزش‏هاى معنوى است، بايد احساس كمبود نمايد و در جهت سير به سوى حق بكوشد. هنگامى كه به حضرت سجّاد عليه السلام عرض كردند: اى فرزند پيامبر خدا! چرا اين اندازه عبادت مى‏كنى؟ فرمود: كيست كه بتواند مانند امير المؤمنين عليه السلام آن همه عبادت خدا كند. «2» و اين بيان حقيقت است نه غبطه به حال ديگرى؛ زيرا در وجود انبيا و اوليا و معصومان عليهم السلام نقص و كمبودى نيست و هر يك در مقام خويش كاملند؛ بلكه نوعى درخواست بالاتر است. وجود مبارك آنان در دعايشان، طلب ورود به هر خيرى به مانند ورود محمد و آل محمد صلى الله عليه و آله مى‏كنند و درخواست خروج از هر بدى به مانند خروج محمد و آل محمد صلى الله عليه و آله از بدى‏ها مى‏كنند كه در آن خاستگاه عصمت وجود دارد؛ زيرا خروج از تمام زشتى‏ها و ورود به تمام خوبى‏ها مساوى با درخواست عصمت است، چه در صورت استعدادى يا در فعليّت هم باشد. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏8، ص: 312 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 2 3 3- ‏‏ 1 https://eitaa.com/sahife2/59467 ✳️ حضرت على عليه السلام درباره گمان‏هايى كه در آيه وَ تَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا آمده است، مى‏فرمايد: گمان دو گونه است: گمانى كه شك است و گمانى كه يقين مى‏باشد. هر گمانى كه مربوط به كار معاد شود، يقين است. و هر گمانى كه مربوط به كار دنيا باشد، شك است. در مرحله اوّل بدترين نوع بدگمانى، و بدگمانى به خداوند متعال است؛ به گونه ‏اى كه بعضى از صفات زشت و ناپسند، ريشه در بدگمانى به حق دارد. وقتى خداوند در قرآن بدگمانى را گناه رسمى برشمرده و فرموده است: يأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ اجْتَنِبُواْ كَثِيرًا مّنَ الظَّنّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنّ إِثْمٌ» «حجرات 12» اى اهل ايمان! از بسيارى از گمان ها [در حقّ مردم‏] بپرهيزيد؛ زيرا برخى از گمان ها گناه است. پس روشن مى‏شود كه انسان وقتى به خداوند بدبين و بى‏توجه مى‏گردد؛ انواع‏ صفت‏هاى رذيله ديگرى هم شيوع پيدا مى‏كند كه ريشه آن در بدگمانى است. حضرت على عليه السلام مى‏فرمايد: فَانَّ الْبُخْلَ وَ الْجَورَ وَ الْحِرْصَ غَرائِزُ شَتَّى يَجْمَعُها سُوْءُ الظَّنِّ بِاللَّهَ. همانا تنگ چشمى، ستم، طمع، سرشت‏ه اى پراكنده ‏اى هستند كه سبب آنها بدگمانى به خداست. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏8، ص: 314 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 2 3 3- ‏‏ 2 ✳️ و اعتماد داشتن به خداوند هر كسى را به زندگى اميدوار مى‏سازد و پوينده راه حق را هم به درگاه خدا نزديك مى‏سازد. امام رضا عليه السلام مى‏فرمايد: أَحْسِنِ الظَّنَّ بِاللَّه فَإنَّ مَنْ حَسُنَ ظَنُّهُ بِاللَّهِ كانَ اللَّهُ عِنْدَ ظَنِّه. به خداى خوش گمان باش كه هر كس به وى خوش بين باشد، خداوند در نزد گمان اوست. گمان نيك داشتن به خدا درباره وعده رحمت و كرم و لطف و عنايت او، از نشانه‏هاى مهم ايمان و از راههاى مؤثّر نجات و سعادت است. رسول الله صلى الله عليه و آله فرمود: لَيْسَ مِنْ عَبْدٍ يَظُنُّ بِاللَّهِ خَيْراً إِلَّا كانَ عِنْدَ ظَنِّهِ بِهِ وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ: وَ ذَ لِكُمْ ظَنُّكُمُ الَّذِى ظَنَنتُم بِرَبّكُمْ أَرْدَيكُمْ فَأَصْبَحْتُم مّنَ الْخسِرِينَ» «فصلت 23». هيچ بنده‏اى گمان نيك به خدا نمى‏برد، مگر اين كه خداوند بر اساس گمانش با او رفتار كند و اين معنى آيه شريفه است كه فرمود: و اين گمانتان بود كه به‏ پروردگارتان برديد [و همان‏] شما را هلاك كرد، در نتيجه از زيانكاران شديد. رحمت خدا بايد بر حال همه ما ببارد تا درِ بهشت به روى ما گشوده شود. وقتى كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‏فرمايد: سوگند به آن كه جانم در دست اوست؛ هيچكسى از مردم با عملش وارد بهشت نمى‏شود، پرسيدند: حتى خود شما اى رسول خدا؟ فرمود: بلى، من همچنين هستم، مگر آن كه فضل و رحمت خدا مرا فرا گيرد. سپس دستش را بر بالاى سرش نهاد و فرياد برآورد. پس همه بايد در اعمال و رفتار دقت كنيم كه چه مى‏كنيم؟ انس مى‏گويد كه رسول اللّه صلى الله عليه و آله فرمود: لايَمُوتَنَّ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحْسِنَ ظَنَّهُ بِاللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فَإِنَّ حُسْنَ الظَّنِّ بِاللَّهِ ثَمَنُ الْجَنَّةِ هرگز كسى از شما نميرد مگر به خداوند عزيز و بزرگ گمان نيك داشته باشد. همانا نيك گمانى به خدا بهاى بهشت است. گمان خوب نسبت به مردم يكى از مهمترين اصول زندگى اجتماعى است كه ناديده گرفتن آن سبب هرج و مرج در جامعه و باعث از بين رفتن روابط انسانى و پيوندهاى عاطفى خواهد شد. بنابراين در روايات دستور داده شده كه اعمال و سخنان برادرت را بر نيكوترين وجه ممكن حمل كن، تا دليلى بر خلاف آن پيدا نشود؛ گمان بد مبر. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏8، ص: 314 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 2 4 https://eitaa.com/sahife2/59467 4 . ‏ ‏‏ 1 ✳️ در نزديكان و خويشان به طور طبيعى محبت باطنى برقرار است ولى گاهى بدبرداشتى و بدگمانى، مايه از هم پاشيدگى خويشاوندى خانوادگى مى‏شود پس در صورت ادامه تبديل به كينه و دشمنى و انتقام خونين مى‏گردد. در عصر جاهليت قبل از اسلام و اقوام و ملل به دور از تمدن شهرى كنونى به رسم خون در برابر خون، قبيله‏ها از يكديگر انتقام سخت مى‏گرفتند و اگر كسى از قومى دچار بدبينى يا تجاوز به حقوق ديگرى مى‏شد، همه قبيله به خاطر يك نفر از تمامى قبيله ديگر تصفيه حساب مى‏كرد و اين رسم جاهلى سبب مى‏شد كه قبيله‏هايى كه حتى در آنها خويشانى با هم ازدواج كرده بودند و ارتباط فاميلى داشتند، در اين آتش‏ها مى‏سوختند و نسل بسيارى نابود مى‏گشت و در اثر اين شيوه شيطانى، پيوند قلب‏ها پاره پاره شده و عاطفه‏ها به سنگدلى و خوى تجاوزگرى تبديل گرديده و دوستى‏ها و آشتى‏ها به دورى و نزاع مى‏انجاميد. بنابراين اسلام به اصالت برادرى و دوستى در بين مردم تأكيد داشته و از عوامل و زمينه‏هاى تفرقه و جدايى پرهيز داده است، تا زندگى مسالمت‏آميز برقرار باشد. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏8، ص: 317 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 2 4 4. ‏ ‏‏ 2 ارتباط انسان‏ها با يكديگر ✳️ البته انسان‏ها در ارتباط با يكديگر و شيوه‏هاى رفتارى به سه گروه تقسيم مى‏شوند: 1- گروهى از انسان‏ها در ارتباطهاى خود به مردم اصالت داده و مردم را اصل و ركن اهميت خويش قرار مى‏دهند كه اين ذهنيّت سبب ريا در عمل و رفتار شده و عيوب و ضعف‏هاى خود را مى‏پوشانند مانند: هنرمندان و ورزشكاران و سرمايه داران بازارى كه براى جلب نظر مردم و حمايت آنان از مردم تعريف و تمجيد مى‏كنند و براى احترام به لطف مردم تا كمر خم شده و در برابر پول‏شان كرنش‏ مى‏نمايند. خداوند متعال در برابر رياى اين گروه مى‏فرمايد: فَلَا تُزَكُّواْ أَنفُسَكُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَى‏» «نجم 32» پس خودستايى نكنيد. او به كسى كه پرهيزكارى پيشه كرده است، آگاه‏تر است. با خودستايى و رياكارى عيب‏ها و نواقص پوشيده مى‏ماند و در اين راستا نبايد مردم را داور و ميزان كردار و سخنان خود قرار دهيد. 2- گروهى از انسان‏ها در رابطه‏ها از مردم متنفرند و به آنان اهانت هم مى‏كنند، مانند بعضى كه مى‏گويند: مردم چه كاره‏اند؟ يا فلانى الاغ كى باشد و ... يا برخى خود را در موضع تهمت و ناسزاگويى مردم قرار مى‏دهند تا معروف و محبوب باشند، مانند درويشانى كه ظرف شراب به دست گرفته تا مردم به آنها بد بگويند ولى مى‏خواهند تهذيب نفس كنند. اين برنامه‏ها بازار شهرت سازى است كه محتواى حقيقى ندارد. و در قيامت به آنان خطاب مى‏شود با هر كه دوست بوده‏ايد و الگوى خود قرار داده‏ايد، حركت كنيد تا به اعمالتان رسيدگى شود. بنابراين گفته اولياى دين كه: خود را در معرض تهمت قرار ندهيد و از مكان‏هاى مشكوك و شبهه‏ناك پرهيز كنيد؛ به خاطر حفظ شخصيت و آبروى انسانى است. اگر كسى بخواهد عضوى از بدن خود را معيوب كند به كفران نعمت دچار شده و اگر كسى هم بخواهد بدون علت آبروى خود را بريزد، نعمت حق را ناسپاسى نموده است، پس از وجود مردم بايد به اندازه نياز بهره گرفت. 3- گروهى از انسان‏ها با مردم، ولى بيرون از مردمند، يعنى مانند اولياء اللّه و دانشمندان و حاكمان كه در متن جامعه همراه با دوستى و محبت مردم زندگى‏ مى‏كنند ولى در حقيقت امور از آنان جدايند و اعتنايى به حرف و كنايه و نيش آنها ندارند و به تكاليف خود عمل مى‏كنند. اين گونه افراد داراى شخصيت بزرگ و مقامى بلند و محبوبيتى ويژه در بين مردم هستند و از شهرت و ثروت اندوزى و رفتارهاى ناشايست، دورى مى‏كنند. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏8، ص: 317 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 2 5 https://eitaa.com/sahife2/59467 5- با نزديكان‏ 1 ✳️ سيره سلوكى و رفتارى نيكو پسند از اصلى‏ترين شيوه‏هاى انبيا و اولياى الهى است. برخورد خوش و معاشرت درست به ويژه با بستگان برخواسته از نهاد و سرشت سالم آدمى است. رعايت حال و رسيدگى به امور خويشان و دورى از رفتار بازدارنده و تنفّرآميز در سنت معصومان بسيار سفارش شده است. از آن جا شريعت اسلامى بر مبناى حكومت و مديريت جامعه همگرا؛ سامان يافته است پس از ديدگاه جامعه‏شناسى، نظام يافتن چنين تشكلى با هماهنگى و تفاهم و همدلى جمعى به دست مى‏آيد و رحمت، محور اين همسويى است. امام صادق عليه السلام درباره اين مسأله حياتى مى‏فرمايد: يَحِقُّ عَلَى الْمُسْلِمِينَ الْاجْتِهادُ فى‏ التَّواصُلِ وَ التَّعاوُنُ عَلى‏ التَّعاطُفِ وَ الْمُواساةُ لِأَهْلِ الْحاجَةِ وَ تَعاطُفُ بَعْضِهِم عَلى‏ بَعْضٍ حَتَّى تَكُونُوا كَما امَرَكُمْ اللَّهُ عَزَّوَجَلَ‏ رُحْماءُ بَيْنَهُم» «فتح 29» مُتَراحِمينَ مُغْتَمِّينَ لِما غابَ عَنْكُمْ‏ مِنْ أَمْرِهِمْ عَلى‏ ما مَضَى عَلَيْهِ مَعْشَرُ الْأنْصارِ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله. بر مسلمانان سزاوار است كه در پيوند با هم و يارى رسانى به هم در مهرورزى و همراهى با نيازمندان و مهربانى با همديگر كوشا باشند؛ چنانچه‏ خداوند عزوجلّ فرموده است: «مهربانان در ميان خودشان» مهرورزان و اندوهناك بر آنچه از كار مسلمانان كه در دسترس ندارند، بر همان سيره‏اى كه انصار در دوران رسول خدا صلى الله عليه و آله داشتند. بناى حكومت اسلامى بر آن است كه فتنه و بدبينى و تضاد بين اقوام و مردم را از پيكره جامعه ريشه‏كن كند و امنيّت خانوادگى و اعتماد قومى بر تمام سطوح حاكم باشد. به اين خاطر معصومان عليهم السلام در يارى رسانى به فقيران و نيازمندان همت زيادى داشتند تا ارتباط بين مردم و اولياى آنان عاشقانه باقى بماند. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏8، ص: 319 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
‏ 2 5 5- با نزديكان‏ 2 عليه السلام‏ 1 ✳️ زُهرى مى‏گويد: در شبى سرد و زمستانى امام زين العابدين عليه السلام را ديدم كه كيسه‏اى از آرد و دسته‏اى هيزم بر دوش گرفته بود و حركت مى‏كرد. نزديك رفتم و پرسيدم: اى فرزند رسول خدا! اين بار چيست؟ فرمود: قصد سفر دارم و اين بار توشه سفر من است. گفتم: اگر اجازه مى‏فرماييد، غلام من حمل بار را به عهده مى‏گيرد. فرمود: هرگز. گفتم: اجازه فرماييد تا خودم آن را به دوش بگيرم شما خسته و ناتوان شده‏ايد. فرمود: زُهرى! من هرگز زحمتى را كه موجب نجات من در سفر است از خود دور نخواهم كرد. به دنبال كار خود برو و مرا واگذار. زهرى مى‏گويد: امر امام عليه السلام اطاعت كردم و از حضرت جدا شدم. چند روزى نگذشته بود كه امام را در مدينه ديدم متعجّبانه به حضورش رفتم و پرسيدم: اى پسر رسول خدا! شما فرموديد: به سفر مى‏روم ولى نرفته‏ايد؟ حضرت فرمود: آرى، قصد سفر بود امّا نه سفرى دنيايى كه تو گمان كردى بلكه مقصودم سفر بى‏بازگشت آخرت بود و من خود را براى آن سفر آماده مى‏كردم. آمادگى براى سفر آخرت اين است كه از گناه پرهيز كنى و به نيازمندان كمك نمايى. «1» از رفتار نيكوى حضرت با غلامان خود كه سرمشق تربيتى ماست اين كه، امام سجّاد عليه السلام غلام خود را براى امرى دوبار صدا زد، ولى غلام به فرمان ايشان اعتنايى نكرد، حضرت بار سوم غلام را صدا كرد ولى او جواب نداد و چون امام عليه السلام نزد او رفت و پرسيد: چرا صداى مرا مى‏شنيدى ولى جواب نمى‏دادى؟ غلام گفت: مى‏دانستم كه بر من خشم نمى‏كنى و از تو ايمن هستم. امام عليه السلام فرمود: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذى‏ جَعَلَ مَمْلُوكى‏ يأْمَنُنى‏. سپاس خداى را كه زير دست مرا از من آسوده خاطر قرار داد. احساس همدردى با همكيشان و بينوايان از عادات رسمى ائمه اطهار عليهم السلام بوده است. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏8، ص: 319 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2